Singles round-up: oktober 1

Gisteravond heb ik de laatste koffie gepakt, maar... geen paniek! Er zijn maar liefst twee volle pakken mee gekomen vanuit Jutrijp en dus duik ik de dozen in. Er staat me iets van bij dat ik een pak 'bij de hand' heb gehouden maar geen succes. Omdat ik nog niet helemaal klaar ben voor de 'memory trip' haal ik eerst wel weer een nieuw pak koffie bij de supermarkt. Dan ga ik voor het volgende project zitten. Zoals jullie weten wil ik dolgraag de maand oktober besluiten met 31 berichten maar ben ik flink achterop schema geraakt. Allemaal vanwege omstandigheden natuurlijk, maar toch... Als ik het oorspronkelijke plan van de 'Singles round-up' zou aanhouden, zou ik nog steeds berichten tekort komen. En dus heb ik besloten om het erg 'bitesize' te houden en vijf singles per keer te presenteren. Omdat ik een artiest in de laatste aflevering dubbel heb, levert dat zeven berichten op van vijf singles en eentje van acht. En dan zijn er nog de hagelnieuwe releases. Met een paar andere gebruikelijke rubrieken gaat het dan ergens op lijken. In tegenstelling tot eerdere 'Singles round-ups' heb ik deze singles allemaal al gedraaid in 'Do The 45' op 1 oktober jongstleden en deze uitzending heb ik beluisterd tijdens bus- en treinreizen naar Friesland. Ik ben dus al gaan houden van bepaalde titels en dat maakt het geheel een stuk eenvoudiger. Ik trap af met de eerste vijf singles.

* Markus Anthony- Call Me (US, R&R, 1986)
Als je in het wilde weg 'Fikkie' of 'Bello' roept, zullen onherroepelijk een aantal viervoeters naar je toe komen. Hetzelfde geldt ook voor de naam Mark Anthony. Vooral in de muziek zijn er een paar. Soms is Marc met een 'c' op het eind en, ja, als je je dan wil onderscheiden van de rest dan moet je voor een alternatief gaan. Zo hebben we hier Markus Anthony die vast ook naar je toe komt rennen als je 'Mark Anthony' roept. Er gaat een zekere magie uit van gesproken intro's en dat past ook helemaal bij 'Call Me'. Markus heeft een erg zwoele stem, als ik dat kan beoordelen als man zijnde, en er is goed aandacht besteed aan de opname. Het zou definitief een remix nodig hebben gehad om bij een mainstream label op de kaart te komen, maar het is nét 'lo-fi' genoeg om bij mij in de smaak te vallen. 'Call Me' is overigens de b-kant. Op de a-kant staat 'One Night Of Love' en dat is het type 'slow jam' uit de late jaren tachtig waar ik dan weer niet zo'n fan van ben. Ik hou het dus bij het sfeerrijke 'Call Me'.

* Black Ice- I Just Wanna Hold You (US, Montage, 1981)
Ik ken het label van de single van LTD uit 1983 die ik in 2020 in Emmen heb gekocht. We beginnen deze 'Singles round-up' wel met absolute klasse want ook Black Ice is midtempo en uiterst geschikt om dicht tegen je geliefde aan te dansen. De b-kant heet 'All About Love' en dat is meer het standaard post-disco funk-werk uit de vroege jaren tachtig. Het is de 'magie' van 'I Just Wanna Hold You' dat de doorslag geeft voor mij.

* Ray Brooks- Walk Out Like A Lady (US, US Records, 1977)
Dank je wel Discogs! Het bespaart me weer het omdraaien van de plaat. De b-kant heet 'Mystic Moody' en is de instrumentale versie van de a-kant. Southern Soul zit sowieso erg dicht tegen de blues aan maar deze plaat lijkt helemaal niet uit het diepe zuiden van Amerika te komen. Het is uitgebracht op een label uit Hollywood. Het is een plaatje dat je wellicht net zo eenvoudig kan scharen onder de blues en dan vooral vanwege de 'drukke' gitaar die de zanglijnen 'beantwoordt'. In de soul ben ik echter wars van hokjes en als het past dan past het. En Ray Brooks verdient helemaal zijn plek in de Blauwe Bak.

* Otis Clay- Victim Of Circumstance (US, Echo, 1979)
De voorganger van 'The Only Way Is Up', Otis' klassieke versie welke acht jaar later succesvol zal worden gecoverd door Yazz en haar Plastic Population. Het past helemaal in het straatje van zijn overige Echo-platen. De b-kant is 'Good Lovin' en buiten het onderwerp om is dat niet mijn kopje Earl Grey. 'Victim' mag er zijn en bovendien is deze geperst op vinyl en niet op het zéér breekbaar klinkende styreen van latere Echo-singles.

* Don Downing- Doctor Boogie (US, RS International, 1978)
'You can't judge a book by looking at the cover', is een bekend gezegde en tevens de titel van een rhythm & blues-klassieker. Hoe zit dat met titels? Een plaatje uit 1978 met 'Doctor Boogie' als titel doet het ernstigste vermoeden maar nee... het is niet de Eurodisco met de 'pieuw'-gimmicks. Het is zelfs een erg leuke plaat! Downing benadert de disco zoals Gene Chandler dat in die periode op de b-kanten doet. De b-kant is trouwens ook niet beroerd! Het is de laatste opdracht geweest van de labelmaker van RS International want de titel luidt: 'Lonley Days, Lonely Nights'. Wellicht dat ik nog even moet wennen aan de b-kant maar tot nu toe vind ik 'Doctor Boogie' de betere kant.