Gisteravond was ik té moe om te publiceren. Het is gisteren een ontzettend 'spannende' dag geweest. Voortdurend kijken op de telefoon of ik niet een oproep had gemist, maar nee... het bleef stil. Vandaag hoor ik de telefoon in eerste instantie niet. Zó diep heb ik geslapen. Later word ik wel wakker van de telefoon en, tja, de boodschap die ik gisteren al had verwacht is vandaag gekomen. Mijn lieve moeder is vanmorgen vredig ingeslapen. Gek als het klinkt maar het wil nog altijd niet bij me doordringen. Ik ben vanmiddag naar het bos geweest maar ook daar voel ik niets anders dan het genieten van de herfst. Morgen ga ik naar Friesland en zal ik wel met de neus op de feiten worden gedrukt. In vergelijking met mijn vader in 2011 is het overlijden van moeder minder onverwacht. Van vader wisten we al een jaar dat hij niet meer beter kon, maar het is in de laatste dag heel snel gegaan. Bij moeder heeft het afscheid langer kunnen duren, ook al is zij veel minder lang ziek geweest. Het voelt in beide gevallen niet als een bezwaar om vanavond gewoon een berichtje te publiceren. Dat het een aflevering van 'Honderd achteruit' mag worden, heb ik dan al besloten. Vanavond de nummer 7 uit de Gele Bak Top 100 in de schijnwerpers: 'Lady Of The Morning' van Marvin, Welch & Farrar.
Elpees hebben nooit echt mee gedaan in mijn verzameling. Best wel gek omdat ik op verschillende momenten vrij grote bedragen heb uitgegeven om een bepaalde elpee te bemachtigen. Toch blijft een single de voorkeur houden. Als het aan mijn Schotse maat ligt krijg ik binnenkort een paar elpees op de mat. Hij heeft nu alle elpees van illusionist Peter Reveen dubbel en gaat me de verzameling toesturen. 'Stop Smoking With Reveen' en dergelijke plakken pure exotica. Leuk voor een paar jingles en daarna op zolder verstoffen bij de andere elpees. Je hebt ook nog de verzamelelpees en deze koop ik vaak om een of twee nummers van te draaien. Er zijn maar enkele verzamelelpees die ik van begin tot einde goed vind. 'British Hits Of The Sixties' en 'Gold Rock' op K-Tel zijn er twee, maar ook 'Rock Machine' is zeer goed te genieten. In de jaren negentig heb ik een Music For Pleasure-album waar Marvin, Welch & Farrar op staat. Alleen maar vanwege dat nummer want de rest van de nummers is inwisselbaar. Volgens mij staat 'Don't It Make My Brown Eyes Blue' vóór Marvin, Welch & Farrar op deze elpee. Ik geloof dat ik ze in 2015-16 al heb weggegooid, maar sinds dit jaar is er geen enkele reden meer om de elpee te houden.
Ik leer The Shadows kennen op de ijsbaan in Hommerts. Het is in de jaren tachtig de enige muziek die ze daar hebben en de langgerekte gitaarklanken van Hank Marvin kunnen heerlijk echoën over het ijs als de wind goed staat. Sinds een paar maanden hebben we van Wolfman Radio goed contact met Cherry Red Records en draaien hun 'syndicated' show eens per maand. We kunnen ook albums gratis ontvangen, of het nu vinyl, cd of mp3 is. Omdat ik wel een beetje klaar ben met de invoerkosten kies ik voor digitaal en recent heeft dat een hagelnieuw album opgeleverd: 'Climb Aboard My Roundabout! The British Toytown Sound 1967-74'. Daarop staat ook 'Dear Mrs. Bell' van The Shadows dat al een kleine favoriet is geworden. Een ontzettend lieflijk popliedje zonder overdreven gitaarwerk (wat je gewend zou zijn van The Shadows?). Het kan in feite als een opmaat naar Marvin, Welch & Farrar worden beschouwd.
Het idee komt van Hank Marvin. Hij wil eens iets anders en een gelegenheidsgroepje formeren waarbij de nadruk meer op de zang komt te liggen. Crosby, Stills & Nash zijn een grote invloed geweest op de totstandkoming van dit idee. Bruce Welch heeft wel oren naar Marvin's plannen die eerst zit te denken aan een groep met vijf zangers. Dat vindt Welch overdreven en de mannen gaan samen aan de slag. Al gauw blijkt dat ze een derde stem nodig hebben. Olivia Newton-John herinnert hen dan aan John Farrar. Farrar heeft met zijn band The Strangers in 1968 opgetreden met The Shadows in Australië. De mannen zijn dan erg onder de indruk van Farrar. Farrar is in 1970 getrouwd met Pat Carroll, de voormalige zangpartner van Olivia. Farrar wil 'cool' blijven en houdt de boot eerst even af. In werkelijkheid wil hij op het volgende vliegtuig naar Londen springen. Drie maanden na het telefoontje is Farrar in Engeland en wordt gewerkt aan de eerste plaat. Aanvankelijk is het idee om alleen in de studio actief te zijn. Als Cliff Richard zijn televisieshow krijgt, wordt Marvin, Welch & Farrar daar actief gepromoot en de volgende tournee met Cliff is het The Shadows Featuring Marvin, Welch & Farrar. De lezers van New Musical Express kiezen in 1971 massaal voor The Shadows als de nummer 1-groep hoewel de groep dan een jaar geen platen heeft gemaakt of heeft opgetreden.
Hoewel de kritieken allemaal lovend zijn, wil het toch niet helemaal lukken met het trio. Het tweede album, 'Second Opinion', wordt door de medewerkers van de Abbey Road studio's als dé beste productie ooit gekozen. Toch zorgt Marvin, Welch & Farrar voor veel verwarring en Bruce Welch is de eerste die dit in ziet. Marvin en Farrar gaan samen nog wel een tijdje door en ook bij live-optredens blijft Marvin & Farrar, al dan niet met Welch, een onderdeel van de show. In 1975 keert Marvin weer definitief terug naar The Shadows en is het zangavontuur voorbij. Het levert een paar schitterende singles op waarvan 'Lady Of The Morning' een flinke tijd op mijn verlanglijstje heeft gestaan. Want ja... elpees doen niet mee en verzamelalbums al helemaal niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten