Afgelopen maandag heb ik gemeld dat er 'plannen' zijn voor deze zondag. Welnu, een paar minuten na publicatie van dat bericht blijkt dat al niet door te gaan. Ik hoop even dat W. het past om een mooie strandwandeling te maken bij twintig graden. Helaas heeft zij al een andere afspraak voor deze dag en hopen we op fraai zomers weer in november. Ach, van een beetje wind en regen zijn we ook niet bang. Ik kan me een paar ontzettend koude wandelingen herinneren. Nu deze wandeling niet doorgaat, hoop ik dat ik morgen een andere buitenactiviteit kan uitvoeren. Wellicht dat dit ook een berichtje gaat opleveren en dan zie ik het helemaal zitten deze maand. Ik heb even niet de moed om naar boven te lopen om foto's te maken voor 'Het zilveren goud' en dus hou ik het bij een aflevering van 'Honderd achteruit'. Vanavond belanden we bij de rand van de top tien met een plaatje dat ik pas in 2016 heb leren kennen, maar al bijna nét zo favoriet is als hun grootste hit. Op tien vinden we 'Look Back America' van The Buoys uit 1973.
Het moet in 2004 zijn geweest. Ik heb een jaar eerder de televisie de deur uit gedaan en 'mis' in het begin alleen 'Kopspijkers'. Mijn kameraden weten de klok erop gelijk te zetten. Een kwartier vóór het programma gaat de deurbel en daar staat dan twee meter met lang haar. Natúúrlijk mag de televisie aan staan tijdens het bezoek. Het is, als ik me niet vergis, een woensdagavond in 2004. Ik weet niet precies welk boodschapje ik heb bij een Steenwijker vriend, maar het is in ieder geval niet de televisie of de actualiteit. 'Sorry Gerrit, je mag gerust binnenkomen maar ik zit naar de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen te kijken'. De Amerikaanse verkiezingen? Dat is toch een 'ver van mijn bed show'? Wat is daar nu aan? De kameraad legt vervolgens het 'wedstrijdelement' uit en ik blijf ongemerkt plakken totdat de uitslag bekend is. Je kan als presidentskandidaat in zeven staten winnen, maar dat hoeft niet genoeg kiesmannen op te leveren als de andere kandidaat drie staten wint met een hoeveelheid aan kiesmannen. Ik leer deze avond ook over de 'call'. Dat is weggelegd aan de tv-stations. Als duidelijk is dat een kandidaat niet meer kan worden ingehaald bij een bepaalde staat mag een tv-station deze staat toekennen aan de betreffende kandidaat. Dan wordt de focus meteen gelegd op een volgende staat.
In 2008 en 2012 heb ik niet veel meegekregen van de Amerikaanse verkiezingen maar in 2016 blijf ik de hele halve nacht wakker. Ook omdat er 'spektakel' in de lucht hangt. De media heeft het alleen maar over Hilary Clinton terwijl meer en meer duidelijk wordt dat Trump een geduchte concurrent gaat zijn. In 2020 is het nóg meer duidelijk nadat Pelosi twee maanden vóór de verkiezingen heeft gezegd 'dat het niet uitmaakt wie de verkiezingen wint maar dat alleen telt dat Biden als nieuwe president wordt beëdigd'. Ik zit dus met mijn neus op het beeldscherm bij de 'Arizona-call' door Fox News. Het kent Arizona toe aan Biden terwijl de helft van de stemmen zijn geteld en Trump niet heel veel achterloopt op Biden. Als Philadelphia het tellen staakt, gaat het nog altijd vrij geleidelijk op. Precies zoals we dat zijn gewend van Amerikaanse verkiezingen. Als ik de volgende dag op het nieuws het resultaat hoor, is mijn eerste reactie: 'Dat klopt niet'. En daar blijf ik bij. Ik zeg niet dat Trump ten onrechte heeft verloren, maar op zijn minst zou het fifty-fifty moeten zijn met een miniem verschil. Dat is namelijk hoe ik het in de nacht voorbij heb zien komen.
In 2016 doe ik 'Tuesday Night Music Club' met platen met Amerika in de titel en zo denk ik ook aan een titel die ik alleen uit het Hitdossier ken. Het is 'Look Back America' van The Buoys. De band die ik vooral ken van 'Give Up Your Guns' en 'Timothy'. 'Look Back America' valt me niet tegen en ik zal hem later nog eens draaien. Toch is het een hele grote verrassing om de plaat eind 2021 in Meppel te treffen. Zoals gezegd kennen wij The Buoys het best vanwege 'Give Up Your Guns' dat tweemaal in onze top tien staat dankzij het succes in de 'Top 100 Aller Tijden'. Zowel 'Guns' als de eerste hit zijn geschreven door Rupert Holmes. Holmes maakt echter niet deel uit van de groep. Het eerste nummer is 'Timothy' dat veel stof doet opwaaien. Het is een fictief verhaal over kannibalisme onder een paar mannen die door een ongeluk worden ingesloten in een ondergrondse mijn.
De groep komt uit de staat Pennsylvania. Rupert Holmes heeft 'Timothy' geschreven omdat hij de grenzen wil opzoeken. Dat lukt hem goed want de plaat wordt door de radiostations in de ban gedaan. Dat weerhoudt de plaat er niet van om de zeventiende plek in de Billboard te bereiken. 'Give Up Your Guns' is de opvolger maar deze komt niet verder dan nummer 84 op de Amerikaanse hitparade. De rest van het werk flopt genadeloos maar de muzikanten blijven nog lange tijd actief. In 1975 verandert de groep de naam in The Jerry-Kelly Band en in 1980 wordt de naam Dakota aangenomen. Onder die naam opent de groep een aantal malen voor Queen. Rupert Holmes is rond deze tijd eindelijk succesvol met 'Escape' en 'Him'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten