Drie regels. Verder ben ik gisteravond niet gekomen en dan verwijder ik het bericht. Ik ben immers doodop en heb het vooruitzicht dat ik vandaag aan het werk moet. Ik ben zaterdag niet uit bed te branden en heb dus afgesproken om vandaag de resterende post weg te brengen. Dat heb ik goed getroffen! Een lekker zonnetje en een aangename temperatuur. Ik heb genoten ondanks dat ik post moest rond brengen, ook al was het niet veel in aantallen. Ik moet wel van Groot Verlaat tot Kornputkwartier en dat is alleen al vier kilometer. Ik begin vanavond met het bericht dat ik gisteren had willen schrijven. In 'Honderd achteruit' ga ik achteruit door de Gele Bak Top 100 van dit jaar en kom nu aan bij nummer zes. Een plaatje dat ik in eerste instantie lijk te missen maar dat pas in de nieuwe eeuw een grote waarde voor me zal krijgen: 'Saltwater' van Julian Lennon uit 1991.
Het is december 1999 en ik woon net weer een paar weken in Nederland. Ik luister geen radio en ben dus niet op de hoogte van zoiets als een Top 2000 op Radio 2. Het is dan de eerste editie. Wel wil ik zelf een top 100-lijstje maken van favoriete platen en ik ga er een avond voor zitten. Ik ben erg tevreden met het resultaat, maar... mijn muzieksmaak wisselt van minuut tot minuut en al gauw twijfel ik of ik bepaalde platen niet té hoog of té laag heb gezet. Ook 'mis' ik een aantal nummers die ik ben vergeten. Gedurende de eerste maand van 2000 schrijf ik de nummers op die er beslist in moeten en op de laatste van januari ga ik er opnieuw voor zitten. Zo ontstaat de traditie om iedere maand op de laatste dag een top 100 samen te stellen. Ik hou het in eerste instantie vol toe en met november 2000. Een maand later heb ik het barkruk zitten en dergelijke en schiet het erbij in. Een maand 'overslaan' bij een maandelijkse Top 100 is geen optie en dus laat ik het plan varen.
Dan is het de periode tussen kerst en oud en nieuw in 2004. Dan luister ik wel naar Radio 2. Van een aantal nummers kan ik best begrijpen dat mensen het in een Top 2000 willen hebben, maar alstjeblieft... 'Islands In The Stream' van Kenny & Dolly of 'Gold' van Spandau Ballet...? Ik krijg weer zin om zelf een Top 100 te doen en nu weet ik wel dat ik volgende maand weer eentje ga maken. Ditmaal hou ik het vol tot en met februari 2009. De basislijst van maart wordt wel gemaakt, maar tot een Top 100 zal het niet meer komen. Als even later de oude laptop stuk gaat (waarop alle Top 100-lijsten staan), is het definitief over met de maandelijkse Top 100. Overigens laten de laatste lijsten wel zien hoe mijn gemoedstoestand is op dat moment. Het staat vol met strontdepressieve muziek. Ook bevat het een aantal albums die in stukjes bijna in zijn geheel in de Top 100 zijn gekomen. Het is het begin van de tweede reeks Top 100-lijsten dat ik 'Saltwater' weer eens hoor op de radio en dat komt met stip binnen in de lijst. Het zal meestal in de top 25 staan.
Officieel is zijn naam John Charles Julian Lennon, maar hij draait zelf de namen John en Julian om. Hij wordt geboren op 8 april 1963. Rond dezelfde tijd dat zijn vader plotsklaps een tieneridool wordt. Omdat het niet 'hip' is om als tieneridool kinderen te hebben, wordt Julian in eerste instantie doodgezwegen. Natuurlijk is Julian vernoemd naar John's moeder Julia. In 1963 helpen John en Paul ene William Howard Ashton bij zijn muzikale carrière. Ze stellen voor om hem Billy J. Kramer te noemen. 'En wat ga ik zeggen als ze vragen waar de J. voor staat', vraagt Ashton. 'Julian', antwoord John. 'But that's a puff's name', reageert Ashton, niet wetende dat John een zoon heeft die Julian heet. Pas na de scheiding van John en Cynthia komt Julian meer naar de voorgrond. Hij is aanwezig op de set van 'Magical Mystery Tour' en bezoekt met John en Yoko Ono het 'Rock'N'Roll Circus' van The Rolling Stones. Over zijn kindertijd laat Julian weten veel vaker met Paul te hebben gespeeld dan met zijn eigen vader. Paul schrijft dan ook 'Hey Jude' voor Julian. De relatie tussen Julian en John loopt lange tijd stroef. In de jaren zeventig gaat John enige tijd om met May Pang en daar heeft Julian de beste herinneringen aan. Als John wordt doodgeschoten is Julian vooralsnog erg verbitterd.
Hij lijkt als twee druppels op zijn vader, klinkt als zijn vader en is muzikaal. Als hij in 1984 zijn solo-debuut maakt, neemt de media het hem bijna kwalijk dat hij als John Lennon klinkt. Als Sean Lennon jaren later 'Give Peace A Chance' opneemt, krijgt die applaus. Julian is vooral nog altijd kwaad. 'Hoe kun je je mond vol hebben over vrede en liefde als je gescheiden bent en je geliefden geen liefde kan geven?'. Pas in recente jaren heeft Julian ontdekt dat het beter is om het een plek te geven en nu kan hij weer iets positiever naar zijn vader kijken. Hij heeft vorige maand zijn comeback-album 'Jude' uit gebracht welke getuigt van de nieuwe aanpak. Aanvankelijk zal hij niets krijgen uit het testament van John buiten een fonds van 100.000 pond tussen hem en zijn halfbroer Sean Ono Lennon. Julian vecht het aan in de rechtszaal en wint twintig miljoen.
Op 'Saltwater' krijgt hij hulp van George Harrison op gitaar hoewel die geen credit krijgt hiervoor. Het nummer geeft me nog altijd koude rillingen en als logisch vervolg op de Top 100-lijsten van omstreeks 2005 moet dit nummer wel in de top tien komen van de Gele Bak Top 100. Waarvan akte. Ik weet even niet uit mijn hoofd wat de nummer zeven is in de Gele Bak Top 100 maar het verhaal daarover kunnen jullie erg binnenkort verwachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten