Zoals jullie zullen begrijpen (?), staat mijn hoofd niet iedere dag in de richting van Soul-xotica, maar onderhand moest ik maar weer eens beginnen met publiceren. Ik heb nog drie weken om de schade in te halen en dat gaat helemaal goed komen! Vrijdag ben ik naar Friesland geweest en zaterdag had ik gewoon mijn dag niet. Ik heb wel 'Do The 45' gedaan (de show staat inmiddels op Mixcloud). Vandaag is er ook weinig gebeurd buiten een fietstochtje naar Havelte voor enkele boodschapjes. Morgen heb ik een drukke dag in de planning. Dinsdagmiddag ga ik naar Friesland en kom woensdagavond terug. De 'Honderd achteruit' blijft een ideale serie om naar te grijpen en vanavond ga ik de nummer 8 uit de Gele Bak Top 100 in de schijnwerpers zetten. Een plaatje met een hele persoonlijke associatie welke terug grijpt naar het uiterste begin van Soul-xotica. Bovendien een single welke lang op mijn verlanglijstje heeft gestaan totdat de plaat ter sprake komt bij mijn Schotse maat Baz. Hij heeft een dubbel exemplaar voor me in petto en dus kan ik 2010 even helemaal opnieuw beleven. De nummer 8 is 'Geno' van Dexy's Midnight Runners uit 1980.
Ik ken Dexy's vooral van 'Come On Eileen' en 'Jackie Wilson Said'. Ik denk dat het 1998 moet zijn geweest. Ik ga in de bus van Rotterdam Centraal naar de veerbootterminal. In de touringcar staat de radio aan en daar hoor ik 'Geno' voorbij komen. In Engeland hoor je de plaat geregeld op de radio maar in Nederland is het nimmer een grote hit geweest. Het nummer heeft een prettige associatie met de toeters in het intro en zo wordt het opeens eind 2010. Ik ben dan juist aan mijn 'zelfonderzoek' begonnen. Het zogenaamde 'crossdressen' heb ik in Engeland geleerd en een aantal keren toegepast. Met wisselend succes overigens. Iets met een té strakke broek en kerstklokken. De fascinatie blijft door de jaren heen bestaan maar ik 'durf' het niet in het openbaar. Wel heb ik geregeld bloesjes met de knooplijsten aan de verkeerde kant. Als iemand daar eens wat van zegt, ben ik daar al geheel aan gewend. Omdat ik toch wel probeer een soort van retro-look te creëren, mag ik graag gebruik maken van de zijde- en batik-achtige stoffen welke de dames mogen gebruiken voor hun bovenkleding. Zo heb ik een foto uit Keulen in 2011 waar ik zo'n blouse draag en een rood fluwelen jasje dat ook een eerste eigenaresse heeft gehad.
'Ik zou het iedereen kunnen aanbevelen', zeg ik later eens tegen een bedrijfsarts over het zelfonderzoek. Hij antwoordt daarop dat hij denkt dat de meeste mensen de waarheid niet aan kunnen. En ja.... dat weet ik ook nog wel. Soms is het heel erg confronterend, maar hee... het is goed om ook de mindere kanten van jezelf te leren kennen. Ik loop dan al een paar jaar bij een instantie en deze heeft een nieuwe psycholoog naar voren geschoven. Ze is gediplomeerd maar is zich tevens aan het specialiseren in een bepaalde richting. Daarvoor loopt ze nu stage bij deze instantie en krijgt mij op het spreekuur. Ze weet dat ze over een half jaar weer weg moet en wil 'klaar' zijn met mij binnen die tijd. De vraag is: Wie ben ik? Wat scheelt eraan en hoe kan ik dat herstellen? Buiten de psychologe om is er iemand anders die ik heel erg dankbaar kan zijn. Ze geeft aan dat ze graag met mijn ouders wil spreken. Ik gooi het balletje voorzichtig op en moeder geeft aan wel open te staan hiervoor. De psychologe zal mijn moeder een paar keer bellen en al met al praten ze wel twee uren. Moeder brengt inzichten in het verhaal die ik simpelweg niet kán weten omdat je normaal gesproken nooit zo naar jezelf kijkt.
Het eerste gesprek tussen mij en de psychologe gaat meteen al 'diep'. Ik geef toe aan haar dat ik wel eens heb toegegeven aan het verlangen om me als vrouw te kleden. De tweede sessie verschijn ik dan ook in rok. Het is de eerste keer buiten de affaire met de Chinese japon tijdens carnaval en de huissleutels in de rugzak in het café. Een week later doe ik het nog eens over samen met W., maar ook daar komt weer flink wat drank aan te pas om mezelf af te sluiten van de omgeving. Ditmaal ben ik honderd procent nuchter. Ik kom tot overmaat van ramp een bekende tegen, maar zij lacht naar me en ik zie een knipoogje. Ze heeft me later verteld dat ze het 'kei stoer' vond. In Steenwijk vind ik het nogal moeilijk. In Meppel zit een kledingzaakje waar ik al vaker vrouwenkleding heb gekocht en zij is altijd behulpzaam. Op een woensdagmiddag ga ik met tas kleren in de trein naar Meppel. Ik vraag of ik me even mag verkleden in het pashokje en dat is prima. Vervolgens loop ik naar buiten en klinkt in mijn hoofd 'Geno' van Dexy's Midnight Runners. Ik weet niet waarom en waar het vandaan komt, maar ik zal altijd de toeters horen als ik weer voor het eerst naar buiten stap.
Een maand later voel ik me al een stuk meer comfortabel en ontwikkelt zich een ritueel. 's Ochtends aan het werk en halverwege de middag de vrouwenkleding aan en dan door de stad lopen of naar de winkel gaan. Ik filter alleen positieve reacties. Negatieve reacties krijg ik ook als een spijkerbroek en t-shirt draag. Ik hou het vol tot de eerste maanden van 2011. Dan begint het gedonder op het werk en zit ik opeens veel minder goed in mijn vel dan in de voorgaande maanden. De dag na de begrafenis van 'heit' ga ik nog eenmaal met W. op stap in de natuur en krijg op de terugweg een paar vervelende reacties. Die zal ik ook voor die tijd hebben gehad, maar dan heb ik huid genoeg om me er niets van aan te trekken. Buiten één klein uitstapje in het najaar van 2011 besluit ik dat ik mezelf genoeg 'bloot' heb gegeven naar de omgeving en ga weer terug naar de gebruikelijke kleding. Ik heb sinds die tijd overigens nooit meer een spijkerbroek aan gehad! Ik heb vorige week nog een nieuwe geprobeerd, maar nee... veel té strak en te warm.
Arme Kevin Rowland en zijn Dexys. Anders doe ik nog een beknopte biografie van de artiest, maar ik geloof dat hij al eens voorbij is gekomen in 'Raddraaien'. Het verhaal is alweer lang genoeg en ik wil eigenlijk wel slapen. Morgen maar weer eens kijken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten