De zonsverduistering is aan me voorbij gegleden. Ach, als je de eclips in 1999 voor 90 procent hebt gezien, raak je niet meer onder de indruk van het schouwspel. Het zal nooit meer worden zoals toen. Het voordeel hieraan is dat de sloten drank ook niet meer voorkomen en dat we geen halfgare wortelen hoeven te eten. Maar de zomer van 1999 is in die zin het toppunt van het hippie zijn en het blijft een fijne herinnering. Ik weet niet of ik vandaag toe kom aan een bericht over de Week Spot maar de plaat van deze week is inmiddels uitgezocht. Eerst wil ik de dag aftrappen met de volgende vijf singles uit de meest recente zending van Mark. Veiligheidsriemen vast en daar gaan we!
* Hosanna- Hipit (US, Calla, 1975)
Toen ik zondag op zoek was naar koffie heb ik een beetje een onhandige draai gemaakt met een zware doos. De heupen doen het nog steeds maar ik voel in de verte mijn rug protesteren. Desondanks heb ik vanmiddag gemeld aan het bedrijf dat ik morgen het werk ga hervatten. Dat gaat vreemd aanvoelen. De laatste dag dat ik in Steenwijk heb gewerkt, kijk ik om de haverklap op de telefoon of ik niet een belletje heb gemist. Moeder zal ons ontvallen op mijn vrije donderdag maar deze woensdag ben ik al druk bezig met het voorbereiden op het telefoontje. Terug naar de muziek want ik wil alleen maar een linkje maken tussen de rug en de heupen. Dit vanwege de titel van de plaat van Hosanna. Daarvoor moeten heupen en rug in topconditie zijn want dit is dansen geblazen. Een heerlijk nummer om helemaal los te gaan. De b-kant is instrumentaal en ietsje uitgebreid ten opzichte van de a-kant.
* Hot House- Don't Come To Stay (UK, de/Construction, 1986)
Ik ken de naam van het groepje dat volgens mij ook nog een heel klein beetje heeft gedaan in Nederland. Wat ik echter niet weet is dat Heather Small deel uitmaakt van de groep. Small is in de jaren negentig de leadzangeres van M People. Een Engels hitgroepje waarvan ik mijn liefhebberij als een 'fetisj' beschouw. 'Don't Come To Stay' en b-kant 'Me And You' zijn qua impact inwisselbaar. Beide kanten rieken naar klasse en kwaliteit maar ik loop niet over van het enthousiasme ten opzichte van dit plaatje. Wel leuk om hem in de Engelse persing te hebben mét fotohoes en de prijs is lachwekkend.
* The Impressions- Gypsy Woman (US, ABC-Paramount, 1961)
Brian Hyland neemt dit nummer op in 1970 en deze single heeft me altijd geboeid. Oude teenybopper Hyland met Del Shannon aan de knoppen die een nummer van Curtis Mayfield doet... En ook nog eens overtuigend, hoewel het erg poppy is. Dan hebben we hier het stokoude origineel van Curtis met The Impressions. Hoewel de andere kant van de single niet te versmaden is, is 'Gypsy Woman' voor mij de winnaar.
* Mike Jemison- Reflections Of The Man Inside (US, City Sound, 1986)
Van deze man heb ik al 'Let's Bring Back The Good Times' uit 1975 en meestal als Mark 'Reflections' aanbiedt, is deze in een mum van tijd verkocht. Dat is op zichzelf ook niet zo gek want 'Reflections' is een fijn plaatje uit de jaren tachtig. Wat het voor mij extra interessant maakt is dat het een gospel is. Compleet met kerkkoor maar het geheel blijft luchtig genoeg voor Modern Soul-dansvloer. De b-kant is daarentegen wel een bewerking van een bestaande tekst en neigt meer naar een bluesy ballade. 'Reflections' is geen 'Good Times' voor mij maar zonder meer één van zijn betere platen. De rest van zijn oeuvre neigt naar halfslachtige funk.
* Ben E. King- Spread Myself Around (US, Mandala, 1973)
Hiermee verbreek ik een voornemen. Ik heb lange tijd geprobeerd op geen Amerikaanse persingen van Ben E. King te kopen. De collectie loopt tot dusver uiteen van Engeland, Barbados en Jamaica. Als ik had gewild zou ik het ook hier hebben kunnen ontwijken want de single is in ons land uitgebracht op Pink Elephant en is relatief goedkoop te bemachtigen. Toch heb ik deze plaat al gereserveerd en vind ik het flauw om dat terug te draaien. Zelfs als Ben E. 'Vader Jakob' zingt, zou ik het nog kopen op vinyl, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat 'I Guess It's Goodbye' niet de 'power' heeft welke tot uitdrukking komt in het meeste werk van King. 'Spread Myself Around' is iets meer overtuigender. Het neigt een beetje naar het country-geluid waarmee ook Dobie Gray veel succes heeft in deze jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten