Ondertussen heb ik even het nieuws opgezocht om te kijken of we nog steeds op deze wereldbol zitten. Nu dat zo blijkt te zijn, kan ik wel een volgende bericht publiceren. Daarna ga ik binnen onafzienbare tijd in de horizontale ruststand want morgen is weer een verse werkdag. Ik ben van plan om begin november weer een hoeveelheid af te rekenen bij Mark en hopelijk het restant in december. Ik wil het nieuwe jaar met een schone lei beginnen want je weet immers maar nooit wat er financieel op mijn pad gaat komen in 2023. En dan bedoel ik vooral de uitgaven en niet de inkomsten. Deze laatste aflevering geeft ons maar liefst zes singles omdat ik van één artieste twee singles heb aangeschaft.
* L.J. Waiters- Natural Beauty (US, Unity, 1970)
Mark specialiseert zich vooral in soul maar af en toe zit er een voorbeeld van funky soul tussen. In deze categorie past L.J. Waiters met 'Natural Beauty'. De gitaar heeft een funky slag en de plaat is een beetje rauwer dan menig soul-plaatje maar dat is allerminst een bezwaar. De keerzijde is 'Since I Fell For You' en dat begint met een 'spoken intro'. Met het monotone orgel op de achtergrond lijkt hij te hebben geluisterd naar de albums van Isaac Hayes. Het nummer zélf is ook erg de moeite waard en dus noem ik dit een 'double-sider' waar de tijd moet leren wat de favoriete kant wordt.
* Dionne Warwicke- It's Magic (US, Warner Bros., 1975)
Klein detail: Het fotomodel is eigenlijk een single van Ashford & Simpson welke ik eerder dit jaar heb gekocht. Van Dionne kan ik momenteel niet genoeg krijgen. Bij iedere plaat is het steeds weer een gok of haar achternaam met een extra 'e' is gespeld en dit is andermaal het geval. Twee kanten geproduceerd en geschreven door Jerry Ragavoy en afkomstig van haar elpee 'Then Came You'. Er zit zoveel muziek in 'It's Magic' dat je bijna oren tekort komt. 'Take It From Me' is meer de kant voor de dansvloer en komt dicht in de buurt van 'Then Came You', toch geef ik de voorkeur aan 'Magic'.
* Dickie Williams- I'll Be Standing By (US, Old Town, 1974)
Ik schat in dat dit één van de allerlaatste originele Old Town-uitgaven moet zijn geweest. Het label wordt in 1974 voor korte tijd opgedoekt totdat Arthur Prysock zo nodig een disco-plaat wil opnemen. Een uitstekende disco-single die al sinds jaar en dag in mijn koffers staat. Dickie Williams levert op deze kant een fraai stuk Southern Soul af waar de platenkopers blijkbaar niet warm voor liepen, maar waar ik graag een bochtje voor om fiets. De keerzijde heet 'Born To Sing' en dat heeft me meteen al te pakken bij het intro. Het is meer bluesy soul op deze kant maar oef... wat een mooie stereo-weergave! Voor de koffers is 'I'll Be Standing By' veruit het meest geschikt.
* Nancy Wilson- That Special Way (US, Capitol, 1966)
* Nancy Wilson- Face It Girl It's Over (US, Capitol Starline, 1968, re: 1970)
'Peace Of Mind' is één van de 'oudste' platen in de Blauwe Bak. Ik heb de single eind 1990 gekocht als ik nog helemaal geen uitgesproken voorkeur heb voor soul maar puur en alleen speur naar 'leuke' jaren zestig-singles. Sinds ik Mark heb leren kennen zijn er een paar platen bij gekomen van Nancy maar niet iedere titel blijkt een uiteindelijke winnaar te zijn. Hier is het echter dubbel bingo. Eerst 'That Special Way'. Het intro is misschien een beetje 'quirky' maar dan verschijnt opeens een prachtige 'beat ballad'. De b-kant heet 'Go Away' en dat is meer een 'country ballad' met piano. 'That Special Way' is nu al een favoriet. Capitol houdt van recyclen. Als een titel een jaar oud is, mag deze vaak al rekenen op een heruitgave. 'Face It Girl It's Over' verschijnt in 1968 samen met 'The End Of Our Love' als single, maar wordt in 1970 voorzien van 'You Better Go' als keerzijde. De laatste is een ballade-uitvoering van het Teddy Randazzo-nummer dat ik volgens mij in snellere uitvoeringen ken? 'Face It' is de winnaar van de twee, ook al moet ik opmerken dat deze single op het randje zit qua luisterplezier. Ik zit heel erg sterk te twijfelen of ik niet eens 'The End Of Our Love' heb gekocht. Laten we het hopen want dit exemplaar kraakt net even té hard.
* Ruby Winters- You Can't Stop My Man From Loving Me (US, Polydor, 1974)
We eindigen deze reis even gezellig als dat we het zijn begonnen. Ruby kan weinig verkeerd doen bij mij en dit is opnieuw een prachtig voorbeeld van haar kunnen. Hier krijg ik goede luim van. Het is eigenlijk de b-kant van 'Love Me Now' en ook dat is zeer de moeite waard. Enig nadeel is dat het Amerikaans Polydor-styreen is en dat is één van de minste soorten styreen die ik ken. De b-kant klinkt beter en bovendien kan ik wel een deuntje gebruiken waar ik opgewe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten