Het was al een beetje vreemd toen ik de foto nam. Ik was namelijk uit gegaan van acht singles. Het blijkt dat ik maar zeven op de foto gezet. Ach, heel veel verschil maakt het niet. De ontbrekende single zit nog altijd in het hoesje van 'Pruimenpap' van Johnny Jordaan, precies zoals ik hem vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. Ik ben wederom vergeten om witte hoesjes mee naar boven te nemen zodat twee van de zeven in al hun naaktheid wordt getoond. Ze gaan straks trouwens wel in nieuwe 'oude' hoesjes de bak in. De echte nieuwe hoezen hou ik voor de Blauwe Bak, voor het algemene spul heb ik nog wat mindere blanco hoesjes liggen. Nog geen bericht gehad over de platen uit Engeland en morgen ben ik de hele dag aan het werk. Ook al komt de bezorger het morgen brengen, dan heb ik ze niet eerder dan vrijdag in huis. Vanavond ga ik de maand april in 1995 afsluiten. Vorige week zijn we aan het werk geweest en deze week is het tijd voor een stukje 'ontspanning'. Het volgende hoofdstuk uit de biografie van de deathmetalband.
Hoewel ik de jongens al een tijd niet meer heb gesproken, denk ik dat het eenvoudig is vast te stellen dat we weinig zijn veranderd. Okay, de haarlijnen zullen her en der wat minder worden en zelf heb ik al een grijze baard, maar voor de band geldt: Ruwe bolster, blanke pit. Willem, de drummer, woont in mijn geboortedorp. Hij is gelukkig getrouwd en heeft een stel prachtige kinderen. Geen idee of hij sinds 1997 nog eens een drumstokje in zijn handen heeft gehouden? Een kwart eeuw geleden heeft hij net verkering gekregen met een héél leuk meisje. Dat meisje is later zijn vrouw geworden. Ze woont in Gorredijk en ook voor mij is dat tot 1995 een afslag op de snelweg tussen Heerenveen en Groningen. Niet helemaal waar natuurlijk want vorig jaar zijn we al eens in Gorredijk geweest in 'Het zilveren goud'. Als hij een weekend naar Gorredijk gaat, hangt hij zaterdagavond uit in een lokaal café. Het café is van 'De Roos' 'The Rose' geworden en dat met een vignet met prikkeldraad om de bloem. Het is hét alternatieve muziekcafé in de regio. Ik ga op een vrijdagavond met Willem mee want 'je gaat een optreden regelen voor ons'. De zaak is natuurlijk snel rond want Horrible Dying kent geen 'riders' en andere moeilijke eisen. Een paar tientjes voor de peut, een natje en een droogje en, als het even kan, een paar tientjes extra en de band is dik tevreden.
Het is té laat om met de bus terug en slaapplek is nergens voor handen. De vriendin van Willem weet echter een droog en beschut plekje en daar val ik in slaap onder mijn lange leren jas. Het optreden staat gepland voor Koninginnedag of tóch de avond ervoor? Een paar weken ervoor heeft de gitarist uit Sneek, die ik in september bij de band heb gehaald, aangekondigd dat Gorredijk zijn laatste optreden zal zijn met de band. Hij heeft ambitieuze plannen om een kroeg over te nemen in Duitsland. Ik weet nog wel dat een bus vol vrienden uit Sneek naar de opening zijn geweest, maar een maand of twee later is het avontuur alweer ten einde. Mijn rol bij het optreden in Gorredijk is uitgekleed ten opzichte van het concert in Hommerts. Ik mag alleen op het podium komen voor de tweede zangpartij in 'I'm God, Kill Me' en wellicht nog zo'n onbeholpen 'klassieker' uit mijn pen. We delen het podium deze avond met Sick Joke, een band die redelijk populair is geworden in het Friese clubcircuit. In de pauze word ik aangesproken door iemand die snoeihard maar constructief zijn mening laat weten over de band. ,,Bespeel je een instrument?". Het antwoord is bevestigend. ,,Kunnen we je hierbij dan aannemen?". Ook dat is akkoord en zo wordt Theo niet alleen de nieuwe gitarist maar zal hij er mede voor zorgen dat het vooruit gaat. Theo heeft een pijpje bij zich en we roken dat bij wijze van 'toast'. Hierdoor weet ik de rest van de avond niet meer te herinneren want ik ben apestoned. Het afscheidsfeestje van de oude gitarist is op 4 mei 1995 en dit is de opmaat naar een weerzinwekkend weekend waarover ik volgende keer ga schrijven.
2162 Als Het Vriest In Madagascar-Bobbejaan Schoepen (NL, Philips, 1967)
2163 Those Were The Days-Sandie Shaw (NL, Pye, 1968)
2164 Jesus Was A Cross Maker-Judee Sill (NL, Asylum, 1971)
2165 Strangers In The Night-Frank Sinatra (NL, Reprise, 1966)
2166 These Boots Are Made For Walkin'-Nancy Sinatra (NL, Reprise, 1966)
2167 My Darling Helena!-The Walkers (NL, Killroy, 1971)
2168 A Ha, Dat Is Marie-De Wama's (NL, CNR, 1971)
2169 Baby Won't You Leave Me Alone-The Web (NL, Deram, 1969)
De platen zijn allemaal nog zoals ze in april 1995 heb gekocht met uitzondering van Judee Sill. Ik weet niet precies wanneer ik deze 'groene' hoes heb gekocht. Ik heb hem ook nog in de roze hoes en die heb ik een paar jaar geleden bij De Tafel gekocht. De groene bevat echter de single met de 'four prong centre' en dat is zoals ik hem in 1995 in een neutraal hoesje heb gekocht. De plaat zélf heb ik met name in 2001 helemaal stuk gedraaid. Bij The Walkers twijfel ik of ik hem in 1995 met fotohoes heb gekocht. Ik weet dat eerst een plaat zonder hoes was en dat die flink was gehavend. De reden waarom ik hem niet in de kaartenbak had ingeschreven. Of ik nu die in april 1995 heb gekocht of dat ik deze met fotohoes als 'upgrade' heb gekocht? Nee, mijn geheugen laat me hier in de steek. The Web staat dus niet op de foto. Van deze groep heb ik vorig jaar een nummer leren kennen waar ik meteen helemaal verliefd op ben. Het blijkt dat de single alleen in Belize is uitgegeven en dat ik niet de enige ben die hem zoekt. 'The Same Old Me' is dan ook een paar stuivers waard als die opduikt en zelfs een beetje buiten mijn budget. Maar ja, hij moet eerst maar weer eens opduiken op Discogs of iets dergelijks want dat gebeurt zelden tot nooit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten