Blauwe Bak Veteranen deel 40

Ik zie net dat ik een half jaar geleden ook de 'Blauwe Bak Veteranen' heb gedaan en dat ik daarmee het jaar 1997 binnen stap. Zes maanden later en we staan op het punt om 2014 te openen in de rubriek. Ik lig nog altijd achterop schema door het niet publiceren in het weekend en ben ook nog niet helemaal zeker van de Week Spot. Ik heb wel eentje op het oog maar ik vraag me af of ik daar genoeg informatie over kan vinden. En ja, dat is een plaat die ik graag wel wat verder wil introduceren dan een veredelde 'hoesbui' (hetgeen dan ook een 'labelbui' gaat worden). Ik heb nog getwijfeld om één bericht 'in te halen' middels een gezellige foto uit de omgeving, maar dan opnieuw: Ik heb al een paar weken niet meer de 'Veteranen' gedaan en dit begint te kriebelen. Zoals gezegd stappen we vandaag het jaar 2014 binnen en dat begint meteen goed: Het tweede weekend van 2014 ben ik in Engeland voor het optreden in Watford. De aflevering van vanavond eindigt op 19 februari 2014 en dat is ruim een maand na Watford. Ik heb dan inmiddels voer gekregen om over na te denken en daar ga ik het in de inleiding over hebben.

The Specialized Project is een familie. Liefhebbers van ska en een gezellig feestje die gezamenlijk zoveel mogelijk geld proberen in te zamelen voor het goede doel. Ik ben een familielid 'op afstand'. Ik heb de officiële doop op 'The Big One' nog niet gehad en ik betwijfel of dit ooit gaat gebeuren? Wel doe ik sinds 2014 'homebase' voor Wolfman Radio tijdens de uitzendingen van 'The Big One' en het voelt als een eer als ik na afloop van de eerste 'Big One' een 'verified tick' krijg van Specialized. Een stempel van 'officially Specialized' over mijn profielfoto op Facebook welke dan een actiefoto is van Watford. In Watford tref ik wel een paar 'familieleden' maar de middag en avond is te kort en te hectisch om kennis te maken met de verschillende mensen. Ik weet wel dat ik tijdens mijn eerste set een beetje in de war raak van de leuke dame die even verderop aan een tafeltje zit. Dat blijkt Karen te zijn, maar ik ben natuurlijk veel té verlegen om haar aan te spreken. Het contact komt een week na Watford op gang. Specialized probeert op verschillende manieren geld in te zamelen, niet alleen middels concerten, festivals en de opbrengsten van de dubbel- of driedubbel-cd. Eén van de (tijdelijke) nevenprojecten is de kalender. In 2013 is reeds een kalender voor 2014 gepresenteerd waarop verschillende Specialized-vriendinnen 'uit de kleren' zijn gegaan. Nee, geen ordinaire naaktkalender maar het smaakvol uitbeelden van liedjes van The Clash in lingerie of anders functioneel bloot. In begin 2014 wil Karen niet één maar twee kalenders laten maken: Eentje met dames en de andere met heren...

Uit de kleren gaan voor een camera is niet iets dat ik iedere dag doe, om het bescheiden uit te drukken. Zoiets doe je alleen maar voor een zéér goed doel en in mijn optiek klopt die omschrijving bij Specialized. Het eerste contact met Karen is een feit, maar dan... een locatie en een fotograaf. Het schijnt dat de zus van Karen in Nederland woont en niet ver bij mij vandaan. Wat voor soort foto moet het worden en wie gaat hem nemen? Ik trek per slot van rekening niet voor de halve wereld mijn onderbroek uit. Met de fotograaf kom ik even later zelf op de proppen. Mijn goede vriendin Roelien heeft meegewerkt aan een aantal fotoreportages. Niet bloot, maar wel speels, levendig en met gevoel voor detail. Ik zoek ander werk op van de betreffende fotograaf en zie dat hij al wel schaars geklede dames smaakvol op de plaat heeft vereeuwigd. Met lood in de schoenen schrijf ik hem een mailtje en... ik krijg een enthousiast antwoord terug! De radio-dj, de man van de vinylplaten... Wim heeft meteen al een idee hoe het eruit moet zien. Dan is mij nog niet verteld dat het een Madness-nummer moet uitbeelden. Ik ga voor functioneel bloot en Madness-platen. Ik dank het aan het dj-collectief 'Mannen Met Platen' dat op Facebook een foto deelt van een dame dat net een enorme hap uit een elpee heeft genomen. Ik laat Wim de foto zien en die stelt voor het in zijn studio te doen en oude elpees aan draadjes aan het plafond te hangen. Ik doneer een stel elpees waar ik niets meer mee doe. De fotoshoot is in maart. Ben ik nerveus? Nee, niet echt, want Wim weet me op mijn gemak te stellen. Voor hem ben ik niets anders dan een object dat fraai op de foto moet. Het is de bedoeling om de foto frontaal te maken onder een lamp. Echter, de studio en de lamp is té laag voor iemand van 1.98 en dus moet ik door de knieën. Als ik op hurken ga zitten, verdwijnt mijn geslachtsdeel achter de bovenknie (nee, we gaan niet opscheppen!). Aan de blote heup is te zien dat ik geen onderbroek aan heb. Met 'Absolutely' van Madness als ontbijt en een hap uit het échte vinyl in de mond en 'klik!'. Sinds mijn intrek in Uffelte is het volgens de kalenders nooit later geworden dan mei 2015. Ikzelf hang in de keuken en in de studio hangt Kate, de Engelse vriendin die me een beetje heeft aangespoord om het te doen. Haar foto staat bij mei 2015 in de vrouwenkalender en ik in dezelfde maand bij de heren. Overigens is het de laatste herenkalender geweest. Ik ben ook de enige die volledig bloot is gegaan voor de foto.

467. I Feel An Urge Coming On-Jo Armstead (bootleg, Giant, 1967, re: 20??)
468. We Need Hearts-Gladys Knight & The Pips (UK, CBS, 1980)
469. Baby It's Love-Diana Ross (UK, Tamla Motown, 1970, re: 1973)
470. Floy Joy-The Supremes (UK, Tamla Motown, 1971)
471. Before It's Too Late-Jackie Day (US, Modern, 1966)
De eerste aankoop van 2014 is deze, op zichzelf, fraaie klassieker van Jo Armstead. De plaat is niet bepaald schaars maar wel enorm in trek. Ik heb de plaat in menig veiling naar bedragen zien gaan die ik me niet kan veroorloven. Dan biedt een vooraanstaande Northern Soul-dj een aantal platen in 'The Hassle Free Record Selling Group' op Facebook en ook een aantal bootlegs voor bodemprijzen. Armstead kost me dan opeens slechts vijf pond. Hoewel... slechts? De plaat oogt als een echte waardoor eerder sprake moet zijn van een 'counterfeit'. Als je zoiets wilt uithalen bij de soul-verzamelaars maak dan op zijn minst gebruik van een goede cd-opname en niet de volgekoekte mp3 van deze single. Hij klinkt echt nergens naar! De volgende drie komen uit The Cancer Research in Borehamwood, een slaperig stadje tussen Radlett en Londen. In 2012 voorspelt een dealer een opmars van het CBS-werk van Gladys Knight en dat is eentje die niet is uitgekomen. Hierdoor ken ik echter wel de b-kant van 'Landlord' en dat is dit 'We Need Hearts'. De Diana Ross-single is de b-kant van 'Touch Me In The Morning' en The Supremes zal het bezoek aan Watford kleuren. Op 21 januari 2014 loop ik tegen een 'buitenkansje' aan: Een ietwat gehavende 'Before It's Too Late' van Jackie Day voor een dievenprijsje. De schade valt overigens reuze mee en zou beslist duurder zijn geweest bij een andere dealer! Gladys, Diana en Jackie staan anno 2020 in de koffers, The Supremes in de reserve-Blauwe Bak en Jo Armstead in de Ere-Blauwe Bak.

472. I Think Of You-Detroit Emeralds (UK, Westbound, 1973)
473. Put Yourself In My Place-The Elgins (UK, Tamla Motown, 1966, re: 1971)
474. You Must Believe Me-The Impressions (US, ABC-Paramount, 1964)
475. Never Again-The Royalettes (US, MGM, 1965)
476. I've Passed This Way Before-Jimmy Ruffin (US, Soul, 1966)
477. Soulshake-Peggy Scott & Jo Jo Benson (US, SSS International, 1968)
478. Which One Should I Choose-The Unifics (US, Kapp, 1968)
Opnieuw een bestelling van Marcus. Hij handelt in platen op vlooienmarkten om zijn eigen rockabilly-hobby te bekostigen. Toch verwatert het contact na enige tijd als blijkt dat Marcus weer een band is begonnen en bezig gaat aan de restauratie van een oude Ford Anglia. Ik geloof dat we nog altijd 'vrienden' zijn op Facebook maar heb hem in drie jaar niet meer gezien. De platen zijn zonder uitzondering weer spotgoedkoop. We komen Marcus in één van de volgende afleveringen opnieuw tegen. Detroit Emeralds, Impressions, Royalettes en Peggy Scott staan in de reserve-bakken. Elgins en Jimmy Ruffin in de Ere-Blauwe Bak. Dan blijft The Unifics als enige over die nog altijd in de koffers staat.

479. The Lovin' Side-The Daydreams (US, Dial, 1966)
480. I Keep On Keepin' On-The Contessas (US, E, 1966)
481. Black Pearl-Sonny Charles (US, A&M, 1969)
482. Last Night-Mar Keys (UK, Old Gold, 1961, re: 1989)
'Easy Baby' heeft mijn interesse gewekt voor The Daydreams en 'The Lovin' Side' is dan de beste manier om je geld te spenderen. Ze doet alles voor haar liefje en zal niet klagen als ze de baby een schone luier zal om doen. 'I'll change a diaper for you', kun je echter ook anders opvatten? The Contessas is een plaatje dat ik al heel vroeg in mijn Northern Soul-hobby tegenkom, maar waarbij ik nooit wil 'door pakken'. De plaat is vrij schaars en gewild en dat maakt dat de prijzen koninklijk zijn. Op 7 februari 2014 ben ik even flink in een veiling en haal hem nog altijd voor een leuke prijs binnen. 'Black Pearl' is eigenlijk van Sonny Charles & The Checkmates Ltd. hoewel de eerste persing van de plaat wordt toegeschreven aan Charles. Deze en The Mar-Keys haal ik op 19 februari bij 'Het Goed' in Emmeloord waar ik de volgende keer de reis ga hervatten. 'Last Night' is eigenlijk de b-kant van 'Soul Finger' van The Bar-Kays, maar dat nummer heb ik al. Daydreams en Contessas staan in de koffers en de overige twee in de reserve-Blauwe Bak.