Ik verwacht woensdag of donderdag het pakket met platen uit Engeland. Het nadeel is dat het pakket 12"-singles bevat en dat het daarmee niet door de brievenbus kan. En ja... op het moment dat de PostNL-bezorger langskomt, ben ik morgen voor dezelfde firma in Meppel en donderdag voor de concurrent (ik ga donderdag de 'eigen' post bezorgen). Als ik thuis kom, is het vaak al té laat om naar Havelte te fietsen of ik heb er domweg geen zin in. Ik heb nog een extra berichtje achter de hand want als ze binnenkomen, wil uiteraard zo snel mogelijk de boel hebben behandeld. Vandaag ga ik jullie echter voorstellen aan een plaatje dat ik een week geleden nog niet kende. Jawel, ik was wel bekend met de a-kant van de single, maar de b-kant heeft me afgelopen dondedag pas gegrepen. Een 'beat ballad' met een opgewekte tekst, dat is precies datgene dat de wereld nodig heeft op het moment. Als ik kijk naar de maatregelen (en de 'versoepeling' ervan) die vanavond zijn aangekondigd, dan kan ik niet anders concluderen dat met name veel ondernemers zich niet in de tekst kunnen vinden, maar goed... 'We've Got Everything Going For Us' van Kiki Dee (1967) mag deze week de Week Spot heten.
Wat heet ondergewaardeerd? Kiki Dee heeft in haar imposante loopbaan best een paar commerciële hoogtepunten gekend. Ze heeft een paar erg succesvolle singles en elpees op haar naam staan waaronder een nummer 1-hit in een duet met Elton John. Toch zijn 'kenners' van mening dat we nog altijd met een ondergewaardeerde zangeres van doen hebben en ik schaar me eveneens in dit gezelschap. Het feit dat ze de eerste Britse zangeres is met een contract bij Tamla Motown is niet geheel toevallig. Daar hebben ze vast 'gehoord' wat de 'kenners' ook menen te horen. Om kort door de bocht te gaan: Kiki heeft niet de persoonlijkheid van een diva en krijgt daardoor niet de behandeling van bijvoorbeeld Dusty Springfield. Beide zangeressen zitten erg dicht bij elkaar in de buurt qua kunsten en performance. Waar Dusty kritisch mag zijn op producenten en arrangeurs, daar moet Kiki eten wat de pot schaft en dat levert een serie platen op met uitstekende zang maar met een té zoet arrangement. Dat geldt eveneens voor onze Week Spot: De plaat zou nóg beter zijn geworden als een beetje pit was toegevoegd aan het orkest, maar ook zonder dat ik vind ik 'Going' uitstekend te pruimen. Toch is het een manco dat optreedt bij meerdere opnames waardoor Dee helaas alleen wordt herinnerd voor een paar nietszeggende pophits.
Ze heet Pauline Matthews en wordt op 6 maart 1947 geboren in het Engelse Bradford. Vanaf de jaren tachtig komt Bradford meerdere malen negatief in het nieuws vanwege rellen, meestal met rassenhaat als achterliggende gedachte. Pauline ontdett reeds als kind dat ze erg goed kan zingen en dat dit een mooi middel is om in de belangstelling te komen staan. Na haar schoolperiode werkt ze overdag bij een drogist en speelt 's avonds in clubs in Leeds met een coverband. Daar wordt ze op een avond gespot en uitgenodigd voor een auditie in Londen. In 1963 levert dat een contract op met Fontana. Naast het uitbrengen van onsuccesvolle singles doet ze in het begin veel 'anonieme' optredens voor de BBC. Ze maakt deel uit van een band dat 'live' covers speelt van artiesten en bands die de BBC niet in de studio kan krijgen. De BBC heeft dan immers nog de zogenaamde 'needle-time' welke door de piraten letterlijk overboord wordt gegooid. De a-kant van de Week Spot is in februari 1967 eveneens populair bij de Engelse piraten en staat in de hitlijst van Radio Caroline (waarvan oprichter Ronan O'Rahilly overigens is overleden, wellicht later nog een eerbetoon). De covers missen echter vaak 'het vuur' van de originele versies en dat maakt dat Tami Lynn's 'I'm Gonna Run Away From You' wel wordt opgepikt door de Northern Soul-dj's en Kiki's cover uit 1966 niet. In 1968 sluit Fontana deze periode af met 'I'm Kiki Dee', haar eerste album. Hoe ze precies in Detroit is terecht gekomen, dat is vooralsnog een mysterie voor mij. Ik heb ook niet erg gezocht, moet ik opbiechten en met 'Kikipedia' (met dank aan mijn radiocollega) en in het verleden vergaarde kennis in het achterhoofd gewoon gaan schrijven. Feit is dat de maatschappij in 1970 'Great Expectations' uitbrengt en dat is onheilspellende titel. Het verkoopt ondermaats en ze heeft in 1971 een minimale Amerikaanse hit met 'Love Makes The World Go Round'. Na Motown heeft Kiki het even helemaal gehad met de muziekbusiness.
Dan komt Elton John met een reddingsplan. Gary Osborne vertaalt 'Amoureuse', een lied van Veronique Sanson, en het brengt Dee in 1974 voor de eerste keer in de Engelse hitlijsten. 'I've Got The Music In Me', geschreven door Bias Boshell (ex-Trees en later bij The Moody Blues), maakt Dee opeens tot een succesvolle artieste. Elton John heeft Dusty Springfield in gedachten voor het duet 'Don't Go Breaking My Heart', maar deze moet voor de eer bedanken. Kiki Dee stapt ervoor in de plaats en het is een wereldwijde tophit. Even de knop van 'fastforward' in drukken op de cassettespeler. In 1981 heeft Kiki een hit met 'Star' en in 1985 treedt ze met Elton John op tijdens 'Live Aid'. In 1993 staat ze nog eenmaal in de hitlijsten in duet met Elton en ditmaal is het 'True Love', de klassieker van Bing Crosby en Grace Kelly. Vanaf 1995 werkt ze samen met Carmelo Luggen en haar meest recente album stamt uit 2013. Vorig jaar is nog een compilatie van haar verschenen.
Ik ben doorgaans erg optimistisch ingesteld en wat dat betreft zou Kiki Dee elk moment kunnen. Het is de tweede Week Spot die echter iets met de huidige omstandigheden heeft te maken voor mij, maar ik neem aan dat jullie daarover al genoeg in de media horen. 'Talking About Freedom' van Fontella Bass was trouwens de andere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten