De 'ziekte' van woensdagavond blijkt zeer tijdelijk te zijn. Okay, ik blijf last houden van tranende ogen maar de hoofdpijn is wonder boven wonder een paar uur later verdwenen. Ik heb zelfs midden in de nacht nog een korte wandeling gemaakt! Ook nu zijn het weer de gebruikelijke symptomen van hooikoorts. Zeer incidenteel niezen en vooral 's avonds de geïrriteerde ogen. Ik ben vooralsnog dus ook gewoon aan het werk gebleven. Donderdag in Steenwijk, vanmiddag gesorteerd en morgen wederom in Steenwijk. Daarna begint voor mij het 'lang weekend' want ik hoef pas woensdag weer aan de slag. De camera heeft zojuist de laatste foto gemaakt en nu zijn de batterijen op. Ik zal in ieder geval moeten zoeken, maar het kan best zijn dat de AA-batterijen op zijn in huize Louwsma. De geplande aflevering van 'Het zilveren goud' kan dus later dit weekend nog wel eens gebeuren? Vanavond in ieder geval het 'Week Spot Kwartet' van week 15 in 2016 tot en met 2019. Het trio van 2017, 2018 en 2019 zijn morgenavond te horen in 'Do The 45' en in de 'Sweet 16' alle Week Spots van week 13 en 14 van 2012 tot en met 2019.
2016: Looking For The Same Thing-Kenya Collins & Mac Simmons (1973)
In een korte periode twee verschillende singles kopen van een artiest of groep, is iets dat ik probeer te vermijden. Er is dan namelijk altijd één winnaar en een verliezer. Als Mark in 2016 kort op elkaar twee singles van Ke(a)nya Collins aanbiedt, ben ik er als de kippen bij. Na betaling arriveren ze op hetzelfde moment. De ene is solistisch als Keanya Collins en is een extra gedramatiseerde cover van 'You Don't Own Me', de riedel die we in Nederland beter kennen als 'Zeg Maar Niets Meer' van André Senior. De andere is dit fraaie duet met Mac Simmons. De eerste verdwijnt nogal respectloos in de jaren zestig-bak maar zelfs bij een recente draaibeurt kan ik niet enthousiast worden van het schijfje. In 2016 is de keuze al niet lastig en maak ik van de single met Mac Simmons de Week Spot.
2017: Bourne To Satisfy-Joe Bourne (1978)
Het is rond dezelfde tijd als Kenya Collins in 2016 als ik via Mark een single koop van Joe Bourne. Een plaatje waarvan ik nog nooit heb gehoord. Het blijkt 'The One For Me' te zijn uit 1971 welke Bourne opneemt voordat hij naar Nederland komt. Op 45cat wordt de single flink afgebrand en durft iemand te beweren dat het 'middle-of-the-road van een duidelijk blanke zanger' is. Nu is huidskleur voor mij totaal niet van belang, maar met deze bewering in samenspel met Joe Bourne mag je het toch wel bestempelen als een misser. Toegegeven: Er is ook niet iets positiefs te melden over de betreffende single. Het opent echter wel mijn oren voor het werk van Bourne. Na enige aarzeling heb ik sinds een paar maanden 'Baby You're The One' tot de Blauwe Bak toegelaten en in 2016 is het meteen al raak met dit 'Bourne To Satisfy'.
2018: Is It All Over-Pep Brown (1973)
Vrijwel iedere artiest droomt ervan om vroeg of laat bij een 'major' platenmaatschappij aan de slag te kunnen. Als het een verkoopsucces blijkt, heb je daar immers de grootste kans om de jackpot te trekken. Een maatschappij met een wereldwijde distributie en meer van dat alles. Pep Brown heeft al een staat van dienst als hij in 1973 bij Polydor terecht komt. Vooral in Europa één van de grootste platenfirma's met een uitgebreide stal. De distributiekanalen van het Australische Festival zijn beperkt in de wereld, wat ook geldt voor bijvoorbeeld Polar in Zweden. Polydor maakt een wereldwijde doorbraak mogelijk voor respectievelijk de Bee Gees en Abba. Toch ontbreekt er iets bij de Amerikaanse Polydor: Het heeft totaal geen ingang voor wat betreft de pure Amerikaanse soul en dat is een probleem waar Pep Brown tegenaan loopt. De plaat wordt in 1973 niet tot nauwelijks opgepikt waardoor de single als een doodgeboren kind is. Dat het in zo'n geval dan weer erg interessant wordt voor de 'serieuze' dj's is iets dat meneer Brown 47 jaar later geen droge boterham oplevert.
2019: Angel Man-Walter Bee (1974)
Nee, dan kun je er ook voor kiezen om het in eigen beheer te houden en als het de eerste keer tegenvalt het drie jaar later nóg eens te proberen. Dat is wat Walter Bee doet met 'Angel Man'. De referentie aan Aretha Franklin en haar zussen ten spijt, het wordt beide keren helemaal niets met 'Angel Man'. Het is overigens gebleken dat mijn exemplaar die uit 1977 is en het blijkt de meest zeldzame van de twee. Voor 1977 is de plaat immers ook best een beetje gedateerd. Als er één muziekstijl is die in de jaren zeventig vijf omwentelingen heeft meegemaakt is het wel de soul. Ik zit nu al te bedenken hoe ik het morgen in de show ga oplossen. Waarschijnlijk met een 'link' tussen Pep en Walter waarin ik snel Walter kan scherpstellen. Deze twee zijn namelijk op uiterst besmettelijk styreen welke ik niet het zwaardere Stanton-element wil aandoen. Of toch maar een concessie doen en Joe Bourne tussenbeide in draaien? Dat is een zaak voor morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten