Eretitel: 'Don't Be Cruel'

Ik ben nog niet bij de brievenbus geweest en weet dus niet of de Engelse single vandaag is bezorgd. Het zou ook erg kort dag zijn om die meteen vandaag al van een oordeel te voorzien. Over de Week Spot moet ik nog een besluit nemen en dus gaat die mee voor morgen. Ik zal even een paar berichten moeten 'inhalen' en dus is er nog ruimte voor eentje extra. 'Genegenheid tot terugblikken'? Ik vind het lastig om één moment uit het 'rijke' 2016 te pakken en bovendien wil het op dit moment ook niet zo lekker schrijven. Hetzelfde geldt voor een andere vlucht in het verleden. Eén vlucht naar het verleden daar gelaten en dat is de 'Blauwe Bak Veteranen'. Er is een kans dat ik daar straks nog een aflevering van doe. Eerst echter het voorgerecht dat is blijven liggen: De 'Eretitel'. Ik zit nog steeds in de titels van de hits uit de 'Summer Spirit Of'-serie van 2018 en volgens mij gaat het vanavond over 1988. Bobby Brown is de aanleiding voor deze 'Eretitel'. Ik zal beloven minder gemeen te zijn en ga jullie niet langer in spanning laten. De 'Eretitel' is vanavond 'Don't Be Cruel'.

3. Elvis Presley (1956)
Hij mag dan de 'King Of Rock And Roll' heten, maar daarvan is in de oorspronkelijke recensies geen sprake. 'Don't Be Cruel' vormt een single met 'Hound Dog' en de kanten zijn meerdere malen verwisseld. Een tijdschrift roemt 'Hound Dog' als rhythm & blues maar is er tevens zeker van dat een groot gedeelte van zijn aanhang het schijfje zal omdraaien om de 'Pres' de blues te horen zingen. Daarmee wordt dan 'Don't Be Cruel' bedoeld dat ik moeilijk als blues kan bekijken, maar vooruit... dit is 1956 als de recensie wordt geschreven. Rock & roll is een paraplu-term welke pas een jaar later haar intrede zal doen. Hoewel ik in mijn ECI-tijd nog eens een cd heb gekocht met de 28 grootste successen van Elvis heb ik nooit echt iets met de man gehad. Het zijn vooral goede vrienden die idolaat zijn van Elvis. Dan denk ik aan schoolkameraad Henk, Klaas van de jukeboxen en Freddy waarmee ik in 1997 een kort levend muzikaal duo heb. The King komt in deze 'Eretitel' niet verder dan een derde plek.

2. Supergrass (1997)
Ik luister teveel naar mainstream-radiostations om het wel en wee van de Britpop mee te krijgen. Hilversum draait het wel maar niet prominent of vaak genoeg om alle namen uit elkaar te kunnen houden. Daardoor verwar ik vaak Supergrass met Dodgy. Beide bands hebben als overeenkomst dat ze uit Engeland komen en niet als Oasis en Blur alleen maar het Beatles vs. Stones-gevecht van de jaren zestig opnieuw aan het uitbeelden zijn. Zowel Supergrass als Dodgy neigt meer naar de kant van bijvoorbeeld The Kinks. Geen hoofdrolspeler in het gevecht met The Beatles, maar wel bands die het een interessant geheel maken. 'Don't Be Cruel' is in 1997 een bonustrack op de cd-single van 'Late In The Day' en zal, bij mijn weten, nooit anders verschijnen op een album. Het kan zomaar uit de jaren zestig komen. Supergrass mag dus op twee.

1. Bobby Brown (1988)
De 'Eretitel' is echt een kwestie van smaak op het moment van samenstellen. Ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat deze top drie er morgen heel anders zou uitzien. Op een vreemde manier ben ik op dit moment even te porren voor de synthesizer-beats en gladde jaren tachtig-productie van Bobby Brown. Dat mag uniek heten: Oudjes en jaren zestig-geluiden op twee en drie en de voormalige New Edition-zanger en man van Whitney Houston op de eerste plek. Het kan verkeren en toch gaat eht vandaag gebeuren. En straks ga ik verder met de 'Blauwe Bak Veteranen' omdat het zo leuk is!