Eigenlijk moest ik al lang in bed liggen want morgen gaat mijn eerste werkdag worden in twee weken. Toch geef ik de 'vrijheid' van de laatste weken de schuld dat ik nog steeds geen slaap voel en een berichtje schrijven, kan wellicht helpen als medicijn? Laat me dan eerst het 'Week Spot Kwartet' van deze afgelopen week behandelen want het is inmiddels immers al week 9 geworden. Wegens enorm succes van vrijdag liggen de platen nu ook weer op de aanwezige platenkoffers en kan ik melden dat ik zaterdag de laatste bij de platenkoning heb besteld. Hopelijk kan ik die dinsdag in ontvangst nemen. Het om gooien van de reserve-Blauwe Bakken is inmiddels begonnen waardoor de nieuwe koffer meteen alweer aardig is gevuld. Ne ga ik dan viermaal terug naar week 8 in de afgelopen vier jaren aan de hand van de Week Spot uit de betreffende week.
2016: Doin' My Job For Jesus-Bill Moss & The Celestials (1972)
Is de gospelhobby op sterven na dood? Het lijkt ernstig die kant op te gaan. De hernieuwde interesse voor gospelfunk en -disco is al een tijdje aan de gang maar lijkt in de afgelopen vier jaar alleen maar in kracht te zijn toe genomen. Steeds vaker verwisselen platen van dubieuze kwaliteit van eigenaar voor een prijs waarvoor ik een paar weken moet werken. Bovendien is het niet handig dat de verzendkosten in Amerika fors omhoog zijn gegaan. Eerder was de eerste single veertien dollar maar iedere plaat extra 50 cent of een dollar extra. Met de aanschaf van een paar singles kon je de verzendkosten nog een beetje redelijk krijgen. Nu is de tweede single meteen al 24 dollar en dan pas begint de dollar of vijftig cent extra. Het moet écht wel iets bijzonders zijn, wil je er 24 dollar verzendkosten voor betalen en, helaas, in de gospel wordt dat steeds lastiger. Bill Moss heb ik echter nog voor ouderwetse verzendkosten. Ik weet niet of 'ome Greg' heeft toegelegd op de verzendkosten maar deze plaat komt rechtstreeks van hem uit Los Angeles. Bill Moss is geen onbekende in de gospel alleen is deze demo erg slecht gedocumenteerd en lijkt derhalve nog vrij schaars te zijn. Aanvankelijk lijkt Moss bouwvakker te zijn want hij werkt aan een gebouw. Na de brug blijkt dat het gebouw eigenlijk Gods' koninkrijk is en dat hij zijn werk uitvoert voor Jezus. Moss is altijd een trendsetter geweest in de gospel en weet met 'Doin' My Job For Jesus' dermate funky en hip te zijn dat het zelfs door een onwetende luisteraar wordt opgepikt.
2017: You Turn Me On-Labelle (1975)
Ik steek mijn bewondering voor Mark niet onder stoelen of banken. Natuurlijk is het een 'grote' dj met een platencollectie van enkele duizenden euro's maar hij is ook nooit te beroerd om verder te kijken dan de neus lang is en dat is een zeldzaam goed in de 'rare soul'. 'Lady Marmalade' is een pure disco-stamper en rechtvaardigt het feit dat menig soul-liefhebber niet omkijkt naar het werk van Patti en haar dames. Dan kun je zomaar opeens 'You Turn Me On' missen, hier als b-kant van 'Are You Lonely'. Mark vestigt mijn aandacht op de plaat en ik ga even kijken op Marktplaats. Daar haal ik de single voor een euro in de fotohoes. Het imago van Labelle heeft een licht erotische ondertoon maar dat neemt niet weg dat de dames kunnen zingen! 'You Turn Me On' komt de dames rechtstreeks uit de tenen en dat mag ik graag horen.
2018: It Ain't Hardly Over-Gwen Owens (1969)
Ik kan het niet geloven als ik de plaat in 'Do The 45' draai in het kader van de 'Week Spot Carousel'. Twee jaar? Betekent dit dat de plaat volgend jaar voor het laatst in de 'Week Spot Carousel' zit? Ik kan er niet bij. Toch is het echt twee jaar geleden. De middag dat ik in Diever mijn paspoort ophaal en een fietstochtje maak door het Drents-Friese Wold naar Hoogersmilde en over de polderwegen naar Dwingeloo. Ik weet niet of dit de middag is dat ik de plaat net heb besteld of dat die is gearriveerd in Uffelte. Ik weet wel dat het deze middag als het ware de soundtrack in mijn hoofd is. De plaat die lange tijd heeft gedreigd om de nummer 1 in de Blauwe Bak Top 100 te worden, maar dat geloof ik net niet is geworden. Het blijft, hoe dan ook, een plaat die me na twee jaar weer in vuur en vlam zet.
2019: Striving-The Soul Stirrers (1969)
Ik heb afgelopen kerst de '5-4-3-2-1' aan me voorbij moeten laten gaan. Ik heb zelfs niet eens even 'binnen' gekeken hoewel ik weet dat Mark tegenwoordig platen aanbied die in december in de '5-4-3-2-1' hebben gezeten, maar nu opeens een tientje moeten kosten. Het is ieder jaar hetzelfde verhaal. Ik koop deze van The Soul Stirrers in dat kader en het is één van de weinige gospels die ik koop van Mark. Niets ten nadele van hem, maar hij prijst geregeld een Shirley Caesar-plaat aan die ik helemaal niet zie zitten en idemdito met een Edwin Hawkins-schijfje uit 1978. 'Striving' is feitielijk de b-kant van een single uit 1971, maar is ook afzonderlijk uitgebracht in 1969. Het is veruit de beste kant voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten