Precies over een maand vier ik de tiende verjaardag van Soul-xotica en tot die tijd ga ik zo nu en dan even terugblikken naar een moment of een periode in de afgelopen tien jaar. De serie is vrij onbewust begonnen met een verhaaltje over 2010 en sindsdien ben ik even in ieder jaar te gast geweest. Nu ga ik dan terug kijken op een periode die ikzelf omschrijf als 'bevreemdend'. Ik sta er bijna van te kijken dat alles zo op rolletjes loopt. Wat ook helpt is dat eind 2014 een mooi bedragje heb terug gekregen van mijn energieleverancier die per abuis teveel in rekening had gebracht gedurende de voorliggende achttien maanden. Zo koop ik in januari 2015 de fotocamera die ik nu bijna dagelijks ter hand neem voor Soul-xotica. Ook kan ik mezelf een paar 'big wants' veroorloven waardoor ik in de eerste weken van 2015 tevens de zoektocht naar alléén maar Northern Soul afsluit. Ik heb in 2015 ook nog altijd mijn voordeelurenkaart van de NS hoewel ik daar later dit jaar mee zal stoppen. Het maakt dat ik op dat moment nog niet geïnteresseerd ben in de goedkope dagretourtjes maar ook min of meer verplicht ben om zo nu en dan een langere reis te maken om de kosten van de kaart eruit te halen. Een uitstapje naar Leiden is dan bijvoorbeeld een mooi excuus. In de eerste maanden van 2015 is nauwelijks sprake van écht winterweer en zo spreek ik met W. af dat ik binnenkort eens naar Leiden zal komen voor een strandwandeling. De dag nadat ik 'Geni' van Terri Bryant in de wacht heb gesleept (tot nu toe mijn duurste plaat ooit!), stap ik op de trein van Meppel naar Leiden voor de geplande wandeling.
De zon schijnt en, ja, het waait wel flink hard. Hoewel het begin maart is, voelt het toch eerder aan als het voorjaar en dat maakt dat ik de wollen truien, sjaal en muts achterwege heb gelaten. We treffen elkaar bij de Starbucks in Leiden. Normaal gesproken lopen we van Noordwijk naar Katwijk of andersom maar W. heeft ditmaal een ander idee. Waarom pakken we niet de bus naar Wassenaar en lopen we dan naar Katwijk? Juist, dat gaan we dus doen. Eerst met de bus naar Wassenaar. Het verbaast me hoe mooi het dorpscentrum is van Wassenaar. De bovenstaande foto toont het dorpsplein met de kerk. We zijn onderweg naar het bos, maar ik heb lekkere trek aan koffie en iets te eten. We stoppen bij een klein restaurantje en besluiten ons te laven aan de heerlijke soep welke op het menu staat. Dat nemen we mee als bagage als we het bos binnen lopen. W. is hier bekend en dus volg ik haar. Ik kan nog herinneren waarover we gepraat hebben tijdens de wandeling in het bos. Het heeft ook nog een reden waarom we vanuit Wassenaar het noorden in lopen: De wind is zuidwestelijk en dat betekent dat we wind in de rug hebben. Het biedt ook een ander perspectief. Het is een stevige wandeling naar Katwijk maar we hebben de tijd en bovendien kom ik altijd helemaal tot rust aan de kustlijn. Het moet gezegd worden: Ik ben meer van de bossen dan van het water, maar het geluid van de golven weet me helemaal stil te krijgen. Na verloop van tijd komt Katwijk in zicht en hebben we wel zin in een drankje. We gaan de boulevard op en zoeken een restaurant met een terras. Er moet natuurlijk wel worden gerookt! We vinden er eentje en verbazen ons eerst nog hoe het komt dat het zo leeg is...
Daar komen we binnen een paar minuten achter. De wind staat pal op het terras. Mijn sjekkie (ik rook dan nog zware shag) is nauwelijks aan te krijgen en als die eindelijk brandt, zit ik te bibberen van de kou. De wind snijdt door iedere vezel van mijn aanwezige kleding en opeens mis ik een laagje of twee. Het roken is geen succes en we gaan naar binnen. Daar is het afgeladen met mensen. Een snel toiletbezoek en dan gaan we maar weer. Bij de bushalte staan we nog steeds op de tocht en ik kan het niet helpen: Ik kan niet stoppen met klappertanden. Ook in Leiden doen we niets meer. W. gaat snel terug naar haar warme huisje terwijl ik de warmte van de treincoupé op zoek. In Meppel voelt het een stuk aangenamer hoewel de kou me even flink te pakken heeft. Ik doe mijn relaas bij moeder over de telefoon en die is al weken niet fit. Toch vertelt ze deze avond iets dat me zorgen baart. Zo kennen we haar niet! Na een hazenslaapje en een warme douche voel ik me alweer een stuk beter en gelukkig kan het griepvirus geen grip op me krijgen.
Er is in deze tijd nog iets dat steeds meer gaat spelen en ik ben achteraf gezien erg dankbaar dat het niet is door gegaan! De fascinatie voor ligfietsen bereikt een hoogtepunt en ik sta een paar keer op het punt om een domme aankoop te doen. Weet ik veel dat het zó moeilijk is om aanvankelijk te leren ligfietsen? Dat een ligfiets is gebouwd op lengtemaat? Ik heb een Batavus gezien op Marktplaats voor een zonnige prijs en deze staat in de buurt van Wolvega. Dat is redelijk per bus te doen en op de fiets is het ongeveer dertig kilometer. De koop is bijna gesloten als ik hem voor de zekerheid vraag of hij me 'past' met twee meter. ,,Ik ben 1.90 meter en zit al met mijn knieën tegen het stuur", is het antwoord dat me uit de droom verlost. De dure platen hebben ervoor gezorgd dat ik tegen het einde van de maand vrijwel platzak ben. Als mijn gewone fiets het dan begeeft, zit ik met een groot probleem. Ik moet voor minder dan vijftig euro een fiets zien te vinden. Zo koop ik een stationsfiets in Hoogeveen waar ik niet veel plezier van zal hebben.
In de loop van de maand start ik ook nog eens met 'Tuesday Night Music Club'. Het is aanvankelijk een 'tijdelijke' show. Degene die ervoor zijn show doet op dinsdagavond mag naar de zaterdagavond en we willen desondanks alle dagen om zes uur (Engelse tijd) beginnen. Of ik een tijdelijke show wil doen totdat we een extra presentator hebben aangetrokken? Dat wordt TNMC met 'Listen Carefully' (onze 'Eretitel') als een soort experiment dat vast is opgedroogd na drie maanden. In het begin werk ik ook nog op dinsdag en heb op woensdag mijn vrije dag. In de post ben ik echter meer op op woensdag nodig en dan besluit ik dinsdag vrij te nemen en 'Tuesday Night Music Club' voort te zetten.
The Para-Monts en Terri Bryant in de platenkoffers, verandering op het werk en dan nog wat familie-omstandigheden waarover ik me verder hier niet wil uitweiden. Dat is maart 2015 voor mij. Het loopt in het begin nog op rolletjes maar gedurende de maand komen de eerste zorgen om de hoek kijken. Toch kan ik met een zekere genegenheid terug kijken op deze periode en mag ik nu alvast nadenken over welke tijd in 2016 ik het volgende week ga hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten