Ik hou bewust zaken gescheiden van elkaar. Heb ik immers niet een mooiere manier om mijn weblog te promoten dan middels de radioshows? Promotie voor Soul-xotica... heb ik in zijn geheel aan jullie te danken! Soul-xotica bestaat bij de gratie van mond-tot-mond reclame. Ik blijf bij mijn standpunt: Ik heb liever vijf lezers die geïnteresseerd zijn in de materie dan honderden of duizenden die alleen maar proberen om zichzelf te promoten. Hetgeen tevens de reden is waarom reacties niet meteen worden gepubliceerd: Teveel 'nice blog, visit mine on www...' etc. Ik modereer de reacties en wanneer het goede aanvullingen zijn op het bericht, dan publiceer ik ze. Als de reactie met het blog te maken hebben maar ik zie niet het nut het te publiceren, dan neem ik even contact op met de schrijver. Het maakt Soul-xotica tot wat het tien jaar later is: Advertentievrij (en dus ook geen inkomsten voor mij) en geheel onafhankelijk. Net zoals bij mijn radioshows is ook het blog als een toiletbezoek: Ik moet het in ieder geval kwijt en als er dan toevallig nog lezers zijn? Iets dat ik strikt gescheiden hou van het blog is mijn werk en toch ga ik het daar vanavond even over hebben. De avonturen van een postbode uit januari 2016.
Het pikken van een hoogtepunt uit 2016 is niet eenvoudig. Het jaar is één groot hoogtepunt geweest voor mij. De vakanties en de fietstochten zijn al uitgebreid aan bod gekomen en dus wil ik kiezen voor iets dat nimmer echt het blog heeft gehaald. Op oudejaarsavond 2015 verlaat ik dat jaar met gemengde gevoelens. Ik schrijf over een onzekere toekomst. Als ik toen had geweten wat ze een paar dagen eerder hadden besloten? Dan zou ik 2016 met een meer gerust hart zijn binnen gestapt. Niet alleen Soul-xotica viert dit jaar haar tienjarig jubileum. Zelf heb ik op 4 december 2020 een tienjarig jubileum als postbode. Wel met een paar onderbrekingen. In 2011 raak ik gevangen in een web tussen UWV, sociale dienst en werkgever. Als ik eind 2011 net weer aan de slag ben, komt Nijeveen in het vizier. Het is uiteindelijk pas in augustus 2012 als ik de post weer op pak, maar dat is de eerste paar jaar eigenlijk alleen maar 'voorsorteren'. Als de nood aan de man is, ga ik bezorgen maar dat is in Meppel niet echt nodig in deze tijd. Het verandert als we een nieuwe voorman krijgen. Hij zit dan tevens in de functie in de gemeente Zwartewaterland: De plaatsen Hasselt, Zwartsluis en Genemuiden. Het is kort na mijn vakantie in 2015 dat hij me op een maandagmorgen vroeg ophaalt van huis. De Rabobank heeft een mailing die we binnen een dag moeten bezorgen. Het is een soort van 'test' om te laten zien waartoe we in staat zijn. We krijgen uiteraard hulp van de vaste bezorgers in de plaatsen hoewel deze gewend zijn om maandag vrij te zijn. Rond een uur of vier stappen ze een voor een op. De voorman en ik kijken elkaar aan en zeggen niets. We beuken gewoon door! Ik heb geen notie van tijd als ik hem bel om te zeggen dat ik klaar ben. Hij hoeft dan nog maar een paar brieven te bezorgen. Als we in de auto zitten, kijk ik vol verbazing naar de klok op het dashboard. Het is bijna acht uur 's avonds! We hebben het gered! Ik denk dat dit de eerste keer is geweest dat ik in Genemuiden heb bezorgd?
Het postbedrijf heeft me in de zomer van 2015 toegezegd dat ze me een tijdelijk contract gaan aanbieden. Door verschillende omstandigheden wordt dit almaar uitgesteld en is het opeens november van dat jaar. Dan wordt bekend dat we onze grootste klant, de gemeente Meppel, kwijt raken. Opeens staat mijn contract weer op de tocht. Ik probeer met alle macht om de partijen weer bijeen te brengen want ook zonder de gemeente blijft genoeg werk over voor mij. Tussen kerst en oud en nieuw treffen ze voor het laatst, maar de uitkomst leer ik pas in de eerste werkweek van januari. Het is positief: Ik heb een jaarcontract gekregen.
,,Kan ik donderdag en vrijdag op je rekenen?", vraagt de voorman in januari 2016. ,,We hebben een grote mailing in Genemuiden. Huis aan huis". Ik stem meteen in met donderdag maar twijfel bij vrijdag. De voorman weet de reden en het heet dan nog net vijf maanden 'Floorfillers' op de donderdagavond. ,,Ik haal je vrijdag om half negen op". Ach vooruit, voor een keer moest het maar kunnen? De donderdag is het stralend mooi weer. Okay, het is februari en de wind is bij vlagen ijzig koud maar de zon houdt het aangenaam. Ook heb ik als voordeel dat ik veelal in het centrum van Genemuiden aan het bezorgen ben of in dicht gebouwde woonwijken. Ik heb geen idee hoe het is om aan de buitenrand te zijn tegen de Noordoostpolder aan. Als ik lekker aan het bezorgen ben, vergeet ik dikwijls de tijd. Dan gaat de telefoon en het is de voorman. ,,Hoe ver ben je?". Nog een paar straten en dan ben ik klaar met deze wijk. ,,Dat doe je morgen maar! Het is zes uur, we gaan naar huis". De 'Floorfillers' van deze avond weet ik nog goed te herinneren. Ik wil een 'best of' doen en draai rechtstreeks van de mp3-stick met drie jaar aan Floorfillers-favorieten. Dan treedt ene of andere bug op en ineens is mijn hele archief verdwenen. Dit heeft er mede mee te maken dat ik een paar maanden later de stekker eruit trek. Ik lig pas om vier uur in bed en ben om half acht alweer aan de koffie. Ik ben niet bepaald uitgeslapen als de voorman bij me aan de deur staat, maar het is gaan met de banaan.
Op de foto zien jullie het oude gemeentehuis van Genemuiden dat een paar jaar geleden zijn oorspronkelijke functie is kwijtgeraakt. Tegenwoordig zit (als ik me goed herinner) de bibliotheek in het pand en wordt de trouwzaal nog regelmatig gebruikt. Het postbedrijf huurt ook een kamertje en bovendien mogen we hier onze lunch genieten met verse koffie. Het is een schril contrast bij dondedag: Deze vrijdag is grijs, regenachtig en bovenal guur. De zwaarste klap krijg ik rond het middaguur te verdragen. Ik ben al eens eerder binnen in het bejaardentehuis geweest. In plaats van centrale brievenbussen moet ik hier huis aan huis langs alle voordeuren. Binnen is het een sauna vergeleken met buiten en ik ben al snel drie kwartier binnen om alle brievenbussen van een gemeentelijk schrijven te voorzien. Dat voel ik als ik buiten kom! 'Save the best for last'? Ik moet nog een fiks aantal brieven bezorgen in een nieuwbouwwijk in wording. De westenwind heeft hier vrij spel. Deze komt vanuit de polder met een gang op Genemuiden af en de postbode mag het opvangen. Het snijdt dwars door de jas en de trui heen. Gelukkig komt het einde daarna snel in zicht. Met de voorman in de auto bezorgen we nog een paar adressen die té ver weg zijn en in de auto is het aangenaam warm. Op de zaak teken ik het contract en laat me door een collega in de stad af zetten. Ik heb een paar boodschapjes waaronder een paar singles bij De Tafel. Dan loop ik naar de bushalte bij de brandweerkazerne en begint het wachten op de bus naar Nijeveen. Dat hoeft niet lang te duren, maar... opeens word ik zo gaar als het maar kan. Ik begin onophoudelijk te geeuwen en geneer me hiervoor. Toch kan ik het niet tegenhouden ook al zie ik de ergernis om me heen. De bus stopt en binnen zestien geeuwen ben ik in Nijeveen. Ik schuif wat eten naar binnen en moet dan toegeven aan mijn slaap. Wekker gezet op anderhalf uur en...
Ik ontwaak twaalf uren later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten