Ik heb het een paar jaar geleden ook eens geprobeerd, maar strand dan reeds na één bericht. De eerste maanden in Engeland zijn 'heftig' en een paar jaar geleden nog té heftig om over te schrijven. Nu het twintig jaar geleden is, voel ik eens te meer een afstand groeien. Okay, het is een heftige tijd geweest en het is op het nippertje goed gegaan, maar ik kan er nu selectief op terug kijken. De minder mooie momenten relativeren en de spaarzame mooie momenten koesteren. Vier weken geleden heb ik 'een half begin' gemaakt met mijn avonturen in York en vandaag het tweede deel. Het idee om in York te blijven, is erg spontaan opgekomen. Het is het avontuur dat mij lokt: Hier is niemand die me kent en ik wil laten zien dat ik kan slagen in zo'n omgeving. Het zit dan wel goed met mijn zelfvertrouwen. De eerste zondagavond bezoek ik een concert van de bluesmuzikant die een paar 'residenties' heeft gedurende de week. Ik blijf bij hem slapen en die maandagmorgen trekt hij me mee de stad in. Nee, niet de beloofde toeristische rondleiding. Het wordt een enkele reis naar het arbeidsbureau. Ik laat me inschrijven en 'solliciteer' ook meteen naar één van de vele functies op het prikbord. Engeland een hoge werkloosheid? Hoe zou dat toch eens komen?
Dat eerste baantje wordt al afgeketst door degene van het arbeidsbureau. Hoge hygiëne-eisen stroken niet met de lange vuile nagels en bovendien is het een eind reizen. Tja, de werkloosheid in Engeland. Anno 1998 zijn de salarissen té laag ten opzichte van een uitkering. Als je de keuze hebt tussen dagen zwoegen in een fabriek óf uitslapen, tv-kijken en in de pub hangen voor een verschil van 15 euro, dan kiest menigeen voor het laatste. Ook nieuw voor mij... in Engeland worden de vacatures in uren aangeduid en met het bruto-salaris per uur als indicatie. Die avond ben ik opnieuw bij de bluesmuzikant en ik vertel hem over mijn ervaring tot dan toe. ,,Weet je wat jij eens zou moeten doen? Een rondje maken langs de beveilingsbedrijven". Omstreeks 1998 kan iedereen, maar dan ook iedereen, een beveiligingsbedrijf starten. Je hebt geen diploma's of certificaten nodig. Bill geeft me een lijst uit het telefoonboek van beveiligers waar ik het eens zou kunnen proberen. Zo word ik de nacht ingestuurd. Ik zou die avond bij een vage kennis kunnen slapen, maar we lopen elkaar mis (of hij is me bewust ontlopen...). Het wordt mijn eerste nacht buiten in York. Het is té koud om buiten te slapen en dus moet ik wakker zien te blijven zodat ik de volgende morgen meteen het eerste beveilingingsbedrijf kan 'overvallen'. Daar lijkt men niet onder de indruk van mijn verschijning en ik word afgescheept. Gelukkig komt mijn salaris van december die dag binnen en kan ik 's middags opnieuw in checken in de herberg.
Een week later ga ik met het drie dagen-retourtje even terug naar Friesland. Nogmaals: Ik ben vertrokken met twee t-shirts, een paar onderbroeken en een paar extra sokken. Genoeg voor drie dagen, maar na een paar weken wordt het hard minder. Als ik 'thuis' in Jutrijp arriveer, staat niet iedereen me met open armen op te wachten. Mijn tante is intussen (de periode dat ik in Engeland ben geweest, dus twee à drie weken) ziek geworden, overleden en inmiddels begraven. Ik ben niet telefonisch bereikbaar voor de familie. Gedurende deze drie dagen sluit ik nog enkele dingen af in Friesland en verzamel wat extra spulletjes om nu écht een start te maken in York. Het houdt in dat ik nog wat geld tegemoet kan zien. Terug in de herberg zie ik een advertentie van een particulier uit de buurt. Deze heeft een Raleigh-racefiets én een stereo in de aanbieding, dertig pond per stuk. Ik koop beide. Ik heb dan muziek op de kamer én ik ben mobiel voor de sollicitaties en eventueel werk. Het is eerst nog even 'feest'. Een week later koop ik nog een flinke berg platen en ga lekker op stap. Iedere keer als ik de pinpas in het apparaat stop en 'snel twintig pond opnemen' intoets, spuwt het apparaat een biljet van twintig. Het kan niet op? De laatste woensdag staat vooral in het teken van de drank. Het begint in Old Orleans en tegen sluitingstijd steek ik de weg over naar een Ierse pub. Tien minuten. Dat staat voor het 'settlen' van een pint Guinness. Ik drink drie pints in een tien minuten zonder het spul te laten 'settlen'. Dat doet de deur dicht. Ik wil nog naar een discotheek, maar wordt daar erg hardhandig uit gegooid. Dan strompel ik naar de herberg. De volgende middag wil ik een ontbijtje halen en wil twintig pond pinnen. Dat is het moment waarop de bankpas wordt ingeslikt met de mededeling dat ik contact moet opnemen met de bank. Een telefoontje met het thuisfront leert me dat ik duizend gulden in de min sta en dat de Rabobank mijn pas heeft geblokkeerd om fraude te voorkomen.
Ik leef nog enige tijd dankzij een fruitautomaat in de herberg. Iedere avond wordt het ding gevuld door een personeelslid. Ik hoef maar een pond in te zetten om de 'jackpot' te trekken en dat is twintig pond. Negentien pond om de dag door te komen en dan de laatste pond de volgende morgen weer inzetten en wéér twintig pond. Totdat het op een ochtend níet lukt en ik achterblijf met zestig pence. Ik solliciteer me suf. Inmiddels heb ik mijn zinnen gezet op de horeca. Tegelijk ben ik niet telefonisch bereikbaar en dat maakt het allemaal erg lastig. Ik word, in principe, aangenomen in een familierestaurant-annex-hotel. Eerst alle voorkomende barwerkzaamheden en na een paar maanden een opleiding binnen het hotel. Té mooi om waar te zijn? Ze zullen me een paar dagen later bellen. Dat moet dan via de herberg gaan en omdat ik daar een slecht voorgevoel bij heb, ga ik vrijdagmiddag uit eigen beweging informeren bij het restaurant. De manager is niet echt blij om me te zien. ,,Ik bel je", snauwt hij me af. Twee weken later heb ik nog steeds niets gehoord en waag opnieuw een fietstocht eraan. ,,Je had een week geleden moeten komen voor het afrondende gesprek. De herberg zou het aan je doorgeven". Precies zoals ik had verwacht!
Veel van de sollicitaties gaan middels formulieren invullen. Ik heb het geluk dat ik een 'National Insurance Number' heb gekregen en ik mag dankzij dit Sofi-nummer legaal aan het werk in Engeland. Achteraf gezien nog best een wonder omdat ik nog altijd in Nederland geregistreerd sta. Dat een mijl veel meer is dan een kilometer weet ik inmiddels dankzij de racefiets. De lengtematen zijn eveneens verschillend en daar moet ik ontzettend aan wennen. Met bijna twee meter ben ik 6 foot 7 inch. Zes elpees en een single. Toch vul ik verschillende keren in dat ik 16 foot en 70 inch ben totdat iemand bij Kentucky Fried Chicken me te hulp schiet. Nee, ik krijg niet de functie, maar hij leert me het Engelse meetsysteem. Bij Burger King scoor ik een baan op afroep, alleen moet ik het eerste telefoontje nog ontvangen. Ik heb ook al geprobeerd om een uitkering te regelen, maar dat gaat niet lukken. De reden is me onbekend en deze zal me ook niet nader worden verklaard.
Ik begin me steeds schuldiger te voelen tegenover de herberg. De huurachterstand loopt op en ik kan ze niets bieden. Ian, een gemeentelid van de Clifton Methodist Church, bemiddelt nog eens op een avond en dit geeft me weer een kleine adempauze. Een buurman in de herberg houdt wel van een blowtje op zijn tijd terwijl drugs uit den boze is in Engeland. Op een avond heeft hij wat spul te pakken en ik mag meedoen onder één voorwaarde: Ik moet voor de muziek zorgen. Zo draag ik mijn stereo de trap af naar zijn slaapkamer en daar blijft het apparaat staan. Hij is een week later met de noorderzon vertrokken en heeft mijn stereo meegenomen. In ruil daarvoor leert hij me hoe je de hele dag kan blijven door eten in York en introduceert me tot de 'Carecent'. Dat is een initiatief van de Methodist Church in het centrum van York waar dak- en thuislozen alsook alleenstaanden een gratis ontbijt kunnen nuttigen. Ik heb dat nét ontdekt en kom met een maag vol cornflakes en koffie aan bij de herberg. Ik wil snel naar binnen glippen, maar wordt dan terug gefloten. ,,We hebben je spul al ingepakt. Het moet binnen 24 uur weg zijn en anders gaat het naar de vuilstort".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten