Digitale nostalgie

Een kwart eeuw geleden heb ik mijn eerste werkweek erop zitten. Ik moet de eerste fijne dag nog hebben maar je hoort mij niet klagen. De verdiensten zijn immers boven verwachting en met die verdiensten kun je leuke dingen doen! De uitgebreide frietmaaltijd voor vrienden in het cafetaria heb ik reeds genoemd. Morgen gaan we naar de singles kijken die ik in deze maand heb gekocht. Dan is er nog het bomberjack. Dat is vorig jaar op een bepaald moment ter sprake gekomen. Zwarte nylon bomberjacks zijn helemaal 'in' in 1992. Nog niet zo'n mode-artikel als tegenwoordig, maar een zeker 'statement' voor 'alternatievelingen'. Natuurlijk is een leren jas het summum, maar veel punkers en hardrockers die ik ken in 1992 hebben een zwart bomberjack. Als ik in oktober 1992 geld mee krijg van mijn ouders om een winterjas te kopen, is de instructie duidelijk: Geen bomberjack! Zodra ik mijn eerste geld verdien en nu zelf mijn kleding zal moeten bekostigen, hangt meteen een zwart bomberjack aan de kapstok. Er is nóg een grote aankoop in deze weken. Iets waar ik dan bijna niet meer zonder kan, ook al voelt het als verraad. Ik koop in januari 1993 mijn eerste cd-speler.

Het is niet helemaal hetzelfde type als in de afbeelding, maar het komt in de buurt. Een 'portable' met een cd-speler bovenop en een enkelvoudig cassettedeck aan de voorkant. Bij mij zit de radio eveneens aan de voorkant. Op gedetailleerde afbeeldingen van het fotomodel kun je zien dat de bedieningsknoppen van de radio naast de cd-speler zitten en dat is niet zo bij de mijne. Hoezo kan ik niet meer zonder? Ik ben toch een singles-verzamelaar met nauwelijks belangstelling voor 'nieuwe' muziek? Of is er iets veranderd? Ja, een jaar eerder ben ik als recensent aan de slag gegaan bij de Sneeker maar zolang 'mainstream'-albums nog immer op cassette verkrijgbaar zijn, hoef ik nog geen cd-speler te hebben. Eind 1992 wordt het aantrekkelijk voor de meer professionele groepen om cd's te maken in plaats van demo-cassettes. Het begint met Friesland Pop, de belangenbehartigers van de Friese popmuziek. Dat brengt tot 1992 jaarlijks een vinyl-EP uit met de finalisten van de 'Kleine Prijs Van Sneek' en in oktober 1992 wordt de laatste editie gepresenteerd als cd-single. Broer zet de nummers op een cassette voor mij zodat ik een oordeel kan vellen in een recensie. Geen maand later komt Reboelje met een nieuwe mini-cd, 'Simmersnie', en hiermee is het van eenzelfde laken een pak. Het is een tendens die steeds verder doorgaat en ik wil uiteindelijk wel gewoon eens zélf een cd kunnen afspelen. In januari 1993 maak ik een rondje langs de winkels in Sneek. In de maand januari worden overjarige modellen vaak opgeruimd voor stuntprijzen en bij Scheer & Foppen vind ik deze Philips. Of is het tóch een Sony geweest? Het model is nagenoeg hetzelfde en de prijs is te doen met mijn huidige salaris.

Een paar weken eerder heb ik al een 'stok achter de deur' gekocht: Een paar cd-singles bij V&D tijdens het 'Prijzencircus'. Ook word ik lid van ECI en mag drie boeken en/of cd's uitzoeken voor een tientje. Dat wordt het eerste album van The Doors, 'We Can't Dance' van Genesis en Kramer's Nederlandse Woordenboek. Als verplichte 'dure' cd koop ik het zwarte album van Metallica. Qua demo's van 'kleine' bands zijn het voorlopig nog cassettebandjes, maar een iets verder gevorderde groep brengt een cd uit. Als je dan écht eigenwijs wil zijn, kom je alsnog met een vinylplaat. Zo zal Friesland Pop nog eentje doen in 1994 en brengt het Fries/Groningse gezelschap The Amp in 1993 nog vrolijk een vinylsingle uit. Ik gebruik mijn stereo niet als 'ghettoblaster', hoewel het op batterijen werkt en gemakkelijk op de schouder kan worden gedragen. Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor compacte audio en de cassette-walkman, al dan niet met radio, zal me een eind de jaren negentig door helpen. In 1997 kan ik mijn eerste 'discman' veroorloven. Het ding tikt echter bij iedere stap over. Ik heb jaren later nog een paar betere apparaten gehad. De spuuglelijke witte Philips uit 2008 is er eentje van. Die heeft me tijdens de vakantie van 2008 heel veel plezier opgeleverd!

Buiten de discman om, heb ik nooit weer een nieuwe cd-speler gekocht. De ghettoblaster heeft het een flinke tijd uitgehouden dankzij de Wehkamp. Het veertje van het deksel van de cd-speler houdt er na een paar jaar mee op en dan probeer je eens iets. Wat blijkt? De Wehkamp-catalogus is zwaar genoeg om het deksel helemaal te sluiten zonder dat het té zwaar is. Via kringloopwinkels en vrienden krijg ik nog wel eens een 'grote' cd-speler en op een zeker moment mag ik de oude dvd-speler uit De Buze hebben. Sindsdien heb ik alleen nog maar discman-apparaten waarvan er, geloof ik, eentje goed werkt. De laatste keer dat ik een cd in handen heb gehouden? Bij de verhuizing een paar keer, maar niet één keer met de wens om de cd te draaien.

Inmiddels zijn we in een tijd beland waarin cd- en vinyl-kopers rustig samen in een hoekje kunnen gaan staan. Zelf taal ik niet meer naar cd's zolang ik volledige albums voor een fractie digitaal kan krijgen bij mijn database. De cd-koper is net zo zeer muziekliefhebber als de vinyl-koper, beide gaan ze voor een 'schoon' geluid en met de geneugten van klaphoezen en cd-boekjes. Er is een lange tijd geweest dat het leek alsof de cd nimmer nostalgisch zou worden, maar het is dat inmiddels wel geworden. De meest recente cd die ik heb gekocht is 'The Night Before' van Hooverphonic in 2011 en ook deze heb ik inmiddels via de database in digitaal formaat.