Hoezo een 'rustbui'? Ik lig nog altijd achter op schema en zal dus toch twee dagen achtereen dubbel moeten publiceren. Of...? Nee, ik geef doorgaans niet de voorkeur eraan om jullie met drie berichten te bestoken, maar stap vandaag even van dat principe af. De reden is dat de Week Spot 'een makkie' is deze week. Straks meer daarover. Wat zullen we vandaag eens gaan doen voor een bericht van normale lengte? Ach, vooruit, 'Raddraaien' heeft in december nagenoeg stil gelegen en dus kan ik meteen wel weer een aflevering doen. Vandaag de 67e single uit de elfde jaren zeventig-bak. Dat is een plaatje dat we volgende maand opnieuw gaan tegenkomen op Soul-xotica! Omdat ik het dan beknopt moet houden en de band best een aardige historie kent, maak ik dankbaar gebruik van de mogelijkheid. Een 'eendagsvlieg' dat toch méér noten op haar zang heeft? De 'Raddraaier' is vandaag 'Because I Love' van Majority One (1971).
Waar en wanneer? Het eerste exemplaar komt in februari 1993 bij me wonen. Die treffen we volgende maand in 'Het zilveren goud'. De single komt uit een partij platen die zonder hoes worden aangeboden. De prijs is hierop gebaseerd maar het neemt niet weg dat het merendeel beschadigd is door deze manier van vervoeren. In mei 1993 is een rommelmarkt/braderie in ons dorp. Ik sta natuurlijk met een standje met platen. Even verderop biedt een buurvrouw haar zolderopruiming aan en daar zit eveneens een mooie collectie singles bij. Haar prijzen zijn billijk en daar koop ik de single mét fotohoes. Toch wil ik lange tijd er niet in slagen om een 'goed' vinylexemplaar te vinden. Gelukkig is de plaat niet bepaald zeldzaam en door de jaren heen komen verschillende singles mijn huis binnen wandelen. In het feestpakket dat ik afgelopen mei van Albert heb gekregen zit vervolgens een exemplaar dat alle andere singles naar de Kliko doorverwijst. We hebben het dan steeds over de Nederlandse Pink Elephant met de gele fotohoes. Ik zie in de collectie van Singlehoesjes.nl ook een Duitse op Ariola, maar die ben ik nog nooit tegengekomen.
'Other man's grass is always greener', zingt Petula Clark in de jaren zestig. Hoewel? Soul-xotica is een Nederlands blog dus waarom niet Shaffy en List citeren? Er wordt wat 'gedroomd' onder de muzikanten in de jaren zestig en enkelen voegen de daad bij het woord. Zij pakken hun koffers en proberen elders hun muziek te slijten. Denk aan de delegatie Engelse bands die in Hamburg spelen terwijl menig Duitse popband ervan droomt om in Londen te kunnen optreden. Dat geldt eveneens voor de Engelsen zélf. Hoe gaaf zou het zijn om in Amerika te beginnen? In plaats daarvan komen bands als Bloodstone en solisten als Carl Douglas naar Engeland om te slagen in de muziekindustrie. Dan is er nog het verhaal van Aphrodite's Child, de Grieken die naar Londen willen vliegen maar door protesten in Parijs neerstrijken. Het heeft ze geen windeieren gelegd. Engelse bands die bewust het Europese vasteland opzoeken en daarna ook nog successen op hun naam krijgen, zijn een een stuk zeldzamer. Majority One is één van de voorbeelden.
De band heet in eerste instantie The Majority en komt in 1965 onder contract bij Decca. The Majority bestaat uit de heren Barry Wigley, Ian Sutherland, Ken Smith, Peter Mizen en... Robert Long. Nee, niet de krullenbol van 'Jezus Redt' en Unit Gloria, maar iemand die écht Robert Long heet. 'Onze' Robert Long heet eigenlijk Robert Leverman, 'Long' is zijn bijnaam en dat is vanwege zijn lengte. Het kwintet maakt zeven singles voor Decca: 'Pretty Little Girl' en 'A Little Bit Of Sunlight' in 1965, 'Simplified' en 'We Kiss In A Shadow' in 1966, 'Running Away With My Baby' en 'I Hear A Rhapsody' in 1967 en tenslotte de promo 'All Our Christmases' in 1968. Knappe vent die van ieder liedje het refrein weet te fluiten! Engeland loopt over van de bands in de jaren zestig en een contract bij Decca levert nog geen direct succes op. Een doorbraak zit er niet in voor de groep. Zonder een platencontract gaan ze wat rondhangen bij het kantoor van de Engelse divisie van MGM. De beroemde Engelse radio-dj Tony Blackburn komt op zekere dag langs om een plaatje op te nemen. Hij heeft daarvoor een begeleidingsgroep nodig en dan is daar The Majority. 'It's Only Love' wordt toegeschreven aan Tony Blackburn met The Majority en ondanks dat het erg radio-vriendelijke 'sunshine pop' is, zal het nooit de hit worden dat het zou hebben verdiend. The Majority heeft zichzelf nu wel bekend gemaakt bij MGM en dat gaan handig worden!
De gebroeders Paul en Barry Ryan hebben eveneens een loopbaan bij Decca achter de rug in 1968. Ze hebben een paar kleine hits gehad als duo, maar in 1968 willen de Ryan's het anders aanpakken. Paul Ryan bekijkt zichzelf liever als songschrijver terwijl Barry de beste zanger is van de twee. Zo ontstaat het idee: Barry voert de liedjes uit die Paul schrijft. De eerste single is meteen erg bombastisch: 'Eloise'. Voor deze en bijna-identieke opvolger 'Love Is Love' gebruikt Ryan The Majority als begeleidingsgroep en het krijgt ook een 'credit' hiervoor op de labels. Zonder dat ook maar één platenkoper bewust is van het bestaan van The Majority, staat de groep plots wereldwijd hoog op de hitparade dankzij 'Eloise'. De overige platenmaatschappijen staan niet in de rij voor The Majority en het doet ook té weinig voor de band zelf om ermee te kunnen doorbreken in Engeland. Op een gegeven ogenblik pakt het de boot naar Frankrijk. Daar verschijnt in 1969 de single 'Charlotte Rose' op het Belgische Arcade Records, uiteraard niet te verwarren met de firma van de verzamelalbums.
Terwijl in Engeland of Amerika een groep genadeloos wordt neergesabeld dat twee jaar later probeert het 'Itchycoo Park'-effect te imiteren, is daar aan het vasteland een zekere markt voor. Met name in Frankrijk en Italië maken ze in 1971 nog wekelijks platen die doordrenkt zijn van de LSD. The Majority gaat zich Majority One noemen en tekent bij Pink Elephant van Joost Den Draayer. Het mag meteen een langspeler maken, hun enige, en dat album zal alleen in Nederland en Frankrijk in de winkels komen. Als je het afzet tegen de Franse en Italiaanse 'progressieve' muziek uit de vroege jaren zeventig, dan slaat Majority One geen gek figuur. De lichtvoetige pop met veel echo, mellotron en 'phasing' klinkt echter alsof het uit 1967 komt. Op de keerzijde van 'Because I Love' staat een nummer dat weer erg geliefd is onder de Mods: 'Get Back Home' heeft een krachtige gitaar, maar het wordt nog steeds geen 1970 met deze single. Terwijl het pas eind 1971 op de hitparade komt. 'Because I Love' bereikt alleen onze top tien. Majority One brengt het tot één album en zes singles waarvan de laatste alleen in Brazilië verschijnt en op 33 toeren afgespeeld dient te worden. In 1972 valt het doek voor Majority One. Waar de groep is gebleven? In Europa of toch weer terug naar Engeland gegaan? Helaas, de geschiedenis houdt echt op in 1972. In 2005 brengt het 'heruitgave'-label RPM een compilatie uit van al het werk van Majority One. En daar moeten we het mee doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten