Die rottige hersenschudding ook... Ik ken het woord optisch bedrog. Bestaat er ook een bedrog dat wordt veroorzaakt door het gehoor? Nee, ik denk dat het niet bestaat. Van gezichtsbedrog zou sprake kunnen zijn als je naar een foto kijkt van Kim Morrison uit de vroege jaren zeventig. Sterker nog: Ik heb voor dit verhaal alles moeten dubbel checken om er zeker van te zijn dat het dezelfde Kim Morrison is. Ik leer haar echter via de muziek kennen en dat zet me meteen op een verkeerd spoor. De huidskleur hoeft geen rol te spelen: Er zijn legio blanke zangeressen die anno 1978 een swingende discoplaat hebben opgenomen. Bij Kim Morrison kan ik het met geen zekerheid vaststellen middels de plaat, wel heb ik het vermoeden dat hier een hoopvol jong zangeresje in de studio staat. Hoewel haar geboortedatum onbekend blijft en waarschijnlijk in de twintig is, is ze niet bepaald dat aanstormend talent. Kim Morrison heeft al een flinke staat van dienst als in 1978 de single 'Hollywood And Vine' verschijnt. De keerzijde van dat plaatje, 'One In A Million', is de eerste Week Spot van dit nieuwe jaar.
Gokje wagen? Ze is zestien jaar oud als ze wordt gekroond tot 'Miss Teen San Diego'. Als dit wapenfeit op de juiste plek staat in haar biografie dan zou dat in 1968 zijn geweest. Dan zou Kim Morrison 66 jaar moeten worden dit jaar. Je moet diep graven om informatie te vinden, maar als je het dan eenmaal hebt gevonden? Morrison heeft een pagina op de muzikanten-databank ReverbNation met een uitgebreide biografie. Dat leert ons ten eerste dat ze eigenlijk Linda Jo heet en het meeste van haar jeugd door brengt in San Diego. Ze is de zevende uit een gezin van twaalf kinderen. Het is een muzikale familie en moeder Dora stelt een groep samen van de acht jongste kinderen. Terwijl moeder hen begeleidt op gitaar zingt de kroost de sterren van de hemel. Het resulteert in enkele succesvolle regionale optredens. Als ze dertien jaar oud zingt ze in haar eerste band en een paar jaar later wordt ze de frontvrouw van The Centaurs. Ik heb sinds jaren een interesse voor de San Diego-scene uit de jaren zestig dankzij (Sandi &) The Accents en de naam van Linda & The Centaurs ben ik wel eens tegen gekomen. De groep gaat zich uiteindelijk Linda & The Centaurs noemen nadat Kim zich heeft aangesloten. Waar The Accents puur een 'dansorkest' is dat in 1966 het moet afleggen tegenover de veranderende muziekbusiness, daar speelt Linda & The Centaurs gretig in op de nieuwe muziekrage. Als The Association, Big Brother & The Holding Company (met Janis Joplin) en Cream San Diego bezoeken, is Linda & The Centaurs één van de opwarmers.
Als ze klaar is met school gaat ze naar Hollywood in de Palomino Club optredens te verzorgen. Ze wordt daar al vroeg ontdekt door de heren Tom T. Hall en Bobby Bare. Die zijn zó onder de indruk van haar dat ze enkele vrienden uitnodigen. Onder hen bevinden zich Kris Kristofferson en Mickey Newbury. Ze is zelfs een jaar ouder, lees ik nu. Ze is achttien als ze dankzij deze contacten aan de slag kan in Nashville en dat is in 1969. Ze tekent de eerste week na aankomst meteen management-contracten en een platenmaatschappij. Bovenal verandert ze wettelijk haar naam van Linda Jo naar Kim Morrison. De eerste foto die ik van Kim Morrison zie, moet van omstreeks 1970 zijn. Geen wonder dat ze een lokale Miss-verkiezing heeft gewonnen want het is een mooie meid! Met het ietwat truttige haar en de akoestische gitaar heeft ze echter meer weg van Tammy Wynette dan de producente van een vlotte disco-hit. 'Name dropping' is iets dat je altijd moet zien te voorkomen, behalve als de biografie op ReverbNation staat. Dan wil je immers niets liever dan dat mensen geïnteresseerd raken om met een artiest te werken. Morrison noemt 'zomaar een paar voorbeelden', maar het begint me na vijf namen al te duizelen. Leest ze nu een popencyclopedie voor?
Ja, Kim Morrison heeft zelf een paar platen gemaakt, maar het is niet het belangrijkste wapenfeit. Ze werkt vooral als liedjesschrijver voor een aantal grote publicisten en hierdoor komen haar liedjes terecht in de discografieën van onder andere Ray Charles, Gladys Knight, Frank Sinatra Jr. en Conway Twitty. Daarnaast is ze een veelgevraagd achtergrondzangeres voor wanneer internationale artiesten een plaat opnemen in Nashville en in sommige gevallen treedt ze met hen op tijdens concerten. Ze noemt weer 'just a few': Het zijn ongeveer twintig namen, van Michael McDonald via Roy Orbison, Lynyrd Skynyrd en B.B. King tot het neusje van de soul.
In 1978 mag ze een single maken voor het Malaoo-label. Het mag opvallend heten dat ze niet de a-kant van de single heeft geschreven. Boomer Castleman schrijft 'Hollywood And Vine' en produceert ook beide kanten. Castleman heeft in 1975 al een redelijk grote Amerikaanse hit gehad met een country-single en staat te boek als innovator van een speciaal soort 'pedal steel'. Inmiddels is de licentie verlopen en mag het apparaat door iedereen worden gebouwd, maar Castleman's apparaat is de eerste. Echter geen spoor van een pedal steel te herkennen op a- en b-kant van de single. Beide kanten zijn uitbundige disco waarvan het bijzonder felle 'One In A Million' meteen mijn favoriet is. De plaat wordt zelfs opgemerkt in Engeland waar Jet Records, vooral bekend dankzij Electric Light Orchestra, klaar staat de plaat aldaar uit te brengen. Het is, tot zover ik kan nagaan, de enige Kim Morrison-plaat die in Europa verkrijgbaar is geweest.
Met manlief Ronnie Godfrey werkt ze op dit moment aan een muzikaal project: Therapy. Verder schrijft ze aan het boek 'Goodbye Linda Jo' dat over haar jeugdjaren gaat. Kan ik alvast een exemplaar reserveren? Voor de rest promoot ik deze week Kim Morrison als de 'offshoot'-discozangeres die ze hoopte te worden met dit leuke plaatje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten