Hoezo een verslaving? De tijd dat ik boterhammen of aardappelen liet staan ten bate van een plaatje is al lang iets uit het verleden. Nee, ik denk zelf dat ik het goed onder controle heb, maar ja... dat zegt de gemiddelde alcoholist ook. Misschien wordt de verslaving gedeeltelijk in de hand gewerkt door zoiets als een weblog? Een 'Singles round-up' is heerlijk om te schrijven en dat geldt eveneens voor de 'Eindstreep'. Dat laatste maakt dat ik het tegenwoordig niet voor minder dan tien platen per maand doe en het liefst nog een paar extra. Zie hier de vinyl-drift welke vanmiddag de kop heeft opgestoken. Er moeten minimaal tien singles komen en snel! Ook al is het voormalige 'tweede keus' uit de kringloop van Meppel! Sinds een paar weken is ook een andere kringloop geopend en daar ben ik nog niet binnen geweest. Daar hebben ze slechts dertig singles en eentje écht interessant om mee te nemen. Dan maar weer naar de 'oude' kringloopwinkel en daar flink 'boodschappen' doen. Het resultaat: Veertien singles en genoeg voor twee afleveringen van de 'Singles round-up'. Vanavond de eerste zeven.
* Bucks Fizz- When We Were Young (NL, RCA, 1983)
Soms kom je een plaat tegen waarbij meteen een herinnering zit en omdat je deze herinnering wilt ophalen, gaat die in het winkelmandje. Dat is het geval bij deze van Bucks Fizz. Mijn gevoel zegt dat het Hemelvaartsdag is. We maken 's middags met de auto een ritje door Gaasterland. Er is onweer op komst en dat maakt dat het maar een half geslaagd uitje is. 'Ver van huis' en in de auto in een onweersbui terecht komen. Dat is iets dat vrij nieuw is voor mij in 1983. De autoradio staat aan en daar wordt op dat moment net deze nieuwste plaat van Bucks Fizz gedraaid. Het nummer zélf is in mijn herinnering ook vrij 'dreigend' en het geheel zorgt voor een ongemakkelijk gevoel. En nu wil ik wel eens zien of ik 35 jaar later hetzelfde gevoel kan oproepen? Met vlag en wimpel geslaagd! Een jaar of tien geleden zou ik de plaat niet hebben durven kopen omdat het van Bucks Fizz is, maar dat is tegenwoordig minder lastig. De eerste van de veertien singles van deze maand en meteen al een kanshebber voor de eerste plaats in de 'Eindstreep'!
* Johnny Dumar- Nobody In This World (UK, Polydor, 1967)
De enige aanwinst bij kringloopwinkel 'Het Paradijsje' en tevens de allereerste single-aankoop van 2018! Laten we hopen dat het iets oplevert, maar ik vrees voor het ergste. Ik heb niet gekeken naar de prijzen van de overige handel. Qua platen valt het tegen in de zin van kwantiteit. De singles zijn voornamelijk Nederlands- en Duitstalig. Bij platen in fotohoesjes durft deze handelaar al snel iets te vragen, zelfs zo'n reclameplaatje van Bio-Tex zou al een euro moeten opbrengen. Jo Hogendoorn ('Daar Komt Munne Witpen Aan') moet twee-en-een-halve euro opbrengen, maar ik wacht graag totdat ik die nog eens voor vijftig cent (maximaal!) tegen kom. Dan zie ik een mandje met singles zonder hoes en dat is méér het werk waarvoor ik op de knieën ga. Vermoedelijk de inhoud van een Duitse jukebox. Veel schlagers uit de jaren zestig en plots deze van Johnny Dumar. Ik heb een zwak voor Engelse Polydor-singles, de plaat lijkt vlak en ik heb ze minder onder de naald gehad. Dan komt nu het moment om erachter te komen wat schuil gaat achter het label. YESSS!!! Wat een verrassing! Schlager? Nee, niet bepaald en ook geen standaard-crooner zoals ik hem zou verwachten. Een 'moody' ballade met mondharmonica in het intro en daarna een... jawel... zeer soulvol klinkende Dumar! De b-kant, 'Cry For Me Baby' heeft ook wel iets, maar haalt het voor mij niet bij 'Nobody In This World'. Misschien mag deze wel in de reserve-Blauwe Bak!
* Oscar Harris & The Twinkle Stars- Try A Little Love (NL, Omega, 1970)
Ik heb net even gekeken en ja... deze heb ik al. Ik ben sowieso geen grote 'fan' van Oscar Harris, maar deze oogt wel erg smetteloos in het fotohoesje dat ik evenmin heb. Toch voor de gein beide kanten eens beluisteren. Mijn oren zijn tegenwoordig beter getraind op het gebied van de Carib-soul en ik probeer me voor te stellen hoe 'Try A Little Love' daar wordt ontvangen. Het is me persoonlijk iets teveel een 'slaapliedje' hoewel Oscar pas op het laatst even goed los komt. Als-ie dat eerder had gedaan, zou de plaat in de Blauwe Bak zijn gekomen en had ik mijn best willen doen voor een 'doorbraak' in deze 'scene'. 'I Didn't Wanna Listen' klinkt lekker rhythm & blues in het intro maar helaas zakt het in als een pudding als Oscar aan de microfoon komt. Té zoetgevooisd voor dit werk. Het wordt gewoon een 'upgrade' in de jaren zeventig-bak.
* Murray Head- Sorry I Love You (NL, Philips, 1979)
Voor 'tweede keus' van de vorige keer heb ik geen slechte zaken gedaan tot nu toe. Neem deze single van Murray Head als voorbeeld. Ik heb de man leren kennen in 1985 met 'One Night In Bangkok', heb nooit begrepen wat ik aanmoest met 'Superstar' en dat terwijl ik wel weer een bepaalde liefde koester voor zijn 'Say It Ain't So Joe' (dat door Roger Daltrey op de Top 40 is gekomen). Dit 'Sorry I Love You' ken ik uit het 'Hitdossier' als een Tipparade-notering in 1979. Ruim vijf minuten een indrukwekkend zingende Head over een orkest. Té mooi voor de hitparade! Het zit voor mij op eenzelfde 'level' als 'Netherlands' van Dan Fogelberg. Een pareltje!
* D.C. LaRue- Face Of Love (Frankrijk, Pyramid, 1976)
Eigenlijk een b-kant. De a-kant heet 'Don't Keep It In The Shadows' en geeft een 'credit' aan Lou Christie voor de gastvocalen. Op 'Face Of Love' wordt niet zoiets prijs gegeven en D.C. LaRue lijkt me, eerlijk gezegd, meer een producer met personeel. De dj's hebben het in 1977 bij het juiste eind gehad want 'Face Of Love' is beduidend beter dan de a-kant. 'Shadows' is vooral 'confectie-disco' en de b-kant is iets meer ingetogen en dat komt de 'soul' ten goede. Desondanks toch maar gewoon in de jaren zeventig-bak en hopelijk een hoge notering in de 'Gele Bak Top 100' in juli. Dat is het hoogst haalbare voor deze single.
* Level 42- Take Care Of Yourself (NL, Polydor, 1989)
De Level 42-verzameling blijft zich gestaag uitbreiden en in dit tempo vind ik het ook wel fijn. Als ik mijn best zou doen, moest ik de rest van de singles binnen een paar weken in huis kunnen hebben, maar liever (her-)ontdek ik de plaatjes afzonderlijk door het op deze wijze te doen. 'Take Care Of Yourself' brengt me meteen terug naar de tweede klas van de LEAO en is één van de weinige 'nieuwe' platen op dat moment dat mijn waardering kan weg dragen. Dat is dan weer de invloed van een oudere broer want mijn oudste broer is al jaren in de ban van Level 42. Het kan voor mij anno 2018 nog altijd en ik blijf rustig verder kijken naar de nog ontbrekende titels voor de verzameling.
* Richard Myhill- It Takes Two To Tango (NL, Mercury, 1978)
Tot slot een lekker 'vergeten' plaatje uit 1978. Evengoed nog een klein beetje een gok want het refreintje is het eerste dat me te binnen schiet. Dat de rest erg 'rock' is, ben ik even vergeten maar het maakt dat de plaat zeer welkom is in de verzameling. In verband met post-drukte van morgen hou ik het vanavond alleen bij deze 'Singles round-up', in en na het weekend ga ik weer even stevig 'inhalen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten