Het eerste dat me opvalt als ik de kamer in Uffelte betreed, is hoe ruimtelijk de bewoners het hebben ingericht. Ik moet toegeven dat ik hun 'inrichting' voor een goed deel heb overgenomen. Met name de plek voor de eettafel en stoelen. Zij hebben het 'gezellige' zitgedeelte groter vanwege de televisie. Bij mij is dat een stuk compacter, ook omdat ik de studio nog in de verste hoek van de kamer heb. Hoe lang nog? Ik zal het nog een paar keer proberen en ook eens peilen bij de buurman of die mij kan horen. Als dat het geval is, verhuist de studio naar de logeerkamer boven. Ik was toch al van plan om nog eens een goedkope laptop te kopen, die zou ik dan in de woonkamer voor onder andere Soul-xotica kunnen benutten. Wat ik zeker niet wil is de kamer meteen helemaal vol proppen. Het mag gerust over een langere periode, stukje-bij-beetje. Soms zit er een impulsieve aankoop tussen. De afvalemmer lijkt op de foto als eentje waar je een vuilniszak in kwijt kan. Het blijkt echter een drie liter-uitvoering te zijn voor op het aanrecht. Met een aantal zaken twijfel ik nog of die nieuw gekocht moeten worden of dat die van een kringloopbedrijf mogen komen. Zo was ik maandagmiddag op zoek naar iets bij De Kring in Meppel. Niks gekocht, hoewel...? Ik ben in januari de laatste keer door de singles geweest en dus sla ik mijn slag daar. Tweeëntwintig singles voor vijftig cent per stuk. Een aantal vervangende exemplaren, een paar lege fotohoesjes met de verkeerde single en toch ook een paar die ik nog niet eerder had.
* A Ha- I've Been Losing You (Duitsland, Warner Bros., 1986)
* A Ha- Crying In The Rain (Duitsland, Warner Bros., 1990)
Opvallend veel singles uit de periode 1986 tot de vroege jaren negentig. Eigenlijk het punt waarop de cd-single de overhand krijgt. Ik betwijfel of de naam 'Kora' aan een jongedame toebehoord. Ik zou eerder denken dat het een radiostation is, want de genres en stijlen lopen dwars door elkaar heen. De platen zijn allemaal erg zorgvuldig gebruikt en zijn derhalve 'nieuw'. Van A-Ha koop ik deze twee titels. 'I've Been Losing You' is zo'n titel die me in eerste instantie niet veel zegt maar als ik hem draai, komen de herinneringen automatisch boven. Anno 2016 kan ik ook veel neutraler luisteren naar A-Ha en mensen... deze Noren wisten wel hoe een goede popsong moest klinken! 'I've Been Losing You' is een juweeltje en misschien wel één van hun betere. Als mijn broer in 1995 naar Denemarken verhuist, koop ik voor vijfentwintig gulden een vracht cd-singles van hem en daar zit ook 'Crying In The Rain' tussen. Leuk om hem nu ook eens op vinyl te hebben.
* Angela & The Rude- Pressure (EEC, EMI, 1990)
Over dezelfde broer gesproken... Die koopt momenteel alles wat los en vast zit op cd. Ik meen me te herinneren dat hij onlangs ook de cd 'Young Souls' van Angela & The Rude heeft gekocht en dat ik toen nog dacht van 'o ja, dat was toen erg leuk'. Angela is Angela Groothuizen, de voormalige Dolly Dot voordat ze een bekende tv-persoonlijkheid wordt. Voormalig Spargo-lid Ruud Mulder gaat schuil onder de naam The Rude. 'Pressure' is in 1990 de eerste single voor de tijdelijke groep van Groothuizen en Mulder. Het is een 'opvallende' plaat in die tijd. Zelfs de KRO, dat volgens mij in 1990 nog nooit een plaat van de Dolly Dots had gedraaid, loopt helemaal weg met deze single. Terecht, want zesentwintig jaar later is het nog steeds een nummer dat staat als een huis!
* Joey Dee & The Starliters- Ya Ya (NL, Roulette, 1962)
Ik heb hem wel, maar hoop op een 'upgrade' hoewel dat vaak teveel is gevraagd bij kringloopsingles van ruim een halve eeuw. Het blijkt hier andermaal het geval. Hij kraakt minder hard dan mijn 'oude', maar er zit daarentegen een vreemde 'bochel' in de plaat.
* Herman's Hermits- No Milk Today (NL, Columbia, 1966)
Ik ga niet proberen om lege hoesjes mee te krijgen bij De Kring. Deze van Herman's Hermits zit in het hoesje van 'To My Father's House' van The Edwin Hawkins Singers, maar ik heb hem een paar keer beter.
* In Tua Nua- Seven Into The Sea (Duitsland, Virgin, 1986)
Toen ik eens 'Reloaded' heb waargenomen voor een collega radiomaker, heb ik me behoorlijk uitgeleefd. Ik ben diep in de krochten van de jaren tachtig en negentig gegaan voor 'indie'-platen die je zelden tot nooit meer op de radio hoort. In Tua Nua zit ook in die selectie en tot mijn grote verbazing is dit nummer geheel onbekend in Engeland. In Nederland staat het zowaar een paar weken in de Top 40 en ten tijde van de hit treedt de groep op in Het Bolwerk in Sneek. Een opvallende plaat van een dito Ierse band.
* Garland Jeffreys- Matador (NL, A&M, 1979)
A&M-platen uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig worden veelal in Nederland geperst en vervolgens ook geexporteerd naar andere Europese landen. Zo haal ik in 1992 een exemplaar van 'Matador' terug uit Denemarken. De single heeft een zwaar leven achter de rug en mist eveneens het fotohoesje. Een topexemplaar mét fotohoesje voor vijftig cent sla ik dus niet af.
* Elton John- Blue Avenue (NL, Rocket, 1990)
Wel, niet, wel, niet, wel... Ik ben niet een hele grote Elton John-fan en heb bij mijn laatste bezoek aan Engeland nog een aantal singles van de man gekocht omdat ik vlak in de buurt ben van Watford. Bij De Kring liggen twee singles van Elton uit 1990 waarvan 'Blue Avenue' een verre herinnering oproept. Hij mag dus mee en ja... het is typisch een Elton John/Bernie Taupin-compositie. Het steekt enorm goed in elkaar, maar ik mis de 'soul' of iets anders dat het aantrekkelijk moet maken voor mijn oren.
* The Judds- Why Not Me (Duitsland, RCA, 1989)
Als ik strikt zou zijn, moest het jaartal '1984' zijn. Wynonna en Naomi Judd hebben vrij plotseling veel succes in Europa in 1989 en dan komt ook deze 'oude' single opnieuw uit. Ik heb deze alsook de opvolger 'Water Of Love' (een cover van Dire Straits) altijd erg fijn gevonden en krijg ook nu weer goede luim van deze single.
* De Leutbloazers- Mien, Waar Is M'n Feestneus (NL, Europhon, 1968)
Bijna ben ik ze op het spoor en dan wil het archief van de Plattelandskrant niet laden. En dus weet ik nog steeds niet waar De Leutbloazers vandaan komen. 45cat vermeldt 1969 als jaartal, maar 1968 lijkt me aannemelijker. De single bevat twee carnavalskrakers uit de pen van Toon Hermans, op de b-kant staat 'De Fanfare'. We horen een dweilorkest en een regionale carnavalsvereniging dat de refreintjes wel uit het hoofd kent, maar de coupletten niet. Dat is dus een kwestie van 'lalalalala'. De Kring heeft meerdere carnavalskrakers uit de jaren zestig liggen, maar deze is té interessant om te laten liggen.
* M- Pop Muzik (UK, MCA, 1979)
Mijn Duitse persing heeft zijn beste tijd gehad en dus ontvang ik deze Engelse persing met open armen. Zelfs met de Engelse (kartonnen) fotohoes in tact! En die klinkt zoveel beter dan de Europese persingen, dus het is op meerdere vlakken smullen met deze plaat.
* Anne Murray- Snowbird (NL, Capitol, 1970)
Mijn eerste exemplaar koop ik in augustus 2004 en deze is vanaf het begin niet echt fraai. De 'nieuwe' oogt beter met zelfs het 'hartje' nog aanwezig, maar het is andermaal zo'n zwakke EMI-persing uit de vroege jaren zeventig. Een klein beetje een 'upgrade', maar nog niet je-van-het.
* New Adventures- Midnight Magic Maniac (NL, Polydor, 1981)
Deze heb ik in 1990 al gekocht, maar ditmaal zit het 'verstopt' in het hoesje van 'I Am The Beat' van The Look. Die laatste single heb ik wel, maar niet met fotohoes. Dit exemplaar van New Adventures moet zeker beter klinken dan mijn oude en dus mag het blijven.
* Maarten Peters- White Horses In The Snow (EEC, EMI, 1989)
Een andere hoogstaande Nederpop-productie uit de late jaren tachtig.
* Maxi Priest- Wild World (Duitsland, 10 Records, 1988)
Het is bijna een vuistregel. Een popsong is pas 'klassiek' als er een reggae-versie van bestaat. Cat Stevens helpt in 1970 al Jimmy Cliff bij het opnemen van 'Wild World' dat resulteert in poppy coupletten en een licht wiegend reggae-refreintje. Maxi Priest pakt de zaken in 1988 groter aan. Hij wordt uit de brand geholpen door het legendarische duo Sly & Robbie dat naast tal van reggae- en dub-producties ook met onder andere Grace Jones heeft gewerkt.
* Cliff Richard- Wired For Sound (Duitsland, EMI, 1981)
Het is opvallend dat ik veel en vaak singles van Sir Cliff tegenkom bij De Kring. Meestal zijn het toch de oudere platen uit de jaren zestig, maar deze 'Wired For Sound' staat al een tijdje op mijn verlanglijst. Misschien nog wel het meeste vanwege het onderwerp van de plaat. Dit is Cliff's eerbetoon aan het medium radio.
* Clodagh Rodgers- Save Me (NL, Polydor, 1976)
Pure nieuwsgierigheid en ja hoor... Dit is de originele versie van het nummer dat we vooral kennen van de Zuidafrikaanse damesgroep Clout. Waarbij ik terstond nog leer van Arnold Rypens dat co-auteur Guy Fletcher een neef is van de Dire Straits-toetsenist met dezelfde naam. Dat heb ik me altijd al afgevraagd. Clodagh maakt er een gematigd countrypop-feestje van. Die van Clout is de definitieve versie als je het mij vraagt.
* Diana Ross- My Old Piano (NL, Motown, 1980)
Op het fotohoesje wordt het twintigjarig jubileum van Motown genoemd. Eigenlijk start Tamla al in 1959 en wordt Motown pas omstreeks 1964 een label. Toch zou niemand ons hebben geloofd als we hadden gezegd in 1980 dat Motown niet eens aan een veertigjarig jubileum zou komen. Okay, het label bestaat nog wel, maar zo oppermachtig als het is geweest in de jaren zestig en zeventig zal het nimmer meer worden. Voor Diana Ross-singles als deze heb ik een zwak, het zijn de geluiden die ik veel en vaak van zolder hoor komen waar mijn oudste broer geregeld 'discotheek speelt'.
* Sheila B. Devotion- Singin' In The Rain (UK, Carrere, 1977)
Ik heb de single, geloof ik, ergens met fotohoes, maar zo'n Engelse persing sla ik nooit af. Net zoals die van M is deze ook in een uitstekende staat en klinkt het vele malen beter dan de Europese persingen.
* Donna Summer- This Time I Know It's For Real (Duitsland, Warner Bros., 1989)
Zelf neemt Donna op een zeker moment afstand van deze single en we begrijpen nog steeds niet waarom. Stock, Aitken & Waterman zijn immers de Giorgio Moroder/Pete Bellotte van de jaren tachtig en bovendien is 'This Time I Know It's For Real' één van de betere songs uit de pen van Stock en Aitken. Hoe sneu het ook is, maar 'persoonlijke held' Pete Waterman heeft nauwelijks iets te maken met de productie van de platen.
* Anita Ward- Ring My Bell (UK, TK, 1979)
Wederom een Engelse persing in een fotohoes, ook al heeft die laatste weer het meeste weg van een Europese fotohoes.
* Barry White- You're The First, The Last, My Everything (NL, Philips, 1974)
'The Walrus of love'. Ook deze is zonder fotohoes en gebruik ik eerder nog om leuke fotohoesjes mee te krijgen. Dankzij White heb ik nu eveneens de hoes van 'Rawhide' van Frankie Laine, ook al twijfel ik of ik de single al heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten