Gistermiddag is de 'nieuwe studio' gearriveerd in Uffelte, maar omdat ik vandaag een 'extra' vrije dag heb, begin ik niet eerder als deze morgen met uitpakken van de dozen. Ik ben dan nog ambitieus en wil vanavond meteen al 'Floorfillers' doen met de nieuwe mixer. Daar heb ik vanaf gezien. Laat me het nieuwe apparaat eerst een beetje beter leren kennen. Bovendien is het pakket niet 'compleet'. Het element dat ik heb besteld voor de JB's heeft geen 'headshell', maar gelukkig heb ik daarvoor nog een oude liggen. Het aansluiten van de draadjes gaat wonderwel, maar het bevestigen van de schroefjes is geen succes. Ik moet eerst weer een kleine schroevendraaier zien te scoren. De microfoon-stand mist het deel dat je aan de tafel klemt, dat deel wordt morgen opgestuurd. Verder heb ik een verloop nodig om de oude microfoon op de nieuwe mixer aan te sluiten en voor dat laatste stap ik vanmiddag op de Pioneer naar Steenwijk. Jan de Vries moet immers wel zoiets op voorraad hebben? Hoe vreemd het ook mag klinken, maar het is voor het eerst in een hele lange tijd dat ik het centrum van Steenwijk in ga. Zeker sinds ik gestopt ben bij De Buze heb ik opeens niets meer te zoeken in de stad. Het maakt niet uit hoe lang je wegblijft uit Steenwijk, er is één ding dat nooit verandert... En dat is Steenwijk!
Het is precies tien jaar geleden dat ik op een doordeweekse middag in de kroeg in Steenwijk zit. Ik kijk om me heen en voel me de koning te rijk. Hier zit ik dan, in mijn stamkroeg, met allemaal andere stamgasten. Anno 2006 is dat wel mijn ideaal en ik denk terug aan de tijd dat ik dit niet had en dat ik toen ook gelukkig was. Tien jaar later kan ik niet anders concluderen dat deze jaren niet de meest gelukkige zijn geweest. Het is niet een en al kommer en kwel, maar toch brengt mijn overmatige drankconsumptie me in een paar situaties waar ik liever niet meer aan word herinnerd. De stamkroeg houdt geen stand en sluit begin 2008 de deuren. Wij, stamgasten, zijn even 'thuisloos' en waaieren ons uit over verschillende horecagelegenheden. Op een bepaald moment komen we elkaar weer tegen in één café, ook al blijk ik de meest trouwe klant te zijn van het stel. Ze komen en gaan en hangen soms een paar maanden in een ander dranklokaal, ik ben vanaf augustus 2008 inventaris in dit café. Ik kan tot zéér ver op de lat en overhandig dan een derde van mijn salaris als dat is uitbetaald. Ook nadat ik gestopt ben met drinken, blijf ik zeer regelmatig binnenstappen. Het café zit op tien minuten lopen vanaf de Rembrandtstraat en vaak wip ik even aan als ik een boodschapje in het centrum heb. Een paar koppen koffie en vervolgens, uit fatsoen, een paar frisjes. Met name de laatste twee jaren van mijn verblijf ontwikkelt zich een groep stamgasten. Mannen die om vier uur binnenstappen, met zijn allen aan hetzelfde tafeltje gaan zitten, bier drinken en zich druk maken om niks. In al mijn nuchterheid begin ik me steeds vaker te ergeren aan dit gezelschap. Op een bepaald ogenblik is de gespreksstof op en gaan ze dom uit het raam kijken. Iedere onschuldige voorbijganger krijgt een uitgebreide recensie van de zuurpruimen. Er is niemand in de straat die deugt...
Na mijn vertrek uit Steenwijk kom ik er nog regelmatig. Hoewel? De regelmaat gaat er wel uit, maar nog altijd is het wel eens in de drie maanden. Zeker als ik nog in De Buze werk. De laatste stapavonturen met W. brengt me evenmin naar deze plek, we spreken beide onze afschuw uit over de negatieve sfeer die hangt in het lokaal. De voorlaatste keer dat ik daar ben geweest is zeker een ruim jaar geleden. Ik parkeer de Pioneer uiterst onzeker in de binnenstad van Steenwijk. Het fietsendieven-gilde is momenteel erg actief in de stad en wikkel de fiets aan het slot aan een hekje bij een supermarkt. Ik kan niet zo snel uitvogelen hoe de fietscomputer eraf moet en zit daarover het meeste in. Het is nu ongeveer vijf minuten lopen naar de muziekzaak van De Vries. Onbedoeld kijk ik bij een aftandse kroeg naar binnen en krijg meteen al oogcontact met iemand die op het raam klopt. Ook al zo iemand die is vastgeroest in de Steenwijker horeca. Bij Jan de Vries heb ik een aangenaam weerzien, de enige van de middag in Steenwijk en dat terwijl het nog moet beginnen. Omdat het dorstig weer is, besluit ik even terug te gaan naar het bewuste café. Ik neem plaats op het terras en het duurt vijf minuten voordat ik word geholpen. Ik probeer een enthousiast praatje aan te gaan met de vrouw van de kroegbaas. Ze was eerder het stralende middelpunt van de kroeg. Ik vind het jammer dat ik dit moet concluderen, maar ze komt erg negatief over. Als ik vervolgens dezelfde koppen de kroeg zie binnengaan als dat zes jaar geleden het geval was, kan ik me het helemaal voorstellen. Eentje herkent me en begint te vissen naar mijn huidige woonplaats. Ik hou de kaken stijf op mekaar.
Terwijl de zon uitbundig schijnt op het terras van de kroeg (de thermometer geeft plaatselijk 28 graden aan), zit het merendeel aan de bar. Ook precies op dezelfde plek als dat ze zes jaar geleden zaten. Ik voel de ogen op mij gericht als ik binnenstap om een tweede glas ijsthee te bestellen. Snel weer naar buiten, want ik kan de negativiteit 'voelen'. Op het terras denk ik ineens terug aan die middag in 2006 als ik me dit voorstel als mijn ideaal en kan een glimlach niet onderdrukken. Ik hoor niet meer thuis in dit 'wereldje' en het voelt terecht als een bevrijding, want ik denk dat de stamgasten eerder gevangen zijn in een gewoonte dan dat het een vrije keuze is. Na een tweede ijsthee betaal ik braaf de rekening en stap weer op de fiets. Ik kom hier zeer waarschijnlijk nóóit weer terug. Afscheid heeft nog nooit zo goed gevoeld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten