het broos' zilveren kruis

De frisse start in Uffelte voelt ook als een frisse start van Soul-xotica. Ik verklaar hierbij 'Het magere zesje' voor gesloten. Niet dat het niet leuk was, maar het voelt als een kleine herhalingsoefening van iets dat ik al in 2011 heb gedaan en ik ben er de laatste weken niet aan toe gekomen. Een rubriek die ook behoorlijk op de tocht is komen te staan, is het 'Raddraaien'. Hiermee ga ik over enige tijd helemaal opnieuw beginnen. De bakken zijn dermate veranderd ten opzichte van het begin van de serie en deze gaan nog verder veranderen. Ik heb met de verhuizing immers oudere singles ontdekt in 'vergeten' hoekjes van het huis en ook deze komen bij in de bakken. Als ik zou willen, zou ik vandaag meteen een eerste 'Singles round-up' kunnen doen. Ik heb vanmiddag 22 singles gekocht bij De Kring in Meppel. Een klein partijtje uit de jaren 1986 tot en met 1990 is wellicht nog het meest interessant, verder een paar vervangende exemplaren en een paar 'verkeerde' singles in fotohoesjes waar ik wel belang bij heb. Dat hoeft geen vier afleveringen te beslaan als het aan mij ligt, ze kunnen gemakkelijk in één. Toch heb ik momenteel even niet de mogelijkheid om deze te beluisteren en dus stel ik dit nog even uit. Dan ontdek ik vanavond dat het twintig jaar geleden is dat The Gathering optrad in De Harmonie in Leeuwarden. Op zichzelf geen wereldschokkende gebeurtenis zij het dat het voor mij persoonlijk wel een dag is geworden die ik nog enige tijd 'vier'. Vanavond ga ik voor de aardigheid twintig jaar terug in de tijd.

Het jaar 1995 is niet bepaald één van mijn gelukkigste jaren, om het zwak uit te drukken. Ik ben twintig jaar in dit leven en worstel enorm met mijn identiteit. 'Gewoon jezelf zijn', zit voor mij hoegenaamd niet in het assortiment. Ik zal mijn vrienden van Horrible Dying nooit en te nimmer 'de schuld' geven, zij hebben part noch deel aan dit 'probleem', maar feit is dat ik me even tegen alles en iedereen wil afzetten en dat de deathmetal-band daarvoor een mooie aanleiding is. Natuurlijk zijn de 'satanische' teksten van de band alleen maar bravoure. Het zijn steengoede kerels die nog geen vlieg kwaad doen en dus ook nooit een kerk in brand zullen zetten, zoals de teksten dat wel voorspellen. Mezelf afzetten tegen alles en iedereen kan niet eenvoudiger zijn. De posters van de band met twaalfmaal een omgedraaid kruis hebben her en der al voor wat opschudding gezorgd. Ik koop de oorhanger op Wâldrock, het Friese metal-festival dat al jaren geleden ter ziele is gegaan. Een omgedraaid kruisje. Ik vertel niemand van mijn aankoop, maar heb hiermee wel een plan. Vrijdag 22 augustus 1994, de dag dat ik op het Dicky Woodstock Popfestival bij Steenwijk tot 'Gerrit Solex' zal worden gedoopt, die morgen laat ik het aanbrengen in mijn linkeroor. Tegen advies van de juwelier in, want die wil eigenlijk eerst alleen het ringetje zetten zodat mijn oorlel kan wennen aan het gewicht. Ik ga naar huis met mijn haar over mijn linkeroor en het valt niemand op in Jutrijp. De boot is pas aan als ik op zondag terugkom van Woodstock en mijn ouders het sieraad zien. Dit is niet zoals het omgedraaide kruis dat ik aan een veter om mijn nek heb hangen. Dit kun je niet wegstoppen onder een t-shirt en je kan het evenmin 'af' doen. Dit kruisje zit voor altijd en eeuwig in mijn oor. Of... zolang de eeuwigheid mag duren?

De 'look' is compleet! Wilde ongekamde haren, een vieze sik aan het kin, lange zwarte leren jas en tenslotte dat kruisje in mijn oor. Ik maak me niet populair en dat is precies datgene dat ik wil bereiken. Vreemd eigenlijk, want het past totaal niet bij mijn karakter. Zonder dat ik opgewonden raak van mijn eigen spiegelbeeld vind ik het juist fijn om 'geliefd' te zijn. Andere mensen 'pijn' doen of op deze manier confronteren, is evenmin iets dat mij past. De teksten die ik aanlever voor Horrible Dying, maar ook 'nummers' die ik 'voor mezelf' schrijf (ik ambieer dan nog singer-songwriter te worden, maar zal niet het geduld hebben om een paar eenvoudige akkoorden op de gitaar te leren), worden aldoor grimmiger van toon. Ik ga zelfs twijfelen aan de kwaliteit van het leven, alsof ik de wereld zou hebben 'gezien' als twintigjarige. En er passeren rivieren en kanalen aan alcoholische versnaperingen. Het beoogde doel heb ik bereikt. Eén groep verklaart me voor gek, terwijl de anderen vol afschuw over me praten. Eind 1995 leer ik The Gathering kennen middels een optreden in Het Bolwerk in Sneek. Een legendarisch optreden! Ik wandel met een glaasje bier de zaal in en zal gedurende het concert niet van mijn plek komen. Als het is afgelopen, ga ik direct naar huis. Niet meer bier in Het Bolwerk of The Scrum, zelfs niet eens het 'traditionele' patatje bij de Mangerie. Een paar weken later koop ik het meest recente album van The Gathering, 'Mandylion', en dat zet iets voor mij in beweging.

De combinatie van loodzware metal, verfrissende synthesizers en de engelenzang van Anneke Van Giersbergen is een combinatie die nog steeds naar meer smaakt. Ik moet en zal The Gathering opnieuw zien als deze op 2 mei 1996 optreedt in De Harmonie in Leeuwarden. De band is dan zo 'groot' in Sneek dat ik al snel ontdek dat er een delegatie met de auto naar Leeuwarden gaat en, ja, ik kan een lift krijgen. Ik heb een vvv-bon van vijfentwintig gulden. Een concertkaartje kost vijftien gulden en voor het resterende tientje koop ik, hoe toepasselijk, 'One Of Us' van Joan Osborne dat net aan haar laatste weekje Top 40 bezig is. Het voorprogramma weiger ik te herinneren. Zal wel Frozen Sun zijn geweest of wellicht Within Temptation (nog zonder Sharon Den Adel). The Gathering toert dan vaak met deze bands. Het concert zélf is gedenkwaardig, ook omdat het een van de eerste concerten is waarbij ik (bijna) alle liedjes ken. Omdat de single 'Leaves' dan in de steigers staat, wordt in Leeuwarden een deel van dat nummer op film vastgelegd en zal worden verwerkt in de videoclip. Wellicht dat er nog beeldmateriaal bestaat van mijn bezoek die avond? Ik stond vlak vooraan bij het podium. De avond begint en eindigt in The Scrum, dan mijn stamkroeg in Sneek. Ik zal ongetwijfeld lam als een balletje naar huis zijn gefietst. Ik ontdek 'het' pas de volgende morgen als ik met heit aan de koffie zit. Ik ren naar boven en, ja, daar ligt het. Het kruisje is uit mijn oor gevallen. Ik pas meteen een hele symboliek toe, maar feit is dat ik het zilver nooit heb gepoetst, dat het wel eens in de twee dagen een pets water over zich heen kreeg bij het haar wassen, eens per jaar flink wat pus uit mijn oorlel over het kruisje heen stroomde, etcetera. Het zilver is gewoon broos, gaar en 'op'. Na afloop van het concert van The Gathering in Leeuwarden besluit het van het ringetje te breken. Toch heb ik tot 2001 geweigerd mijn échte verjaardag te vieren en vierde het zelf pas op de tweede mei. Heel consequent ben ik echter nooit geweest, ik heb cadeautjes op de 28e april nooit afgeslagen...

Ik heb het over een 'bevrijding' en zo voelt het ook. Mijn sik gaat eraf en ik mag weer 'hippie' zijn. De zwarte kleding wordt steeds vaker geaccentueerd door schreeuwend kleurrijke bloesjes en ik geniet van de complimenten die ik van mensen krijg. Ik neem afstand van Horrible Dying en zal zelfs later in 1996 weer in de kerk verschijnen, ook al is dat weer het andere uiterste en ben ik daar jaren later weer van terug gekomen. Tegenwoordig heb ik 2 april, 20 september, maar ook 2 maart. De tweede mei is sinds 2000 in de vergetelheid geraakt. Ik vertel dat jaar nog iemand van mijn 'ervaring' en zijn cynisme maakt dat ik ook ga inzien dat het 'belachelijk' is om hieraan vast te houden. Doe maar normaal...