Terwijl nog vele muziekliefhebbers totaal van de kaart zijn van het overlijden van Prince, zijn ons intussen alweer een paar muzikanten ontvallen. 2016 is een 'hard' jaar voor de popmuziek. Iemand die ik niet hier heb genoemd en toch een naamsvermelding verdient, is drummer Peter Behrens van de Duitse groep Trio. Hij is onlangs op 68-jarige leeftijd heengegaan. Ik begreep dat hij de laatste jaren van zijn leven boven een café had gewoond waar hij de beste klant was geweest. Ook kampte hij met een drugsverslaving. Ik start de touringcar echter voor iemand die ik totaal niet in het nieuws is geweest. Het is een naam die niet veel Soul-xotica-volgers iets zal zeggen, maar een man die enorm veel heeft betekend voor de Amerikaanse country. Een man die respect afdwingt en die ik dus graag een plekje toewijs in de 'Dodenrit'. Ik heb het dan over de singer-songwriter Guy Clark die vorige week dinsdag op 74-jarige leeftijd het tijdelijke heeft verruild voor het eeuwige.
Ik moet bekennen dat ik niet bepaald thuis ben in de country, maar de naam Guy Clark is me erg goed bekend. Het is het type muzikant waar mensen 'met een uitmuntende muzieksmaak' mee weg lopen. De naam van Guy Clark wordt vaak in één adem genoemd met Townes Van Zandt, ook al zo'n legendarische naam die desondanks vrij onbekend is gebleven in de popmuziek. De heren hebben vaak samen opgetreden en dat zijn concerten waarbij je zou wensen dat je als liefhebber in het publiek had gezeten. Twee mannen met een immens respect voor elkaar en tegelijk de gave om welhaast perfecte liedjes te schrijven. Van Zandt is reeds in 1997 overleden, vorige week dinsdag was het de beurt aan Clark. De laatste was al geruime tijd ziek, maar bleef desondanks muzikaal actief tot de laatste snik.
Hij wordt als Guy Charles Clark geboren op 6 november 1941 in Monahans, Texas. Na enkele omzwervingen komt hij in de jaren zeventig terecht in Nashville waar hij een belangrijke steen bijdraagt in de meer progressieve country-hoek. Zijn liedjes vinden gretig aftrek bij zangers als Rodney Crowell en Ricky Skaggs. Maar toch zijn het niet alleen de namen die bekend zijn bij de 'insiders'. Ook Johnny Cash, John Denver en de miljoenen-verkopende Alan Jackson die nummers van Clark op hun repertoire hebben staan. Emmylou Harris begeleidt Clark veelvuldig op de platen. Ze is ondermeer te horen in Clark's eigen uitvoering van 'Desperados Waiting For A Train', dat later door vele anderen zal worden opgenomen. Clark's versie staat op zijn eerste album. 'No. 1', dat in 1975 verschijnt bij RCA. Hij zal tijdens zijn carrière meer dan twintig albums maken welke worden 'leeggeplukt' door collega-zangers. Zoals een nieuw album van Bob Dylan of The Beatles werd ontvangen in de jaren zestig, zo wordt reikhalzend uitgekeken naar een nieuw album voor Guy Clark. In de country wel te verstaan, want het is pas recent dat Clark iets van een cult-status heeft gekregen en dat zijn albums bij een groter publiek gekend zijn.
In de jaren tachtig heeft Clark drie single-hits, doch bescheiden, in de country-charts en ook zijn albums doen het nét niet goed genoeg om opgenomen te worden in de 'algemene' hitlijsten. In de jaren negentig toert hij met onder andere Lyle Lovett en John Hiatt, maar duurt tot 2013 eer een album meerdere lijsten aan doet. Zijn laatste plaat heet 'My Favorite Picture Of You' en bereikt zelfs een 62e plek in de algemene album-lijst. Clark citeert Townes Van Zandt als zijn grote inspiratiebron en heeft omstreeks 1995 de eer om samen met zijn held te mogen optreden. Eén concert wordt vastgelegd waarbij ook Steve Earle betrokken is en verschijnt als 'Live At Bluebird Cáfe'.
Guy Clark is veertig jaar getrouwd geweest met Susanna Clark, eveneens een liedjesschrijver. Zij is in 2012 overleden. Hij is eerder getrouwd geweest met folkzangeres Susan Spaw en heeft één kind uit dat huwelijk. Zijn zoon Travis ziet dit jaar Abraham. Clark is al geruime tijd ziek als hij op 17 mei het leven laat. Zijn laatste publieke optreden is als hij in 2014 een Grammy in ontvangst mag nemen voor 'My Favorite Picture Of You'. Voor sommige muzikanten komt de erkenning té laat en zoiets kan zomaar eens het geval zijn met Guy Clark.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten