Singles round-up: februari 6

Mijn gezichtsveld op Facebook is beperkt tot singles in de soul-hoek, maar als het zo is met iedere verzameling dan groeit Facebook binnenkort uit tot een serieuze concurrent van Ebay. Je wordt werkelijk dood gegooid met 'soul sales'-groepen. In veel gevallen heeft het dezelfde (actieve) leden waardoor je ook steeds dezelfde advertenties krijgt te zien. Een aantal hobbyisten en handelaars zijn het helemaal zat om hun advertenties naar de bodem te zien zakken door toedoen van andere leden met 'mindere' aanbiedingen en beginnen hun eigen pagina. Ik ben al maanden lid van de pagina van de Engelse dj Mark Hougton, maar heb in het begin weinig oog voor zijn handel. Dat begint een goede maand geleden. Mark post iedere werkdag vijf 'goedkope' singles die niet onder doen in kwaliteit. Goedkoop is in dat geval vaak vijf tot tien pond met enkel een iets duurdere uitschieter. Het gaat zelden boven de twintig pond. In het begin ben ik vaak te laat, hij post ze later op de middag als ik aan het werk ben, maar de afgelopen weken ben ik een paar maal succesvol geweest en heb ik hem tevens van een paar niet-verkochte singles afgeholpen. De eerste acht van Mark plus de Ebay-veilingen in Chicago en een onverwachte 'reissue' maken vandaag en morgen de 'Singles round-up'.

* Jay Blackfoot- The Girl Next Door (US, Sound Town, 1986)
Mark is goed bevriend met Chris Anderton en komt eveneens uit dezelfde soul-hoek. Mannen die verder kijken dan hun neus lang is en dus geregeld 'nieuwe' dingen ontdekken die zijn weggestopt op b-kanten en elpees. Daarbij wordt evenmin krampachtig vastgehouden aan de jaren zestig of zeventig, maar gaat vrolijk door tot in de jaren negentig. Als een plaat 'soul' heeft en dansbaar is, dan staat het op de speellijst van de mannen. Ja, jullie lezen het goed, deze plaat komt uit 1986 en is daarmee meteen wel de meest recente hoewel ik meer jaren tachtig heb gekocht dan normaal is bij soul-aankopen. Jay Blackfoot is niet helemaal een onbekende in Nederland. In 1984 heeft hij een hit met 'Taxi', maar dan als J. Blackfoot. Een heerlijke 'slow jam', hoewel 'The Girl Next Door' (de enige die onder de naam Jay Blackfoot is uitgebracht) ietsje meer uptempo is. Een zeer prettige plaat waar de soul van afdruipt en dat hoor ik tegenwoordig tien keer liever dan veel van de 'plastic pop' waar ze in Wigan Casino-cirkels prat op gaan.

* Sheree Brown- Get Down I'm So Bad (US, Capitol, 1981)
Shereelynn Sarah Brown is de naam en in de begin jaren tachtig komt ze naar het oppervlak dankzij haar meer succesvolle vriendin Patrice Rushen, waarvoor zij ook liedjes schrijft. Toch kan ze het ook prima in haar eentje af, zoals ze bewijst op twee albums voor Capitol in de vroege jaren tachtig. De reden van aanschaf is echter de b-kant, 'I Wanna Be By Your Side', een ander liedje van haar debuutalbum 'Straight Ahead'. Dit is een typische post-disco 'builder'. Het begint heel zoet en dreigt even te ontaarden in een fakkelballade, dan zet de groove in en dat wordt afgemaakt met een refreintje dat de hele dag in je hoofd blijft zitten. Een mogelijke Week Spot? Dat zou dan waarschijnlijk de eerste jaren tachtig-plaat zijn die dat verdient!

* Otis Clay- Turn Back The Hands Of Time (US, Elka, 1975)
Ik weet dat ik dit hoor af te kloppen, maar het is momenteel weer even rustig aan het front. De touringcar van 'Dodenrit' staat keurig in de remise. Er zijn wel een paar 'gegaan' in de afgelopen weken, maar geen van allen heb ik een plaatsje gegund in 'Dodenrit'. Bovendien, laten we hopen dat ik deze serie het komende jaar niet meer ga aanraken en dat we dus kunnen blijven genieten van goede nieuwe muziek van deze helden. Otis Clay is in januari één van de gasten geweest in de rubriek en tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik op dat moment geen enkele Otis Clay-single in de bakken heb staan. Wel ben ik sinds een paar jaar verslingerd aan Clay's origineel van 'The Only Way Is Up', maar die is vrij schaars en zeer gezocht. Het midden en eind jaren zeventig-werk van Clay gaat desondanks nog voor stuivers en kwartjes. Neem nu Clay's uitstekende bewerking van Tyrone Davis' klassieke 'Turn Back The Hands Of Time'. Hoeft slechts vijf pond te kosten bij Mark en daarmee hoef ik me niet langer te schamen.

* Contributors Of Soul- You Can't Help But Fall In Love (US, Tad, 1968)
Ongeveer een jaar geleden ben ik dan toch gezwicht voor 'You Don't Know' van Contributors Of Soul. Als ik de plaat voor het eerst hoor, denk ik dat het een 'nieuwe' band is dat een retro-geluid erop na houdt en dat leidt ik dan het meeste af uit de bandnaam. Niets is minder waar: Contributors Of Soul is een authentieke jaren zeventig-groep, hoewel deze single uit 1968 vaak over het hoofd wordt gezien. Vanwege de b-kant 'We Can Get It On Later On' vaak weggezet als zijnde funk, maar mijn voorkeur gaat uit naar 'You Can't Help But Fall In Love'. Evenals de New Miss-single uit 1970 is dit ook een 'double-sider', beide kanten zijn evenzeer de moeite waard. Overigens is deze Tad-uitgave een eerste persing. In de Chicago-veiling staan maar liefst twee exemplaren. Qua geluidskwaliteit doen ze niet voor elkaar onder, alleen is bij deze het label beschreven. Omdat al iemand anders op de andere heeft geboden en ik geen moer geef om een beschreven label, zet ik in op deze en win hem keurig voor het startbedrag. Geen idee wat de andere ervoor heeft betaald.

* Al Downing- Bring Your Good Loving Home (UK, Janus, 1973)
Ik hoef me niet te schamen. Ik heb Al Downing altijd een lastig geval gevonden. Ik heb 'Gimme Some Lovin' sinds jaar en dag in de reserve-Blauwe Bak vanwege 'The Whole World's Gone Funky'. Als ik dan in 2014 'I'll Be Holding On' tegenkom, waarmee de man in 1975 bescheiden heeft gescoord in ons land, gaat deze ook automatisch die bak in, maar is een paar maanden geleden definitief naar de jaren zeventig-'algemeen' gegaan. Al Downing heeft dus niet heel erg mijn interesse en hetzelfde is het geval bij Mark, want ook hij had dit 'Bring Your Good Loving Home' bijna 'gemist'. Het is warempel één van de beste platen die Downing heeft gemaakt en ook fraai om deze op de Engelse Janus-persing te hebben.

* Gloria Edwards- My Love Is Getting Stronger (UK, Record Shack, 1971, RE)
Een aangename verrassing. Op de 'Northern Soul Jukebox' staat een zéér slechte opname dat blijkbaar van een blog is gehaald. Dat suggereert dat de plaat erg zeldzaam moet zijn en... dat is het ook. Toch blijken al gauw betere opnames beschikbaar van het nummer, het is immers ook op cd verschenen. Jarenlang staat dit hoog op mijn 'wenslijst': Een lijst met niet-reële platen. Een paar weken geleden heeft Lee deze nog gedraaid tijdens onze 'Allnighter' en dat inspireert me een week geleden om toch nog eens te kijken op Discogs. En wat blijkt? Het Engelse Record Shack heeft vorig jaar de single opnieuw uitgebracht. Eigenlijk op de b-kant van een nummer van The Ascots, maar Gloria is de enige echte reden om de plaat in huis te halen. Misschien dat ik mijn lijstje even naar Record Shack moet sturen, want er staan nogal een paar in de top drie...

* Highland Community Choir- Oh God I Thank You (US, God's City Sound, 1985)
Tot zover de schriftlezing, dan is het nu andermaal de tijd om de armen in de lucht te steken en de allemachtige lof toe te zingen. Welkom in de wereld van de obscure gospel! Onze vriend in Chicago biedt de platen aan met korte geluidsclipjes en dit pakt precies één van de coupletten en sterft weg voordat het refrein begint. Daar gaan we de mist in. Het is eigenlijk een 'part I' en 'part II', maar abusievelijk vermelden beide kanten 'part II', terwijl het eigenlijke eerste deel wel 'side A' op het label heeft. Zo maak ik dus eerst kennis met 'part II' wat instrumentaal is en een beetje oubollig klinkt. Dan de goede kant en dat begint net zo kneuterig, maar dan... de solist! Oh, wat kan dat mens zingen. De bezielde zangeres legt haar woorden dusdanig op de muziek, dat de coupletten hele eigentijdse Modern Soul oplevert. Het refrein herinnert ons dan andermaal aan het oubollige ritme en slaat in een keer iedere potentie voor de dansvloer zo plat als een dubbeltje. Mijn suggestie voor deze plaat: Kan een creatieve dj niet de coupletten 'samplen' en een remix maken zonder de hinderlijke refreinen? Dat zou nog eens een soulvolle gospel-plaat opleveren!

* Jimmie Bo Horne- If You Want My Love (US, Alston, 1972)
Als ik in 2014 in Emmeloord de single 'Signed Sealed Delivered I'm Yours' van Stevie Wonder koop en hem thuis draai, kan ik me eigenlijk al niet meer voorstellen dat ik bijna 39 jaar zonder die single heb geleefd. Hetzelfde is aan de hand met deze van Jimmie Bo Horne. Zelden een plaat gehoord die zó vertrouwd klinkt en me keer op keer een goede bui geeft. Binnenkort meer want dit gaat een Week Spot worden!

* Institutional Choir Of The Church Of God And Christ- When Trouble Comes (US, Hob, 1967)
Myrrh en Word zijn de EMI en Warner Bros. van de gospel. Beide kunnen rekenen op een goede distributie waardoor de platen ook in reguliere platenzaken terecht komen. Daarnaast heb je in de gospel een aantal onafhankelijke labels die ook nog aardig kunnen meekomen. Denk aan Jewel (dat zich middels Paula en Ronn ook op het pop-vlak manifesteert) en het Hob-label. De kleurrijke 'Hob Is Gospel'-labels zijn een lust voor het oog en helpen mee bij de 'hebberigheid'. Ik heb woensdag nog zo'n gekleurde Hob verloren in een veiling, maar zit daar niet heel erg mee. Die komen we vast nog wel eens tegen. Tot nu toe heb ik alleen 'Sinner Man' van The Harris Family op het Hob-label en dat is, evenals deze, een witte demo. Deze gaat mee voor de verzendkosten en voor de 'novelty', want ik hoor redelijk snel dat we hier niet met gospel-funk hebben te maken. Dit is de meest pure vorm van gospel: Percussionisten die nauwelijks het opvoerende tempo kunnen bijhouden en een koor dat uit de band springt. Het is echter het 'grappige' refrein dat de doorslag geeft: 'When trouble comes, stretch out'. Ik zie het zo voor me... Hob-singles zijn vaak flink afgedraaid en daarop is dit geen uitzondering. Over de lange groepsnaam... Het label vermeldt 'God And Christ', maar aannemelijk is dat dit 'God In Christ' moet zijn. Later noemt het koor zich namelijk Instutional Choir Of C.O.G.I.C., een afkorting die we morgen eveneens gaan tegenkomen.