Vandaag twee delen van de 'Singles round-up'. Ik zou in eerste instantie vanavond verder gaan met de singles die Albert me heeft gestuurd en de overgebleven Discogs-aankoop, maar ik ben uit het werk langs De Tafel gefietst en daar drie singles toegevoegd aan de collectie. Nu kan het bijna geen toeval lijken, maar als ik dit trio gisteren zou hebben gekocht, dan had ik ze meteen kunnen behandelen: Een plaat die (bij mij) onder de 'B' komt en twee van de 'G'. Ik begin deze 'round-up' dan ook met dit trio gevolgd door twee van Albert. De resterende zes singles publiceer ik hierna in een derde 'Singles round-up'. Dit omdat ik morgenavond met collega Lee Madge een 'Northern Soul Allnighter' ga doen: Van elf uur 's avonds tot zondagochtend zeven uur vrijwel onafgebroken Northern Soul-stampers. Dan komt van publiceren niets meer terecht en bovendien wil ik vanavond de platen in de bakken hebben.
* Edgar Broughton Band- Out Demon Out (NL, Harvest, 1970)
Ik zie een kleine verschuiving in de handel van Bart, maar nog steeds verre van alarmerend. De singles worden duurder. Maar dan opnieuw... ik wil vier euro niet 'duur' noemen voor een puntgave Nederlandse 'Out Demons Out' met fotohoes (voor de kniesoor: een klein scheurtje en wat plakband-resten). Dit vrijgevochten gezelschap heeft in 1969 de eer om de eerste single te mogen maken voor het Harvest-label. 'Evil' heet het debuut en verschijnt op 6 juni 1969. Dat is dus '6-6-69'. Ik heb sinds jaar en dag 'Apache Dropout' in de bakken staan, een combinatie van Captain Beefheart's 'Dropout Boogie' en 'Apache' van The Shadows. 'Out Demon Out' wil maar niet op mijn weg komen. Ik prijs me gelukkig met dit exemplaar, want nogmaals: Het vinyl is puntgaaf en dat terwijl het andermaal is geperst op dat flinterdunne Bovema-vinyl van 1970.
* Pierre Groscolas- Elise (Frankrijk, Trema, 1975)
Het is 'speedshoppen' vanavond. Ik kijk alleen in het vak 'Nieuw binnen' en zie dat er slechts een handvol singles bij zijn gekomen. Het is meteen raak met Edgar Broughton, dan Guns'n'Roses en bij deze van Pierre Groscolas hoef ik ook niet lang te twijfelen. Hoe het precies is gekomen en waarom het steeds gebeurt, kan ik niet verklaren. Toch is het meerdere malen in de week dat ik het refreintje van deze 'Elise' van Pierre Groscolas in mijn hoofd 'hoor'. Nu ik de single dan eindelijk heb te pakken, weet ik nog steeds niet de aanleiding, maar wel dat ik erger 'geplaagd' had kunnen worden. Het is namelijk een uitstekende plaat en, ja, ik voel alsof het refreintje nu voor de rest van de nacht in mijn hoofd blijft zitten, maar ik heb het er graag voor over!
* Guns'n'Roses- Patience (Duitsland, Geffen, 1988)
Normaal gesproken moet ik altijd even slikken als ik een jaren tachtig-single in handen hou welke meer dan twee euro moet kosten. Nu is de koop zomaar gesloten. Ik ken de handel van Bart goed genoeg om te weten dat hij geen 'rommel' verkoopt en dat deze single dan ook helemaal in nieuwstaat moet zijn. Hoewel ik nooit heel erg gecharmeerd ben geweest van Guns'n'Roses, heb ik 'Patience' altijd heel bijzonder gevonden. Deze moet 2,50 euro kosten en daar doe ik het voor. De hoorbare kraakjes (ik zet net de plaat op...) geven de plaat alleen maar charme. Het geluid is 'helder' en als 'soul-kikker' is dat immers het belangrijkste!
* Percy Page- Sorry (België, Basart, 1970)
Lieve help! Wat heb ik hier aan mijn kar hangen? Erg nieuwsgierig, zo'n single op het Belgische Basart-label met fotohoes en als die bij De Tafel had gelegen, was die eveneens mee gegaan. Muzikaal is dit een soort van vroege Fred Stuger of André Moss. Twee instrumentaaltjes met de saxofoon als stralend middelpunt. 'Love Generation' wordt op het label aangeduid als a-kant en begint hoopvol met een groovy Hammond-orgel maar strandt al snel in een Billy Vaughn-achtige dweil. 'Sorry' wordt op het hoesje als eerste genoemd en is een stuk sneller. Toch moet ik bekennen dat ik het véél beter dan dit heb gehoord en dus gaat de plaat een beetje roemloos de jaren zeventig-bak in.
* Procol Harum- Quite Rightly So (NL, Stateside, 1968)
Deze plaat komt ter sprake tijdens dat telefoongesprek. Ja, daar ben ik meteen in geïnteresseerd. Om ene of andere gekke reden kom je deze niet vaak tegen in het noorden des lands. Ik ken 'Quite Rightly So' van het derde deel van de 'Sensational Sixties'-cd-boxen uit de late jaren negentig met louter 'exclusief' spul: Top 40-hits die enkel op cd verkrijgbaar zijn in dure verzamelboxen. Het is op zichzelf niet zo heel erg vreemd dat 'Quite Rightly So' niet een knalhit wordt in 1968, want het tempo is aardig opgeschroefd ten opzichte van 'A Whiter Shade Of Pale' en 'Homburg'. En toch durf ik dít 'het klassieke Procol Harum-geluid' te noemen. Het is zo'n plaat die ik in de tijd van de cd-speler nog wel eens op 'repeat' zette en dezelfde neiging voel ik nu opnieuw met de single. Een prachtige aanwinst voor de collectie!
* Ransome Head- Sing (NL, Decca, 1971)
Ja, het heeft ongetwijfeld iets met mijn verblijf te maken in de Engelse stad, maar ik heb sinds 1998 een fascinatie voor platen op het York-label. Niet dat dit een uitgebreide collectie heeft opgeleverd. Bij mijn weten moet ik een single van Lovelace Watkins op het Engelse York-label hebben, maar dat is muzikaal niet veel soeps. Ransome Head staat eveneens onder contract bij York en wordt in Nederland op de markt gebracht door Decca. De plaat begint met een luid zoemende gitaar waarna de drummer een aardige 'breakbeat' in zet en dan... zakt de boel ineen als een (Yorkshire?) pudding. Typisch voor veel progressieve Engelse hardrock uit de vroege jaren zeventig. Desondanks een leuke aanwinst en, wie weet, misschien ga ik hem nog eens op een zondagavond draaien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten