Raddraaien: Julie Covington

In de wereld van de popmuziek zijn er voldoende 'eendagsvliegen': Artiesten en groepen die slechts eenmaal weten te scoren en waarvan daarna (of daarvoor) niks meer is vernomen. Het onderwerp van 'Raddraaien' zal voor de meeste muziekliefhebbers een eendagsvlieg zijn. Julie Covington is immers verantwoordelijk voor een van de grootste single-hits uit 1977 en weet met de opvolger niet het gewenste resultaat te bereiken. Peter (singlehoesjes.nl) heeft haar niet op de site staan en daar kan ik me best iets bij voorstellen. Ik ben zelf ook in de gelukkige positie dat ik 'Don't Cry For Me Argentina' buiten de deur heb weten te houden, want dat is niet zomaar een draak. Wie algemene pagina's als Wikipedia raadpleegt, zal niks hierover vinden, maar toch is Julie Covington een héle grote naam in de wereld van de platenverzamelaars. Haar eerste twee elpees zijn zeldzamer dan een zuurstok-roze Bugatti en worden door duizenden verzamelaars gezocht. 'Raddraaien' stuurt me vanaf 'No More Mr. Nice Guy' van Alice Cooper in eerste instantie naar 'Watching The Detectives' van Elvis Costello. Toch komt me dat verhaal bekend voor en dan blijkt dat we twee jaar geleden al eens zijn doopceel hebben gelicht in deze serie. Zes singles verder vinden we Julie Covington's uitvoering van 'Only Women Bleed' (1977) en dat is vanavond de centrale plaat in 'Raddraaien'.

Geen kwaad woord over mijn liefste (en enige) zus, maar ze heeft me wel geholpen aan een paar muzikale trauma's. Abba is daarvan het bekendste voorbeeld. Ik krijg last van uitslag bij het horen van meer dan twee Abba-hits op rij. Daar staat tegenover dat ze me de liefde voor Electric Light Orchestra heeft meegegeven en dat compenseert het weer. Ik weet van haar singles-koffertje (waar ik bijna 25 jaar geleden regelmatig doorheen blader, binnenkort daarover meer in 'Het zilveren goud') dat ze 'Don't Cry For Me Argentina' op single heeft, maar volgens mij heeft ze die later (begin jaren tachtig) eens van iemand gekregen. In 1977 koopt ze nog geen platen en heeft ze 'het ding' op cassette dat tot vervelends aan toe wordt gedraaid terwijl ze op haar kleine broertje past. Ik kan me herinneren van de fancy-fair in Sneek in oktober 1989 dat daar ook Julie Covington ligt en dat ik hem toen, naïef en startende verzamelaar, heb geweigerd (ik kocht toen wel 'Ella' van André Moss, om maar wat te noemen...) en met de 'opruiming' van de singles-bakken kan ik concluderen dat ik al een kwart eeuw de plaat uit de bakken heb geweerd. Als ik via het 'Hitdossier' verneem dat Covington 'Only Women Bleed' op de plaat heeft gezet, reageer ik in eerste instantie met 'zonde', maar dat verandert als 'Het Theater Van Het Sentiment' de plaat rond 2003 regelmatig draait. Op ene of andere manier wil me niet te binnen schieten waar en wanneer ik de single heb gekocht. Ik draai hem ook vrij regelmatig in 'The Vinyl Countdown'. Nee, ik ben nog nooit gevraagd naar 'Don't Cry For Me Argentina' en dat houden we ook mooi zo!

Julie Covington is op 9/11 geboren, alleen dan 55 jaar vóór de aanslag op de Twin Towers: 11 september 1946. Bij een dame die niet van het toneel is te branden, zou je een ambitieuze vooropleiding verwachten, maar nee... ze volgt haar onderwijs 'gewoon' in Kilburn, een wijk van Londen. In 1967 studeert ze aan Homerton College in Cambridge. Niets dat wijst op een carrière in de showbiz. In dat jaar wordt ze echter uitgenodigd om te zingen in de televisie-show van David Frost en sleept daarmee een platencontract in de wacht. Nee, dat is niet MCA (waarvoor ze 'Argentina' doet) of Virgin (van 'Only Women Bleed'). De eerste platen maakt ze voor Columbia, hoewel in 1967 ook al een elpee verschijnt van haar hand. Die eerste heet 'While The Music Lasts' en verschijnt op MJB Recording And Transcription Service. De elpee wordt gecategoriseerd als zijnde 'folk' en wie een exemplaar wil bemachtigen...? Er staat momenteel eentje op Discogs voor de fraaie som van 650 euro. Op 31 juli 1970 brengt Columbia een demo-single uit van 'Tonight Your Love Is Over'. Momenteel onvindbaar, maar Discogs vermeldt dat afgelopen oktober een exemplaar voor dertig euro van eigenaar is verwisseld. In 1971 verschijnt vervolgens 'The Beautiful Changes' en deze ken ik van de 'Rare Record Price Guide' van 1995. Met dat verschil dat de plaat in twintig jaar tijd flink in waarde is gestegen. Een Spanjaard biedt de originele elpee aan voor het lieve sommetje van 792 euro, waar deze voor 125 pond in de 'Price Guide' stond. Voor wie dat niet kan ophoesten, See For Miles heeft het album in 1999 op cd uitgebracht. Maar het moge duidelijk zijn: Er zijn mensen die zich er niet voor schamen om een plaat van Julie Covington in de koffers te hebben.

Voor Julie ligt het succes aanvankelijk in het theater. Ze speelt in 1971 een rol in 'Godspell' naast onder andere David Essex en Marti Webb. Covington zingt hierin 'Day By Day' dat in 1971 door RCA op single wordt uitgebracht. In 1973 speelt ze de rol van Janet Weiss in de originele uitvoering van 'The Rocky Horror Show'. In 1976 en 1977 speelt ze mee in het televisieprogramma 'Rock Follies'. In dat eerste jaar ziet Andrew Lloyd Webber haar tijdens een toneelvoorstelling en fluistert compaan Tim Rice in het oor dat dit wel eens de Eva Peron kan zijn voor hun musical 'Evita'. Elkie Brooks heeft dan juist de rol en het nummer afgewezen en Covington gaat akkoord met het zingen van 'Don't Cry For Me Argentina, maar ziet niets in de hoofdrol. Ze moet namelijk niets van Eva Peron hebben en dat zou het lastig maken om haar goed in te leven in de rol. Elaine Paige neemt uiteindelijk de rol op zich en Covington's naam wordt gevestigd met de hit-single. Ze probeert een vervolg te geven met 'Only Women Bleed', maar dat loopt op niets uit. Haar titelloze album uit 1978 flopt genadeloos en Covington keert terug in het theater.

'Only Women Bleed' is minstens zo controversieel als 'Don't Cry For Me Argentina'. Alice Cooper en Dick Wagner schrijven het in 1975 voor Cooper's 'Welcome To My Nightmare'. Het nummer gaat over een vrouw die slachtoffer is van huiselijk geweld. De radiostations horen echter 'menstruatie' in het nummer en dat levert de plaat meteen een boycot op. De single wordt voorzichtig uitgebracht als 'Only Women' maar het kwaad is al geschiedt. Cooper heeft het flink aan de stok met de feministen. Toch is het opvallend dat in de jaren zeventig heel veel vrouwen het nummer opnemen voor een plaat. Carmen McRae is in 1976 de eerste en in hetzelfde jaar als Covington doet ook Etta James haar versie. Sindsdien is het opgenomen door Lita Ford, Tina Turner, Tori Amos en Tina Arena, hoewel ook een aantal mannen zich hebben gewaagd aan het nummer. Hilversum heeft in de jaren zeventig nog wel censuur, want 'Gentlemen Callers Not Allowed' van Gilla en 'Het Leger Der Werkelozen' van Vader Abraham & Mieke worden in de ban gedaan. Ik weet niet of 'Only Women Bleed' een boycot heeft gekregen of dat de plaat niet sterk genoeg is geweest om tegen het disco-geweld op te boksen.