Raddraaien: Glen Campbell

Een kleine vergissing, maar nu toch eens gecontroleerd. De eerste gedachte bij deze plaat zet me even op het verkeerde been. Ik ga terug naar 1989 en ik heb vaker geschreven dat ik het gevoel heb alsof dit een hele warme zomer is geweest. Nee, niet echt, het staat niet in de top tien, hoewel de meimaand van 1989 wel een record aantal zonuren kent en augustus en september daarnaast de zomermaanden bij uitstek worden. Ik zit een jaar te vroeg, want ik moet bij mei 1990 zijn. 1990 is een jaar vol extremen. Het begint met de windkracht 11 op 25 januari en in augustus 1990 heeft Nederland de eerste hittegolf in zeven jaar. Dat 1989 en 1990 even door elkaar heen lopen, kan ik achteraf begrijpen. In 1989 ben ik met moeder op de fiets naar Nijehaske geweest, vlak voor Heerenveen. Toch een fietstochtje van bijna zestig kilometer op en neer. In mei 1990 ga ik al solistisch op de fiets naar Heerenveen. Het is beide in de maand mei geweest en beide keren is het schitterend weer. Daardoor liggen de herinneringen dicht bij elkaar. Maar nu ga ik me dan richten op vrijdag 4 mei 1990. Een weekend dat ik me nog helemaal voor de geest kan halen en waarbij de platen een 'soundtrack' vormen waar ik nog altijd plezier aan beleef. Onze Raddraaier komt uit de tweede jaren tachtig-bak en is de dj-promo van 'Any Which Way You Can' van Glen Campbell (1980).

De derde klas van de LEAO en als ik me niet vergis het eerste jaar met een meivakantie in plaats van een paasvakantie. Ik doe dit jaar blijken dat ik niet in de wieg ben gelegd als econoom. Ik denk namelijk dat het snugger is om uit te blinken in de 'belangrijke' vakken en de niet-belangrijke vakken (aardrijkskunde, geschiedenis, kennis der natuur en godsdienst om een paar te noemen) niet serieus te nemen. Toch blijken voldoendes op de talen en de administratieve vakken niet genoeg punten op te leveren voor het overgangsrapport en dreigt even dat ik de derde klas moet overdoen. ,,We zien wel in dat er dan nóg minder terecht komt van zijn schoolprestaties en dus wordt hij dit keer gematst", aldus mijn klassenleraar. De muzikale hobby begint overwicht te krijgen op mijn leven. De schoolboeken worden nauwelijks aangeraakt, de popencyclopedie des te vaker.

Op 4 mei 1990 is een kleine onderbreking in de meivakantie. Er staat dan een verplichte excursie gepland. Gelukkig neemt het niet een hele dag in beslag en hoeven we slechts naar het Sneker industrieterrein De Houkesloot te fietsen. Het is een rondleiding bij ritsenfabrikant Yoshida. Kijk maar even naar jullie gulp, grote kans dat het een YKK-rits is. 's Middags ben ik vrij en omdat het prachtig mooi weer is, spring ik op de fiets. De reis gaat naar Heerenveen. Het is vlak na mijn verjaardag en dus heb ik wat geld in de portemonnee. In Heerenveen stap ik een platenzaak binnen welke dan al het vinyl aan het opruimen is. De toekomst heet immers 'compact disc'. De singles zijn minimaal. Ik koop 'Riders On The Storm' van The Doors, de ingekorte single-mix ter ere van het verschijnen van 'The Best Of The Doors'. Dat is de nummer 134 in mijn collectie en is dus vorig jaar mei voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'. 'Any Which Way You Can' van Glen Campbell valt in eerste instantie tegen en 'slaapt' in mijn collectie tot eind 1991 als dit schijfje nummer 664 meekrijgt. We komen hem dit jaar dus nog eens tegen...

'Any Which Way You Can' is in dit geval een Amerikaanse dj-promo met een kant in stereo en in mono. Dat laatste lijkt raar voor een plaat uit 1980, maar er zijn tot in de jaren tachtig nog verscheidene radiostations in Amerika die erg populair zijn en uitzenden op de AM. Omdat een stereo-plaat heel snel 'verwaterd' klinkt in stereo, brengen de grote platenmaatschappijen deze promo's uit voor de radiostations. De stereo-kant is representatief voor de plaat zoals de luisteraar deze uiteindelijk in huis zal halen, de mono-kant is geknipt voor AM-stations. Tegenwoordig zijn enkele van deze stereo/mono-promo's gewild bij verzamelaars, zeker degene die proberen het oeuvre van een artiest of groep compleet te krijgen. De eerste die een fortuin betaalt voor deze Glen Campbell moet nog komen opdagen. Ik spendeer een verdrietige gulden aan dit plaatje en ben in eerste instantie niet te spreken over de plaat.

Ik kan me ook nog herinneren dat Veronica in 1990 'Any Which Way You Can' nog eens heeft uitgezonden op televisie. Ik weet nog dat ik na de introductie ben afgehaakt. Een Vietnam-veteraan die tot afgrijzen van de omstanders een rauwe kip afkluift. Ik heb deze avond de keuze voor de televisie bepaald en voel me schuldig tegenover de familie. Ik stem ermee in dat er naar een andere zender wordt 'gezapt'.

Laten we het nog even over Glen hebben. De man is vorig jaar voorbij gekomen in het standbeeld voor Jimmy Webb en afgelopen weekend schijnt een documentaire te zijn geweest op televisie welke zéér de moeite waard is geweest. Ik heb zelf geen kwelbuis, maar een Facebook-bericht van een vriend doet me zoiets geloven. In december 2010 wordt Alzheimer geconstateerd bij Campbell, iets dat hij pas een half jaar later naar buiten durft te brengen. Volgens familie van Campbell is het echter al iets dat zich jaren geleden heeft aangekondigd. In 2012 onderneemt hij een 'Goodbye Tour' en dat is een heldendaad op zichzelf. Hij zingt zijn oude nummers met behulp van 'autocue' en liedjes van zijn laatste albums worden gemakshalve maar geschrapt. Ook vergeet hij voortdurend de volgorde van de liedjes en zet nog wel eens een nummer in dat hij al eerder heeft gezongen. Op 30 november 2012 doet Campbell zijn laatste optreden in het Californische Napa. Eerder dat jaar, op 12 februari 2012, heeft Campbell 'Rhinestone Cowboy' gezongen bij de Grammy Awards. Dat is het laatste optreden dat op televisie is uitgezonden.

In 2014 neemt hij nog een muziekvideo op voor de documentaire die afgelopen weekend is uitgezonden, maar anno 2016 kan hij nauwelijks praten en is hij voortdurend onder behandeling. Tóch heeft Campbell met zijn afscheidstournee een taboe doorbroken: Nooit eerder kwam een populaire artiest naar buiten met zijn Alzheimer als Campbell. Hij heeft Alzheimer een 'gezicht' gegeven. Misschien toch even kijken of ik die documentaire ergens kan vinden...