Eigenlijk gaat het bij de kop al fout. Zoals gisteren bleek bij Glen Campbell kan het soms weken, maanden of jaren duren eer een single wordt bijgezet in de collectie. Vaak is dat direct gebeurd, maar over sommige platen heb ik zo'n slecht gevoel, dat ze blijven 'slapen'. Een enkele verkeer vergeet ik een plaat in te schrijven en ook een paar keer ontdek ik al vroeg dat ik een telfoutje heb gemaakt en zet dit dan alsnog recht. Elpees hebben nooit echt mee gedaan in de collectie. Uitsluitend de platen van The Moody Blues en solo-projecten hebben een speciale plek in de verzameling, veel van de andere elpees bevatten een nummer dat ik spoedig op single hoop te treffen. In maart 1991 heb ik al een flink stapeltje singles zonder een kaartje in de kaartenbak en ook een paar elpees waarmee het maar niet wil lukken. Dan is het een vrijdagmiddag en besluit ik twee singles en twee elpees toe te voegen. Omdat februari 1991 slechts vijf singles-aankopen kent en maart negen, heb ik in december besloten deze 'oude' platen bij februari te rekenen. De platen zijn er per slot van rekening al in februari 1991, alleen ontbreekt nog een nummer op het kaartje. En als ik het helemaal ongeldig wil verklaren, ik begin pas in de loop van 1991 met het noteren van de elpees.
Gisteravond heb ik bij de voorbereiding van het verhaal van Glen Campbell nog gekeken naar het weer van 1990. Hierdoor weet ik ook te herinneren dat oktober nog een paar zeer warme dagen kent. De woensdag in de herfstvakantie is zo'n dag, maar ook de donderdag erna. Traditie is traditie: Heit neemt altijd de woensdag van de herfstvakantie vrij voor een uitje. Vaak gaat dat de Afsluitdijk over. Vorig jaar, 1989, is het letterlijk in het water gevallen. Het heeft de hele dag geregend. Verder dan het parkeerterrein bij de duinen van Schoorl zijn we niet gekomen, toen zijn we uit verveling maar naar een overdekt winkelcentrum in Hoorn gegaan. Een schril contrast met 1990. Hoewel het duidelijk de herfstvakantie is, zou het qua weer kunnen doorgaan voor voorjaar. Nu gaan we wel de duinen in van Schoorl en dan oppert moeder dat ze wel met de 'kleine Gerrit' op de foto wil. De foto wordt gemaakt en pas na de ontwikkeling ervan worden we ons ervan bewust: Ik blijk een kop groter te zijn dan mijn moeder. Later rijden we nog naar het strand van Callantsoog.
Op een zekere donderdagmiddag in 1990 hang ik rond in Sneek. Een beetje zakgeld in de portemonnee en, zoals altijd, dromend door de Oosterdijk en de Kruizebroederstraat. Daar 'ontdek' ik leven in het vervallen pand op de hoek van de laatstgenoemde en de Kleine Kerkstraat. Ik stap binnen en je ziet het stof dwarrelen. Er hangt een muffe geur van papier. Achter de toonbank verschijnt een man die me beangstigd, maar die geen kwaad in het zin heeft. Ik ben zojuist het boekenwinkeltje van Cees Buster binnengestapt. Een 'oude kwijl', zoals mijn moeder hem noemt. Hij heeft een handel in tweedehands boeken en doet dat al een tijdje. Ik bespeur voorbespeelde cassettebandjes van K-Tel met de hits uit 1975, nog helemaal in cellofaan! De bak met singles heeft meteen mijn interesse. Die gaan voor een kwartje per stuk. De singles lijken oud doordat ze de 'hartjes' in het label hebben. Later zal ik leren dat dit in Engeland tot in de jaren tachtig gemeengoed is gebleven. De labels en de artiesten zijn me evenmin bekend, een enkele daargelaten. Veel singles op het Contempo-label. Als ik het schrijf, begin ik net zo te kwijlen als Cees Buster. Het kwartjes-idee zet me ertoe om zoveel mogelijk mee te nemen, ook al gaat daar een paar keer overheen. Een groot deel van de vangst bij Buster staat anno 2016 in de Blauwe Bak.
De donderdag van de herfstvakantie heb ik even geen oog voor de singles en snuffel door de doos elpees. Omdat The Bee Gees nog erg mijn interesse heeft, stuit ik op een exemplaar van 'All This And World War II'. Toch blijkt bij thuiskomst dat het enkel één elpee is, zonder The Bee Gees, en dat in het andere einde van de klaphoes een foute elpee zit: 'Super Kolossial Kingsize Hot Hot Hot Album'. Een Tamla-Motown compilatie uit 1971, welke beter bekend is onder de naam 'Tamla Motown Is Hot Hot Hot' en nog een aantal vervolgplaten zal krijgen. Ook een dubbelelpee, maar ik het het 'geluk' dat ik plaat twee heb. Ik heb op dit moment de volledige tracklist voor me en die eerste plaat is ook een prachtige verzameling. De mijne laat me kennis maken met 'That's The Way Love Is' van Marvin Gaye, 'I'll Be There' van The Jackson 5, 'War' van Edwin Starr, 'Signed Sealed Delivered I'm Yours' van Stevie Wonder en 'It's A Shame' van The Spinners. Ik zie nu dat 'Stoned Love' van The Supremes ook op de plaat staat en waarschijnlijk in de versie van het lange intro, maar ook Diana Ross' uitgesponnen drama van 'Ain't No Mountain High Enough' (zes minuten en zeventien seconden). Het is nét op tijd, want in juni 1991 gaat een buurvrouw me wijs maken dat 'soul' helemaal niet goede muziek is. Hoewel ik weet dat dit niet waar is, geloof ik haar toch en hou dat wel een paar jaar vol.
Een maand na de herfstvakantie breng ik een bezoek aan een rommelmarkt in de Sneker Veemarkthal. Ik koop daar 'Timeless Flight' van Cockney Rebel, maar ook een dubbelelpee van Bob Dylan: 'Self-Portrait'. Ik leer Dylan pas rond 1990 kennen als 'goede smaak' volgens Henk Westbroek en Jan-Douwe Kroeske. Wat een aanfluiting om dan het reservaat van Bob Dylan binnen te stappen met het verguisde 'Self-Portrait'. Inderdaad, de plaat kan me voor geen meter boeien en verdwijnt op een stapel elpees waarmee ik mogelijk eens een spelletje frisbee ga spelen. In maart 1991 haal ik dan toch de hand over het hart, het is per slot van rekening een elpee uit 1970 en dat geeft de doorslag. 'Self-Portrait' krijgt de nummers 28 en 29 in de kaartenbak.
Ik denk dat het Henk Westbroek of Jack Spijkerman is geweest, maar via de Vara leer ik 'I Want You' kennen. Tijdens mijn lidmaatschap van ECI koop ik zo nog eens 'Bob Dylan's Greatest Hits' op cd. Qua lay-out is dit de elpee uit 1967, maar de muziek blijkt flink aangepast. Het zijn ook echt Dylan's grootste hits in Nederland. Op het gebied van singles blijft het lange tijd 'If Not For You', 'George Jackson' en een heruitgave van 'Like A Rolling Stone'. De 'tegenwoordige' Dylan roept in de jaren negentig hetzelfde op als dat het in 2016 doet: Ik kan de stem van de man niet uitstaan! Op het gebied van de singles krijg ik wel een paar favorieten en in de loop der jaren koop ik ook nog een paar elpees van de man. Geen van de platen doet me echt veel. De dag na kerst 1997, als ik besluit oud en nieuw in Engeland te vieren, speelt op de radio de Moordlijst van de VPRO met de 'beste albums van 1997'. Daarbij staat 'Time Out Of Mind' natuurlijk hoog genoteerd, want daar is de Nederlandse pers zo lovend over. Het liedje dat ik dan hoor kan me best boeien, maar het beluisteren van het volledige album is me een brug te ver. Het is alleen 'Nashville Skyline' (1969) dat op 33 toeren écht een indruk achterlaat. Het is een van de schaarse elpees welke ik met alle plezier op zet op een zondagmiddag.
Morgen volgen de acht singles van februari 1991, straks eerst de nieuwe Week Spot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten