Week Spot kwartet: week 7

Het begon me op de zenuwen te werken, maar gelukkig... het Amerikaanse pakket is vanmiddag bezorgd. Ik heb de singles in alfabetische volgorde gezet en gemixt met de partij van eerder deze week en dus krijgen jullie morgen en zaterdag twee 'gemengde' 'Single round-up'-aflevering met zowel 'populaire' als gewijde muziek. Door een foutje van Paypal heb ik ineens een tegoed en terugstorten naar de bankrekening neemt teveel tijd in beslag en bovendien blijft er dan 'zonde geld' aan de strijkstok hangen. Daarom heb ik me een paar veilingen kunnen permitteren, afgelopen morgen heb ik hierdoor nóg twee gospel-singles gewonnen. Vandaag het tweede Week Spot-kwartet. Zoals ik vorige week schreef, heb ik van iedere aflevering de foto-collage al klaar en dit 'schrijft lekker weg' nadat ik 'Floorfillers' heb afgesloten. Bij deze de Week Spot's van week 7 in 2012, 2013, 2014 en 2015.

2012: Shing A Ling-The Cooperettes
Eigenlijk bestaat deze Week Spot niet. Ik heb Gladys Knight vorige week in 2012 eenmalig geïntroduceerd als 'tune of the week' en pas drie weken later doe ik het opnieuw bij een plaat. Toch ben ik in die eerste weken mijn pas opgestarte Facebook-pagina erg trouw en post in de tweede week deze plaat. Die heb ik dan pas gewonnen in een Ebay-veiling en is dus nog onderweg naar Steenwijk. Ja, het is de tijd dat ik de sleutel al heb van Nijeveen, maar dat ik desondanks nog altijd in Steenwijk bivakkeer. De winter is gekomen en...? Enfin... dat heb ik onlangs nog eens uitgelegd toen The Cooperettes in 'Raddraaien' zat (vrijdag 15 januari van dit jaar). Ik merk in 2016 hetzelfde met de gospel als dat ik toen heb gevoeld bij de Northern Soul. Het is één grote snoepwinkel. Je zou alles kunnen kopen wat er zoet uit ziet, maar alle snoepjes zijn niet even lekker. Dat zullen jullie de komende twee dagen merken. Ik weet in 2013-14 even geen raad met The Cooperettes, maar inmiddels is de liefde weer helemaal terug. De plaat ligt regelmatig op de draaitafel en tegenwoordig zelfs vaker dan de 'alternatieve' versie van Irma & The Fascinators, dus dat zegt wel genoeg?

2013: Run Baby Run-Alder Ray
Als je die ene moeilijk kan bekostigen als het al eens opduikt, kun je dan zomaar lukraak een single van dezelfde artiest of groep kopen? In de Northern Soul klinkt dan een luidruchtig 'nee', maar in het geval van Alder Ray ben ik niet de mist in gegaan. Ik ken haar 'My Heart Is In Danger' van de 'Northern Soul Jukebox', een lekkere pittige stamper van Alder Ray op het Minit-label uit 1966. Ik zoek al jaren niet meer, hoewel ik het nog steeds een fijne aanvulling zou vinden op de Blauwe Bak, maar vermoed dat deze flink de pan uitrijst als een exemplaar opduikt. 'Run Baby Run' is andere koek. Het is twee jaar later uitgebracht op het Revue-label, dat een handjevol verzamelaars kent. Deze 'Run Baby Run' wil echter maar niet terecht komen op de lijsten van grote dj's uit de scene en dus doe ik al drie jaar mijn stinkende best om méér eruit te slepen voor deze uitstekende single. 'Run Baby Run' heeft dat funky crossover-geluid dat ik zo graag mag horen en misschien dat Alder Ray daar deels wel verantwoordelijk voor is. In 2013 draai ik het nummer echter zó vaak dat ik voor de Blauwe Bak Top 100 van dat jaar besluit om de b-kant voorrang te geven in de lijst: 'Love Will Let You Down' is een ballad met een prachtige melodielijn. Alder zingt vanuit haar tenen. In de begin jaren zeventig gaat ze verder als Alder Ray Black en maakt ze, volgens mij, ook nog een paar gospelplaten. Wie weet komen we Ray eerdaags nog eens tegen op Soul-xotica.

2014: One Moment-Sheryl Swope
'Find Somebody New' van The Soulettes is in eerste instantie 'eenmalig'. Ik hik bij Amerikaanse dealers nogal tegen de forse verzendkosten op, maar ontdek al snel dat je dit kan drukken door meerdere platen van hetzelfde adres te kopen. Eén single kost alleen al veertien dollar aan verzendkosten, iedere plaat extra is slechts vijftig dollarcent. Als je drie bestelt, betaal je vijftien dollar verzendkosten. Gedeeld door drie, begint het dan alweer ergens op te lijken. Ik zie regelmatig de veilingen voorbij komen van de handel uit Chicago en het is pas januari 2013 als ik toehap. Ik heb namelijk heel veel zin in 'Are You My Woman' van The Chi-Lites en win deze in januari 2013. Vanaf dat moment doe ik een paar maal per jaar mee in zijn veilingen en dat levert altijd verrassend spul op. Sheryl Swope zou in eerste instantie meegaan als 'extra' om de verzendkosten te drukken, maar menig plaat uit dat pakket staat in de schaduw. Ik krijg de singles tussen kerst en oud en nieuw in 2013 binnen en twee weken later mag ik mijn opwachting maken in Watford. Tegen die tijd ben ik net erg verslingerd geraakt aan deze Sheryl Swope. Toch zet ik het niet even over op mp3. Het nummer 'speelt' voor mij tijdens de reis naar Engeland en ik kan niet wachten eer ik hem van vinyl kan horen. Dat gebeurt op zondagmiddag in Watford en collega Lee Madge kan zich het moment nog herinneren. Ik ga namelijk uit mijn dak. Sindsdien 'hoort' deze plaat voor Lee bij Watford en dat is ook de reden waarom ik hem nog regelmatig draai. Het probleem met Sheryl Swope is dat de plaat in een erg slechte staat is. Zo zijn overigens de meeste exemplaren. Er komt zoveel stof uit de plaat dat hij nog wel eens 'verrot' wil klinken wanneer we aan de 'brug' toe zijn en dat is de reden waarom ik hem vanuit mezelf 'spaarzaam' opzet. 'Upgraden' is nauwelijks mogelijk, ik heb een exemplaar gezien dat beter was en deze moest ruim honderd pond kosten.

2015: Deep Love-The Caprells
Tijdens eerdere vakanties ging vaak de discman en een tas vol cd's mee. Tegenwoordig heb ik het genot van een mp3-speler welke ik voor een vakantie, bij voorkeur, vol stamp met podcasts en programma's van mezelf. Ik heb de 'Northern Soul All Nighter'-opnames uit de jaren negentig in april al voor het eerst gehoord, maar het is vooral tijdens de vakantie van 2014 in Limburg dat ik écht ga wennen aan de muziek. Ik heb altijd geroepen dat het voor de regionale radio van Wigan was, maar dat is helemaal fout. Het zijn de radioshows van Northern Soul-legende Mickey Noll welke hij maakte voor een station in de West-Midlands. Ik leer middels de opnames, die begin 2014 zijn verspreid door Rarenorthernsoul, 'Hey Girl' van The Caprells kennen. Het plaatje kleurt vooral de vakantie in Limburg en het is koud 2015 als ik de single tegenkom op Discogs. Doorgaans een beetje duurder, maar volgens de verkoper is de keerzijde licht beschadigd. Dat is niet erg, want dat is een traag nummer... Toch is het later in januari dat die trage kant me meer en meer gaat boeien. Ik weet niet wat de handelaar met de beschadiging bedoelt want de plaat draait smetteloos. Als het dan de tijd is om The Caprells tot Week Spot te verheffen, dan ben ik inmiddels zo om voor wat betreft 'Deep Love' dat deze kant de titel in ontvangst mag nemen. Sindsdien wisselt de keuze tussen 'Deep Love' en 'Hey Girl' erg vaak, want dat heb je met een sterke 'double-sider' als deze.