Ik ga Mark dit weekend vragen om de balans op te maken, nu ik vanavond een achtste single heb gereserveerd. Het nadeel van 'reserveren' is dat je op dat moment al wenst dat je de platen in huis kan halen en dat begint op te spelen sinds ik afgelopen week verslingerd ben geraakt aan een 'groeiplaatje'. Hij werd ook als dusdanig beschreven en bij de eerste keer ben ik niet overtuigd, maar bij de achtste keer wél. Ik verneem maar niets van mijn maat uit Chicago, ik mocht op zijn minst hopen dat hij mij een 'track-and-trace' zou toesturen. Het zal me niks verbazen dat het pakket nog gewoon in Chicago ligt. Het komt altijd wel goed met hem, maar het wachten maakt je moedeloos. Dat en een sporadisch Tafel-bezoek moeten dan de singles van februari zijn, want er zijn ook nog andere dingen in het leven. Nu ik sinds maandag voor Cycloon werk, kan ik me richten op het volgende avontuur: De verhuizing. Afgelopen week stond een fraaie woning in De Wijk op de site en ergens heb ik nog steeds spijt dat ik daarop niet heb gereageerd. Nu staat er eentje in Havelte, maar met een laag energielabel, hogere huur en een kasteel dat je nooit en te nimmer warm krijgt. Die woningen in De Wijk lijken toch het meest aan te sluiten op mijn woonwensen, maar ja... het is een aardig stukje verder van Meppel dan Nijeveen. Dan nu het derde deel van deze 'Singles round-up' van februari.
* Julie Rogers- Which Way To Nowhere (NL, Ember, 1970)
Ik heb het gisteren al gezegd: Albert kent me goed genoeg. Ik kan de singles allemaal 'plaatsen' met associaties die hij mogelijk heeft. Zou deze van Julie Rogers in het pakket zijn gekomen door Jimmy Webb? Ik heb Jimmy Webb immers een standbeeld gegeven in 'De Beeldenroute' en ook is zijn naam veelvuldig gevallen bij 'Keep On Keepin' On' van The Contessas. Hoe dan ook: Julie Rogers is té statig voor mij, maar zingt hier wel een prachtige compositie van Jimmy Webb. Als verzamelaar heb ik weer schik in het feit dat het een Nederlandse Ember is. Ik had alleen 'You Can Get It If You Really Want' van Desmond Dekker op dat label en heb nog ergens het lege hoesje van 'Pickney Gal' liggen. Het prachtige fotohoesje, zie hierboven, maakt het tot een hele leuke aanvulling op de collectie.
* Bird Rollins- Here He Comes Drunk Again (US, Calla, 1971)
Deze komt voort uit een conversatie op Facebook. Albert noemt Calla daar een 'obscuur' label en dat moet ik even herstellen. Calla is weliswaar geen Motown of Columbia, maar is desondanks een 'groot' label in Amerika. Het punt is alleen dat Calla geen vast distributiekanaal heeft in Europa en dat oorspronkelijke Calla-platen via verschillende labels op de markt wordt gebracht. Heeft ook ermee te maken omdat Calla ook weer kleine maatschappijen van een nationale distributie voorziet. Ik had het een paar jaar geleden toch moeten doen: Toen zag ik op Marktplaats de Nederlandse persing van 'But It's Alright' van J.J. Jackson. Uitgebracht via Omega, maar in een hoesje dat Calla introduceert naar het Nederlandse publiek. Vijf euro is een schijntje, maar ik heb kort daarvoor de Engelse Mojo gekocht en 'je kan niet alles hebben'. Mijn enige originele Calla tot nu toe is 'What's The Matter With You Baby' van Jerry Williams (aka Swamp Dogg) uit 1967, ik twijfel lang om 'I'm So Glad' van The Fuzz op Calla te kopen, maar zwicht dan voor een spotgoedkope Pye Disco Demand. Maar dan... Bird Rollins. Ik juich bij de naam en bij het idee dat het op Calla is verschenen, maar daar eindigt het enthousiasme. 'Here He Comes Drunk Again' is me té bluesy en het instrumentale 'Do It To It' is ook niet wat ik ervan verwacht. Gewoon in de jaren zeventig-bak.
* Howard Tate- Ain't Nobody Home (US, Verve, 1966)
Hier is de single waar ik opeens heel veel zin in krijg en welke verantwoordelijk is voor de Oostenrijkse en Duitse handel. B.B. King, waar ik 'Ain't Nobody Home' het beste van ken, is pas overleden als ik kennis maak met deze versie van Howard Tate. Dat gebeurt als een Franse maat op Facebook de Franse persing voor een flinke prijs in de handel gooit. De plaat is in een mum van tijd verkocht. De geluidsclipjes doen me echter helemaal warm lopen voor de single en ik ontdek redelijk snel dat de Amerikaanse persing voor 'peanuts' gaat. Daar is hier andermaal het bewijs. De 'Good-Plus'-kwalificatie duidt het meest de ruis en de 'ruige' conditie, maar de plaat klinkt kraakhelder. Een toekomstige Week Spot, alleen niet volgende week. Dan gaan we, voor een reden, maar liefst vijf jaar terug in de tijd!
* Johnnie Taylor- Jody Got Your Girl And Gone (Duitsland, Stax, 1971)
Het is een van de eerste dingen waarover ik me verbaas als ik me meer ga verdiepen in het onderwerp 'Northern Soul'. Anno 2009 is het 'hard en snel' voor mij en dat levert een aantal Blauwe Bak-favorieten op die 'niet kunnen' in de Engelse scene. Dan denk ik vooral aan het Stax- en Atlantic-werk. Er zijn een paar Atlantic-dingen die kunnen, maar niet veel deejays in Engeland die zich daaraan durven te wagen. Qua Stax is het eigenlijk alleen The Astors dat een plek heeft veroverd in de Northern Soul. Gelukkig ben ik progressief genoeg om mijn eigen favorieten te kiezen en zo laat ik menigeen kennis maken met 'People Get It Together' van Eddie Floyd. 'Hard en snel' wordt helaas wel het credo van The Casino in Wigan en dat maakt vanaf 1973 de dienst uit in de Northern Soul. Het resulteert in veel 'rommel': Uptempo pop en zoiets onverklaarbaars (hoewel ik toch een zwak heb voor de plaat) zoals 'Interplay' van Derek & Ray. Dat zo'n uitstekende danser als 'Jody Got Your Girl And Gone' nooit iets heeft kunnen betekenen in de Northern Soul, terwijl het ervoor geknipt is, is ontzettend jammer, maar nog niet té laat...
* Brenton Wood- A Change Is Gonna Come (US, Double Shot, 1969)
Het begint voor mij in de midden jaren negentig met 'Gimme Little Sign' op een verzamel-cd. Ik ken de titel uit het 'Hitdossier' en daar is het één van de voorbeelden van een single die driemaal in de Tipparade heeft gestaan. Het 'Hitdossier' vermeldt daarbij ook een uitgave op Ariola, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk. In 2011 heb ik de Palette gekocht en al vanaf het begin twijfel ik of ik dit kan draaien in een Northern Soul-setting. De plaat verdwijnt zelfs even in de reserve-Blauwe Bak als ik middels een collega-verzamelaar 'I Think You Got Your Fools Mixed Up' leer kennen (ook al vermeldt de Nederlandse fotohoes 'Tools' in plaats van 'Fools'). Kort daarop komt de 'betere' 'The Oogum Boogum Song' mijn collectie binnen en sinds een jaar weet ik dat de meer progressieve Northern-dj's het gerust durven te draaien. 'A Change Is Gonna Come' is een prachtige aanvulling hierop. Dit 'volkslied' is door velen gedaan, maar nimmer klonk het zo upbeat en 'Northern' als deze van Brenton Wood.
Morgenavond doe ik, zo gezegd, een Northern Soul-allnighter met Lee Madge op Wolfman Radio. Ik begin om elf uur, om 01.00 uur neemt Lee over. Van drie tot vijf doe ik mijn tweede set en daarna maakt Lee het feest compleet. Jullie zijn van harte uitgenodigd op www.wolfmanradio.co.uk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten