Singles round-up: februari 1

Als ik rond de jaarwisseling start met de 'Dodenrit' spreek ik nog de hoop uit dat het een zeer onregelmatige rubriek gaat worden. Helaas, het lijkt erop alsof het een wekelijkse klus wordt, want vanavond is bekend geworden dat Earth Wind & Fire-drummer Maurice White is overleden. Hem eren we naar alle verwachting deze maandag met een bericht. Vandaag en morgen de eerste twee 'Single round-ups' van deze kersverse maand. Er gaan zeker meer volgen. Ik verwacht over een week de acht singles uit Chicago, de beste man heeft nooit zoveel haast met versturen en bovendien heb ik eens de track-and-trace gevolgd van zo'n pakketje in Amerika. Het gaat eerst van Chicago naar San Francisco en vervolgens een luchthaven die nergens in de buurt is. Ook sta ik op het punt om alvast een streep te trekken onder de reserveringen bij een Engelse dj. Het zijn inmiddels zeven singles geworden. Muziekvriend Albert heeft al een paar keer laten vallen dat hij een pakketje singles voor mij heeft. Dinsdag is het tot actie gekomen. Het zijn er maar liefst veertien en voor de verzendkosten levert dat een hele aardige vijftig cent per stuk op. Bovendien stop ik de drie Discogs-singles erbij in, het hele stapeltje gaat op alfabetische volgorde door deze eerste 'Singles round-up'.

* Barrabas- Woman (NL, RCA Victor, 1974)
Ik heb Albert ruim zeven jaar geleden leren kennen op het toenmalige Steenen Tijdperk-forum. Sinds de eerste forummeeting die ik bezoek, in september 2009, volgen we elkaar op de voet. Het resulteert onder andere in een gastoptreden bij de lokale omroep in Zoeterwoude in juli 2011. Een hele middag 'maffe' platen knallen onder de noemer van Northern Soul, maar daar heb ik dan nog niet echt kaas van gegeten. Albert weet dus wel zo'n beetje welke muziek mij aanspreekt en in december 2011 krijg ik een pakketje dat een schot in de roos is. Het begint vandaag ook goed met Barrabas. Niet bepaald een zeldzame single, maar zo'n plaat waarvan ik steeds 'vergeet' om hem te zoeken. Ik neig toch vaker naar obscuur werk en dan zou je een funk-kneiter als 'Woman' van Barrabas zomaar kunnen missen. De plaat is in een puike staat met fotohoes, een regelrechte Blauwe Bak-aanwinst. Ik heb zowel koffers als reserve-bakken vanmorgen opgeruimd (een aantal uit de koffers in de reserve-bakken en uit de reserve-bakken in de 'algemene' bakken), dus ik moet wel kritisch zijn en dus gaat ook een flink deel van het pakket in de 'gele bakken'. Die komen vanzelf aan bod in 'The Vinyl Countdown' op zaterdag of zondag.

* Jackie Edwards- L-O-V-E (Duitsland, Hit-Ton, 1966)
Waar ik denk dat Barrabas in de reserve-bakken komt te staan, daar gaat deze van Jackie Edwards rechtstreeks in de koffer. Wat een fraaie 'double-sider'. Ik kan hier echt geen keuze maken uit welke het meest favoriet is, beide nummers zijn uitschieters. Jackie Edwards is een Jamaicaan die in 1966 The Spencer Davis Group helpt aan 'Keep On Running' en 'Somebody Help Me'. Veel van mans' eigen werk is nauwelijks reggae te noemen en deze single is daarvan een fraai voorbeeld. Twee lekkere uptempo kanten. Deze gaat zaterdag in 'Do The 45' in de rubriek 'Beside The A-Side', dat staat nu al vast!

* Family- Strange Band (NL, Reprise, 1970)
Ik koop mijn eerste exemplaar in 2000 in Utrecht, maar deze heeft niet de fraaie fotohoes. Bovendien is dat Negram-vinyl uit de vroege jaren zeventig even 'besmettelijk' als dat van EMI rond 1970. Flinterdun vinyl dat gemakkelijk wil kromtrekken. Mijn oude exemplaar begint sporen te vertonen van de afgelopen zestien jaar en dus is een 'upgrade' meer dan welkom. Ik heb het vinyl nog niet gedraaid, maar het oogt een stuk netter dan de oude en dus zal dat wel goed komen!

* Anita Harris- Le Blon (NL, CBS, 1968)
Ik geloof dat we nog eens op een donderdagavond hebben gebeld en dat Albert toen een stapel met singles voor zich had. Of Anita Harris ook in dat verhaal is voorbij gekomen? Er is op zijn minst één Anita Harris welke een populariteit geniet in de Northern Soul, maar dat is niet deze single of de b-kant. Het fraaie luisterlied dat zeker eens gaat stralen op een zondagavond. Ik wil zeker niet ondankbaar overkomen, als ik de single voor die prijs bij De Tafel was tegengekomen, had ik hem ook in het mandje gestopt.

* Brenda Jo Harris- She'll Snatch Him (US, Better, 1971)
Ja, laten we het beestje toch maar voorstellen met de a-kant, ook al ben ik daar heel snel klaar mee. Ik heb een dikke week geleden plotseling erg veel zin in een bepaalde single en vindt deze op Discogs bij een Oostenrijkse dealer. Omdat hij vier voor dezelfde verzendkosten kan versturen, kijk ik even verder en selecteer nog twee. Ik heb geen puf om te 'gokken' met een vierde. Van Brenda Jo Harris heeft hij een geluidsclip en dat klinkt erg goed. Ik ga akkoord met de vraagprijs van vier euro, maar dan is het drie dagen héél stil vanuit Oostenrijk. Een week geleden laat hij weten dat de Brenda Jo Harris onvindbaar is in zijn voorraad. Hij stort de vier euro terug en stuurt de overige twee op. Dan vind ik deze bij een Duitse handelaar voor... anderhalve euro en eigenlijk ook in een betere staat. Ik weet niet beter of 'She'll Snatch Him' moet de kant van de geluidsclip zijn, maar dat is het niet. 'She'll Snatch Him' is een slaapverwekkende ballad, de b-kant is het nummer vol vuur: 'The Other Side Of Love Is Hate'. Een lekkere funky soul-plaat met potentie voor de Northern-scene. Ik ga mijn best doen!

* Major Lance- Rhythm (US, Okeh, 1964)
De tweede single die ik uitzoek bij de Oostenrijkse handelaar. Hij beschrijft de platen als 'G+' en dat is zeer minimaal voor een plaat. Toch kan ik dit niet halen uit de geluidsclips en evenmin van de plaat zélf. Okay, een lichte ruis en wat kraakjes her en der. Het label ziet er niet uit alsof het rechtstreeks uit een magazijn komt. De plaat is stevig genoten zonder dat die stuk is en dat vertelt 'G+' (Good-plus) ons toch. In de verzamelwereld is 'Good' namelijk helemaal niet goed en je ziet vooral op Discogs dat kopers dit niet begrijpen. Niet-nieuw en toch goed is NM, Ex en VG+, maar daarna wordt het snel minder. Ik doe er mijn voordeel mee, want een 'professionele' handelaar zou hier een 'VG+' van hebben gemaakt. Wij soul-dj's geven immers geen zier om labels of een krasje, zolang het geluid 'schoon' is. 'Rhythm' is een klassieker uit de pen van Curtis Mayfield, zijn Impressions heeft onlangs een nieuwe versie opgenomen. Terug naar de basis met Major Lance want in mijn hobby draait het immers om het ritme. Ook opvallend dat dit reeds de tweede Major Lance-plaat is dit jaar, maar dat is in dit geval onbewust gebeurd.

* Susan Maughan- When She Walks Away (UK, Philips, 1965)
Over een eendagsvlieg gesproken: Susan Maughan heeft in 1963 een hele grote Engelse hit met 'Bobby's Girl' en brengt daarna nog heel veel platen uit die nog geen tiende van de verkoop van die ene hit opbrengen. Ik moet eerlijk zijn, maar deze van Susan Maughan is 'gewoon een leuk jaren zestig-plaatje', maar ook niet meer. Als ik luister naar 'When She Walks Away' klinkt het me even alsof ze probeert in te haken op Sandie Shaw's hit 'Girl Don't Come' zonder dat het muzikaal die kant uitwijst. 'Come Along Down And See Me' op de b-kant zou in 2011 nog in de Blauwe Bak hebben gestaan, maar die fase ben ik inmiddels lang voorbij.

* Mr. Bloe- Curried Soul (Duitsland, Hansa, 1970)
* Mr. Bloe- 71-75 New Oxford Street (Duitsland, Hansa, 1971)
Ik heb tijdens mijn verblijf in Mossley de eerste elpee van Mr. Bloe op mijn kamer gehad. Natuurlijk word je helemaal kriegel van die mondharmonica als je het een half uur moet aanhoren. Neem dan de singles. 'Groovin' With Mr. Bloe' reikt voor mij terug naar 1993 als ik mijn eerste radio-uitzendingen doe voor de Sneker ziekenomroep: 'Groovin' is dan mijn 'herkenningsmelodie'. Een dag voor onze eerste persoonlijke ontmoeting in 2009 koop ik in Leeuwarden 'Curried Soul' op single en dat is nog een tijdje een Blauwe Bak-favoriet. Toch is deze ook alweer een jaar geleden terug in de jaren zeventig-bak gegaan. Niet alle platen in de 'gele bakken' zijn 'uniek', ik heb een bepaalde fascinatie voor verschillende persingen en dus staat de Duitse 'Curried Soul' goed naast de Nederlandse DJM met fotohoes. De tweede Mr. Bloe-single uit het pakketje van Albert is mij onbekend, het staat niet op de eerste elpee. Twee nummers van de hand van Elton John, maar verder is dit hetzelfde verhaal: Een bubblegum-soulbeat met daaroverheen de harmonica van meneer Zack Laurence. Ten opzichte van een, door mij, stukgedraaide 'Curried Soul' is dit wéér een alternatief, maar dan gewoon in de jaren zeventig-bak. De Blauwe Bakken wil ik graag behouden voor 'serieuze' kwaliteits-soul.