Dagplate: woensdag

De jaarlijkse Weekplate staat en valt met woensdag en donderdag. De overige dagen van de week hebben menig schrijver geïnspireerd tot het schrijven van een liedje en dan ook nog de dag in de titel te zetten. Ik vermoed dat dinsdag zo populair is vanwege de vele rijm-mogelijkheden van 'Tuesday', verder vind ik dinsdag een grijze muis in de week. Maandag is het 'moeilijke begin' en op woensdag komt het weekend in zicht. De dinsdag zit er steeds tussenin, maar desondanks heb ik al eens een Schijf van 5 dinsdagen kunnen publiceren en heb ik de daarop volgende drie jaar ook steeds een dinsdag als kandidaat. Woensdag is een stuk lastiger. In 2011 heb ik me met een Jantje-van-Leiden van afgemaakt door Wim Kersten met 'Op Woensdagmorgen' als Dagplate te serveren. Daarna volgde het duffe Simon & Garfunkel die ik al in het bericht van Wim Kersten had genoemd. Toen speelde ik enige tijd met 'Wednesday In Your Garden', dat volgens mijn herinnering door Ronnie Dyson zou zijn opgenomen. Het blijkt dat het origineel van The Guess Who is en dat redde me vorig jaar. Toen een Wolfman-collega een show deed met dagen-in-de-titels, moest ik met het oog op de Weekplate luisteren. Plots opent hij weer een toekomstperspectief voor de steeds moeilijker wordende Weekplate, dankzij hem kan ik jullie vandaag 'Wednesday' van Tori Amos (2002) presenteren.

Ik moet nog drie worden als 'Wuthering Heights' verschijnt. Dan heb ik het natuurlijk over de single van Kate Bush en niet het boek van Emily Bronté. Mijn geheugen is niet zó goed dat het eerdere incarnaties kan oproepen. Met een oudere broer en zus staat de radio bij ons thuis op Hilversum 3 en plots is daar dit eigenaardige liedje van Kate Bush te horen. Toch kan ik me niet heugen dat er een Louwsma is die het bijzonder vindt. Zelf heb ik een vage herinnering van Kate in Toppop en ik word eerder bang dan blij. Zus brengt me Abba en Electric Light Orchestra bij en Kate Bush is duidelijk aan de overkant van de schaal. In de midden jaren tachtig leer ik Kate opnieuw kennen, nu middels haar hits 'Running Up That Hill' en 'Cloudbusting'. Vooral de clip van die laatste is me bij gebleven, maar opnieuw is Kate Bush een 'aardappeltje anders' in vergelijking met de popmuziek die gangbaar is in huize Louwsma. Pas in 1997 leer ik Kate stukje-bij-beetje waarderen dankzij een cassette van het album 'The Whole Story'. Ik heb sindsdien haar reguliere elpees bijeengesprokkeld, hoewel ik 'The Sensual World' met alle plezier in Engeland heb achtergelaten. Ik moet bekennen dat ik bij Kate vooral voor de singles ga en alleen 'Never For Ever' (1980) kan ik met behulp van een Valdispert misschien nog uitzitten. Nog niet geprobeerd... Als ik in de naweeën van de hersenschudding in 2009 heel veel cd's koop, zit daartussen ook Bush' album 'Aerial'. Als ik op een muziekforum gewag maak van mijn aankoop merkt een muziekvriend op: ,,Vind je ook niet dat ze erg goed Tori Amos nadoet?". Ziehier de reden waarom ik een bericht over Tori Amos met Kate Bush begin.

Toch is het niet louter bladvulling, want het gevoel dat ik heel lang bij Kate Bush heb gehad (en eigenlijk nog steeds heb), gaat eveneens op voor Tori Amos. Ik zou in dat kader ook Joni Mitchell nog kunnen aanhalen. Haar 'klassieke' elpees heb ik in 2003 van een vriend gekregen, vooral 'Ladies Of The Canyon' (met de hit 'Big Yellow Taxi') heb ik veel gedraaid in die tijd. In 2008 koop ik een exemplaar van 'Blue'. Het is bijna vijf jaar geleden dat ik gestopt ben met drinken en 'Blue' is daarvan de soundtrack. Joni's vocale capriolen geven perfect weer hoe ik me voel: Een nieuw begin, 'the sky's the limit', weg met het oude en mezelf openstellen voor iets nieuws. Ik zweef door het leven, zo voelt het en misschien komt dat eveneens door de medicijnen. Als ik een paar maanden later weer met de voeten op de aardkloot sta, is de liefde voor Joni Mitchell ook alweer passé. Ik kan nog steeds luisteren naar 'Blue', maar het geeft dan vooral de herinnering aan de eerste alcoholvrije weken in 2009. Door mijn radioshows is wel gebleken dat menigeen zonder een dergelijke ervaring de stem van Joni Mitchell als storend ervaart.

Dat zijn Kate Bush en Joni Mitchell, maar dit bericht zou toch over Tori Amos moeten gaan. Andermaal: Ik ben goed op weg, want ik denk dat jullie mijn punt al kunnen gissen. Tori Amos is altijd een brug te ver geweest voor mij. Ik leer haar kennen middels haar eigenwijze cover van 'Smells Like Teen Spirit', welke Jan-Douwe Kroeske geregeld draait bij de Vara. Hoewel ik mijn hoedje afneem voor de wijze waarop ze een woeste rocksong heeft uitgekleed tot een slaapliedje, blijft de liefde voor mij vooral in de 'novelty' hangen. Ik kan niet zeggen dat ik heel bijzonder ben gecharmeerd van Amos' stemgeluid. Waar ik nog echt een kind was bij Kate Bush, daar ben ik nu op een mooie leeftijd. Zeventien jaar oud, muziekrecensent bij een plaatselijk 'sufferdje', tot mijn oren in de 'alternatieve muziekscene' en dus geen goed woord over voor de vervuiling op de hitparade die ik tegenwoordig met alle liefde presenteer in Floorfillers. Tori Amos, een singer-songwriter met wortels in de jaren zestig maar eigenzinnig genoeg om zich staande te houden in de grunge, hoort gewoon op mijn lijstje te staan. En toch zal het nooit zover komen. In 1994 staat Radio Noordzee Nationaal aan op het werk en als ik thuis ben, luister ik naar Omrop Fryslân. Ik heb in 1994 erg veel gemist, blijkt later. Geen Radio 3 voor mij en daar zal het hem aan liggen, denk ik zo. Het bereleuke 'Hobo Humpin Slobo Babe' van Whale leer ik bijvoorbeeld pas in de nieuwe eeuw kennen door een verzamel-cd. Het ding schijnt toendertijd in de top tien te hebben gestaan, maar ik zweer je dat ik hem tot voordien nog niet had gehoord. Nog zo'n hit uit die tijd: 'Cornflake Girl' van Tori Amos. Eenzelfde laken een pak, deze is finaal aan me voorbij gegaan.

In 1997 begin ik bij de Popkelder en Jan helpt me aan, voor mij, 'nieuwe geluiden' als Tom Waits, Captain Beefheart & The Magic Band en Mr. Bungle. Ik ben bijna 22 en begin al een beetje af te geven op vroegere favorieten. Ik volg de hitparade op de voet, maar daar hebben we Tori Amos sinds 'Cornflake Girl' niet meer gezien. Toch verschijnt rond die tijd 'Professional Widow' en ik doe nog één poging. De parallelle import is nog toegestaan en de Expert in Sneek heeft 'Boys For Pele' voor een stuk onder de gangbare prijs in de schappen staan. Omdat voor hen de cd's bijzaak is, doe ik een quasi-geïnteresseerde luistersessie bij Music Store. Ik hoef na afloop van het luisteren niet te liegen, want het doet helemaal geen reet met me. Vanaf dat moment kom ik onder ogen dat ik niet op deze planeet ben gezet om naar Tori Amos te luisteren en heb er wel vrede mee! In 2008 heb ik nog eens een single van haar gekocht, omdat die maar een euro was, maar na twee draaibeurten is deze het archief in gegaan.

'Wednesday' is een lief liedje van een album dat door kenners de hemel wordt ingeprezen. Het zal wel... Ik heb weer een Weekplate gered met een 'woensdag'. Mocht iemand van jullie gedurende het komende jaar eens over een muzikale woensdag horen, graag een berichtje! Morgen krijgen jullie van mij een donderdag uit héle onverwachte, maar zeer welkome, hoek.