Schijf van 5: Sara

Genoeg vriendinnen die de vijftig zijn gepasseerd, maar verder ken ik eigenlijk niemand met de naam Sara. Hoewel... diep graven, maar de Sara's in mijn leven zijn geen 'blijvertjes' gebleken. De meeste ben ik geheel uit het oog verloren en als het niet vanwege de keuze voor de Schijf van 5 was geweest, had ik nooit meer aan ze gedacht. Een eerste Sara-associatie is met een meisje uit het dorp waar ik ben opgegroeid. Met een vroege incarnatie van de deathmetalband Horrible Dying doen we in 1992 mee aan de playbackshow in het dorpshuis. Dan wordt bekend dat ook deze Sara mee doet. Hoewel het nog een jong meisje is, oogt ze lichamelijk ouder. Ik herinner nog dat onze drummer zei: ,,Nou, als Sara haar bloesje losknoopt op het podium, kunnen wij wel inpakken". Sara hield keurig haar kleren aan en we konden alsnog inpakken, maar dat had meer met onze muziek te maken. We deden Morbid Angel. Ook deze Sara heb ik in bijna twintig jaar niet meer gezien. Als ik ze ga tellen, blijf ik waarschijnlijk bij drie Sara's steken, maar voor de Schijf van 5 blijkt het allemaal eenvoudiger te zijn.

Soms ben ik na afloop van een Schijf van 5 niet geheel tevreden, maar ben eerder blij als het achter de rug is. In geval van de Sara's zijn alle vijf kandidaten even mooi of aardig in hun totaal verschillende vakgebieden en het vergt enig talent om daar een Schijf uit te componeren. Wat te denken van Octopus? Deze Belgische groep wordt vaak, ten onrechte, in één adem genoemd met The Classics, The Walkers en Husky. Octopus heeft met de eerste twee gemeen dat ze uitkomen voor het Killroy-label van Johnny Hoes. Een stel Belgen heeft in de begin jaren zeventig de ambitie een close harmony-groep te formeren. Ze plaatsen daarvoor een advertentie in Melody Maker en recruteren zo een paar Engelsen. Eentje daarvan heeft al eens gewerkt met een niet meer bestaande Octopus en de Belgen nemen de naam over. Hun 'Sarah' laat een geluid horen dat nog het dichtst bij The Buffoons ligt, maar daar scoor je in de late jaren zeventig geen hits meer mee in Nederland. 'Sarah' blijft dus genadeloos in de Tipparade hangen. In deze Schijf bereikt die nog de vijfde plek.

Na de nummer vier in deze Schijf is het beduidend rustig geworden rondom Grace Slick en haar mannen, maar in 1986 doet Starship nog volop mee. De evolutie mag bekend zijn: Het begint met Jefferson Airplane, dat in 1973 een noodlanding maakt en weer opstijgt als Jefferson Starship. Rond 1980 laat men Jefferson vallen en gaat verder als Starship. Door de jaren heen heeft de groep altijd de Amerikaanse radio-rock vertegenwoordigd. In 1967 nog als hippe flower power-band, maar in de jaren zeventig wordt het gladder en uiterst geschikt voor de radiostations. Hun 'Sara' uit 1986 is daarop geen uitzondering, maar o... wat hou ik van deze plaat. Evenals de andere kandidaten had deze ook met gemak op nummer 1 kunnen staan, maar ik zet 'Sara' van Starship op vier.

De eerste muzikale 'Sara' die te binnen schiet, is ongetwijfeld die van Fleetwood Mac. Naar mijn bescheiden mening het mooiste dat Fleetwood Mac na 1975 heeft afgeleverd, maar in deze parade van bloedmooie Sara's strandt het op nummer drie. Toen ik een paar weken geleden (wat vliegt de tijd!) in Engeland was en op zaterdagavond niks anders te doen had dan lekker 'relaxen' na een fijne maaltijd, zette ik de DAB-radio aan en bleef hangen in een Fleetwood Mac-special op BBC 2. Met interviews werd de gehele Fleetwood Mac-historie nog eens over gedaan en ik was blij dat ik in 1970 inschakelde, want ik had graag iets willen horen over die afgezegde Amerikaanse tournee in 1974 en die 'illegale' Fleetwood Mac die zou uitmonden in Stretch. Niks, maar dan ook helemaal niks, daarover. Van 'Bare Trees' ging het heel snel naar de introductie van Lindsey Buckingham en Stevie Nicks tot de groep. Het blijft een stukje geschiedenis van Fleetwood Mac dat onderbelicht blijft en waar we de waarheid nooit van zullen weten. 'The only one who knows the truth/Man, that's him me and you'. Helaas zijn wij niet de 'you'. 'Sara' van Fleetwood Mac (1979) mag vandaag op drie.

Ik had de elpee al weken geleden gezet in de selecties die ik gebruik voor The Vinyl Countdown, maar gisteravond had ik pas voor het eerst het 'lef' om het ook werkelijk te gebruiken: De elpee 'Angstlos' van Nina Hagen. Ik heb inderdaad ook 'Was Es Ist' gedraaid, waarop Hagen wordt begeleid door een talentvol groepje. Het is in 1983 hun eerste plaatopname. Het begeleidingsgroepje heet Red Hot Chili Peppers. Nina mag na het schijnhuwelijk met Herman Brood een beetje uit het oog zijn verdwenen, ze blijft op haar eigenzinnige manier doorgaan met optreden en platen maken. Voor 'Angstlos' vertrekt ze in 1983 naar New York. Op 'Angstlos' staat ook een prachtig eerbetoon aan de zangeres Zarah Leander en deze zet ik graag op twee. Bovendien is het iets over 'shape of things to come', want in de nieuwe eeuw zal Hagen regelmatig optreden met bigband. In 'Zarah (Ich weiss es wird einmal ein wunder geschehn)' horen we een prachtig zingende Hagen, met slechts kleine uithaaltjes, begeleid door een warm orkest. Dit onderbelichte juweeltje uit 1983 mag op twee.

In het muzikale landschap van 1977 is The Motors een eigenzinnige verschijning. Terwijl in Engeland de punk is losgebarst en regelrecht tegenover mastodonten als Pink Floyd en Supertramp staat, komt The Motors tussenbeide met een fris eigentijds geluid. Beetje punky rock'n'roll met soms een knipoog naar de symfonische en melodieuze klanken van de veteranen. Eén van de grote spelers in The Motors is Bram Tchaikovsky en hij voelt al heel snel dat hij binnen The Motors niet zijn ei kwijt kan en begint met soloplaten in 1978. Tchaikovsky heeft een hele bescheiden hit met de nummer 1 in deze Schijf: Een plaatje dat het vroegste werk van The Motors vertegenwoordigd. Een sterk jaren zestig-geluid, maar net fel genoeg om staande te blijven tussen de punk en niet op de retro-tour van de tweede generatie Mod-bands die rond dezelfde tijd de kop opsteken. 'Sarah Smiles' (1978) is een vergeten juweeltje en staat in deze Schijf 31 plaatsen hoger als zijn notering op de hitparade.

Volgende week begin ik op zondag aan de Weekplate. Iedere dag presenteer ik jullie een plaatje met de dag in de titel. Tot vorig jaar maakte ik een Schijf van 5 over een bepaalde dag, maar ik heb besloten daarmee te stoppen. Het wordt ieder jaar al lastiger om een weekplate te doen, dus om dan op één dag vijf platen te doen, is teveel van het goede. De Schijf schuift door naar 2 maart, over twee weken. Soul-xotica viert dan zijn vierde verjaardag en ik ga dat doen met een Schijf over 'celebrations'.