Ooit begonnen als een loze kreet op Facebook, maar al snel is het een begrip: Tune-of-the-week. Het is twee jaar geleden dat ik de Northernsoulx-pagina opende op Facebook. Dit moest mijn vrienden op de hoogte houden van komende optredens (die maar niet kwamen) en is in het begin vooral gebruikt voor dit, per ongeluk ontstane, fenomeen genaamd de Tune-of-the-week. 'Tune-of-the-week' was de uitroep bij 'Stop & Get A Hold On Myself' van Gladys Knight & The Pips, welke ik toen net op single had gekocht. Nu zijn we twee jaar en ruim honderd Week Spot's verder, want het is gedurende de podcasts geweest dat ik struikelde over 'Tune-of-the-week' en dan vooral het meervoud ervan: Tune-of-the-week's (correct) of Tunes-of-the-week (fout). Half oktober 2012 besluit ik de Tune om te dopen tot Week Spot, maar dan komt Wolfman plots om het hoekje. Week Spot is op papier erg leuk, maar voor mijn radio werk is het vervolgens zeven maanden Tune-of-the-week. Het is lastig om te verklaren waar een plaat aan moet voldoen om Week Spot te worden. Hoewel, één ding is wel duidelijk, sinds er een bericht over geschreven moet worden, vallen de zwaar obscure dingen af. In die categorie valt The Unifics gelukkig niet en dus kan ik deze groep en hun 'Which One Should I Choose' (1968) tot Week Spot bombarderen.
Popcritici is een apart slag mensen. Ze menen de waarheid in pacht te hebben als het komt tot 'goede popmuziek', maar slaan daarbij de plank soms heel erg mis. Ze staan vernieuwing binnen de muziek in de weg door stevig vast te houden aan eerder opgebouwde conventies, maar... het is het publiek dat mag beslissen of iets populair wordt of niet. Het geeft de critici nog meer voer om af te geven op de hits. En zodra één van hun lievelingen een concessie doet, is die ineens helemaal commercieel en wordt uitgespuugd. Als het aan de popjournalisten had gelegen, waren Led Zeppelin en Black Sabbath nooit doorgebroken en was de dansmuziek evenmin van de grond gekomen.
De zwarte rhythm & blues, door ons Europeanen 'soul' genoemd, zit in de tweede helft van de jaren zestig in een transformatie. Waar iemand als Harry Belafonte in de vroege jaren zestig wordt afgerekend op het feit dat hij zwarte muziek 'kauwbaar' maakt voor een blank publiek, daar tracht de rhythm & blues rond 1966 de scheiding tussen de rassen te slechten. Blanke rhythm & blues-groepen als The Rolling Stones en Them zijn met 'hun muziek' aan de haal gegaan en zij willen hun graantje meepikken. Maar wel zoals zij zijn, 'black and proud', en zeker niet om als aapjes op te treden voor een blank publiek. Temidden van dat geweld is daar opeens een groepje uit Washington D.C. met messcherpe harmonieën waar menig 'vocal group' tegenop kijkt. De zoete liedjes van de formatie doen evenmin pijn aan de oren, maar toch worden de leden verguisd. De reden ligt hem in de presentatie. Waar menig soul-groep Westerse trends probeert te volgen met lang haar en spijkerbroeken, daar is The Unifics ineens terug naar het zwarte-amusement-voor-de-gegoede-blanken. The Unifics treedt op in deftige kostuums compleet met witte handschoenen.
De groep wordt in 1966 opgericht aan de Harvard-universiteit door de heren Al Johnson, Tom Fauntleroy, Marvin Brown, Bob Hayes en George Roland. Aanvankelijk gebruiken ze de naam Al & The Vikings, maar al snel wordt gekozen voor The Unique Five en uiteindelijk The Unifics. Omdat de leden het te druk krijgen, vinden er een aantal personeelswisselingen plaats, die het voor de fans onoverzichtelijk maakt. Hayes en Roland verlaten in 1967 de groep, gevolgd door Fauntleroy. Deze laatste moet stoppen omdat hij in militaire dienst moet. Michael Ward en Greg Cook vervangen de eerste twee en Brown wordt even later opgevolgd door Harold Worthington. Zo begint het jaar 1968: Al Johnson met een volledig nieuwe groep, een kwartet. De groep tekent bij manager Guy Draper en krijgt een contract bij platenmaatschappij Kapp. De eerste single verschijnt in 1968 en is meteen een grote hit. Op de Amerikaanse televisie is op dat moment een 'sitcom' die zich afspeelt in een rechtzaal. Pigmeat Markham is de aanstichter van het geheel, maar binnen de kortste keren wordt de Billboard Hot 100 geteisterd door 'muzikale rechtzaken'. In de meeste gevallen hebben de veroordeelden geweigerd een stompzinnig dansje te doen en worden veroordeeld tot het doen van veel meer dansjes. In Nederland merken we daar weinig van, alleen Shorty Long behaalt hier de Top 40 met 'Here Come The Judge'. The Unifics doet ook mee aan de rage en brengt ons 'Court Of Love'. De single staat in 1968 op een 25e plek in de Billboard en op nummer 3 in de Rhythm & Blues. Als je dit plaatje omdraait, krijg je de Week Spot: 'Which One Should I Choose'.
Na deze hit heet The Unifics opeens 'the UNIFICS' en krijgt de groep theaters over het hele land plat met haar wervelende shows. Toch wordt vanuit de wereld van de rhythm & blues-collega's een beetje meewarig gekeken naar de verschijning en de overdreven naamsverandering. De groep maakt nog een paar singles en heeft nog twee hits, waarvan 'The Beginning Of My End' de grootste is. De bezettingswisselingen gaan onveranderd door en oudgedienden Fauntleroy en Brown keren in 1969 terug op het nest. Johnson heeft dan ruzie gehad met Draper en zit zonder contract. In 1971 tekent de groep bij Jerry Butler's Fountain-label, maar een jaar later gaat de stekker eruit. Al Johnson is ruim dertig jaar een veelgevraagd songschrijver en producer, maar in 2004 kruipt het bloed waar het niet gaan kan en formeren Johnson en Fauntleroy een nieuwe incarnatie van The Unifics. Er verschijnt zelfs nog een album met nieuw materiaal. Een bericht dat ik heb gemist, maar naar het schijnt is Johnson vorig jaar op 26 oktober overleden. Hij was nog maar 65 jaar.
'Which One Should I Choose' is een compositie van Al Johnson, Guy Draper en arrangeur Donny Hathaway en is een licht-ondergewaardeerde stamper in de Engelse Northern Soul. Ook in dit snelle ding hoor je de voortreffelijke samenzang. Nog steeds wordt de neus opgehaald voor The Unifics en dat is getuige 'Which One Should I Choose' geheel onterecht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten