Vandaag krijgen jullie maar liefst twee berichten omdat ik vanochtend na Floorfillers te lang in de chat bleef hangen met een luisteraar. Ik had gedacht aan een Raddraaier en een Van hit naar her, totdat ik vanmiddag de aankondigingen zag van ExtraGold, het webradiostation waar een muziekvriend werkzaam is. ExtraGold duikt in de weekenden diep in de Top 40-historie, hoewel het vanavond 'light' begon met een sprongetje van maar vijftien jaar. Ik knipper even met mijn ogen als ik de hoogste nieuwe binnenkomer zie. Huh? Is dat vijftien jaar geleden? En op het zelfde moment rolt het weekend van vijftien jaar en een week geleden als een speelfilm voor mijn ogen. Ach vooruit, we zijn al een tijd niet meer op de sentimentele toer geweest, dus het kan wel weer eens. De eerste keer 'Baby One More Time' van Britney Spears. Ik kan me niet juist herinneren waarom het nu zo'n bijzondere plaat was, maar ook op de Engelse radio was men ervan bewust dat hier muziekgeschiedenis werd geschreven. En dat is vijftien jaar later uitgekomen. Hoeveel platen uit 1999 kunnen dat na vertellen? Het moet dus het laatste weekend van januari 1999 zijn geweest dat ik kennis maakte met Britney en haar eerste hit.
Ik ben in april 1998 in Mossley gekomen om 'aan te sterken'. Althans: Dat is eerst de bedoeling. De moeilijke eerste maanden in York te boven komen en dan beter georganiseerd terug keren. Amper twee maanden later lees ik het boek 'Rags To Riches' Henri Le Boursicaud over de roemruchte geschiedenis en het heden van de Emmaus-beweging. Ik kan me zeer goed vinden in hun idealen en begin ontzag te krijgen voor de Emmaus totdat ik me realiseer dat ik er zelf deel van uitmaak. Zo vergeet ik York en duik verder het idealisme in. Na de zomer van 1998, waarvan ik twee weken in Nederland ben geweest, wacht als eerste een lange en diepe depressie. Ik meen in het begin van het nieuwe jaar daar al uit te zijn, maar de 'verlossing' zal pas met mijn verjaardag zijn. Ik heb het plan gekregen om in een meer noodlijdend gebied mezelf in te zetten voor de Emmaus. De keuze valt op het Poolse Lublin, maar ik kan gedurende een jaar maar geen duidelijkheid krijgen wat Lublin precies is. Er zijn berichten die spreken van een gigantisch complex met een kringloopwinkel, maar ook die het een soepkeuken noemen. Internet is dan nog niet zo ontwikkeld als tegenwoordig, dus even 'Googlen' geeft geen resultaat. Deze nieuw verworven ambitie speelt voor mij in de eerste maanden van 1999 en dus ook op het moment dat 'Baby One More Time' van Britney Spears uitkomt.
De eerste associatie is 'grijs', maar dat is niet vreemd. Mossley is allesbehalve zonovergoten en het is hartje winter, dus veelal regen en soms dagenlang achtereen. In het lager gelegen Micklehurst wil de boel wel eens overstromen, maar Longlands Mill ligt daar te hoog voor. Compaan Paul wil naar de videotheek in Ashton-under-Lyne en hij vraagt mij of ik mee wil rijden. Ach waarom niet, ik had toch verder geen plannen. Terwijl Paul zich tussen de videofilms begeeft, neus ik rond in de hoek van de cd's. Ze hebben een bak staan met afgeprijsde titels en daar vind ik 'The Bends' van Radiohead voor vier pond. Zaterdagavond kijk ik naar de televisie, iets wat ook maar sporadisch voorkomt, en kom erachter dat de BBC 'Silence Of The Lambs' uitzendt. Die kijk ik deze avond en ga niet meer naar de pub en ga vroeg slapen. Zondagmiddag is het nog net zo grijs als de vorige dagen en het is waterkoud. Ik laat me er niet van weerhouden en trek mijn lammy-coat aan en zet de koptelefoon op en de walkman aan. Ik loop langs het Huddersfield Canal naar Greenfield en moet even voor Uppermill van het pad af. Waarom? Hevige regenval, schat ik zo in. Normaliter kun je doorlopen tot voorbij Uppermill. De batterijen van de walkman zijn bijna leeg en het cassettebandje begint te slepen en dus zet ik de radio aan. Doordat ik nu vlakbij de radiotoren van Uppermill ben, is het ontvangst opvallend goed. Ik kom terecht op de BBC One, de popzender. Vooruit maar, het is gaan regenen, het is nog steeds waterkoud, het is een mijl tot Uppermill en alles beter dan niks. Ze doen de hitparade en daar komt Britney op 30 januari 1999 vanuit het niks op nummer 1 binnen. Ik probeer me iets te herinneren op muzikaal vlak, maar ik kom niet verder dan Madonna's stemmige 'The Power Of Goodbye' en het 'nu-kennen-we-het-mopje-wel' van Cher's 'Believe'. Tussen die platen klinkt Britney opvallend fris, als een eerste symptoom van het voorjaar. Het ondeugende liedje en het jonge meisje in haar schooluniform zal ook zeker hebben bijgedragen. Een paar weken later schrijft een criticus in de New Musical Express dat je 'onmogelijk niet van 'Baby One More Time' kan houden, mits je alleen maar naar deathmetal luistert'.
Ik slenter Uppermill binnen en passeer daarbij ook een paar pubs. Ik weet echt niet meer hoe ik in The Cloggers Arms terecht kom, maar dat blijkt achteraf gezien een gouden keuze. Ik ontdek die middag dat de leden van Barclay James Harvest uit de omgeving komen. Eentje van hen zit in een pub verderop, maar de pub heeft een erg beruchte naam, dus dat wordt me afgeraden. En dat is tekenend voor The Cloggers Arms. Het voelt aan als een warm bad. Ze proberen me nog wel te strikken voor hun Morris-dansgroep, ouderwets klompendansen. Eén van de dansers geeft een exclusieve demonstratie en leert me later nog een schuine versie van 'Do-Re-Mi', die ik helaas ben vergeten. Iedere keer als de deur van de pub openzwaait, komt er kou naar binnen en ik kijk op tegen de wandeling terug. Dan moet het gaan gebeuren. Ik stap de pub uit en... mijn mond valt open. Dít hadden ze niet voorspeld?
Er ligt een wit laken van sneeuw. Op plaatsen ook nog aardig diep. Even buiten Uppermill probeer ik een andere zender te zoeken als ik plots 'Slowhand' van The Pointer Sisters hoor. De plaat is afgelopen en dan... hoor ik Nederlands! Het blijkt Radio 10 Gold te zijn. Overdag niet te bereiken, maar 's avonds en 's nachts met een flinke ruis, dankzij de radiotoren van Uppermill, uit de ether te trekken. Ik maak kennis met de nieuwste hit van Marco Borsato en dan het nieuws. Terwijl ik me een weg baan door de sneeuw langs het Huddersfield Canal heeft Nederland te maken met een straffe voorjaarsstorm. Later dezelfde week ben ik nog wel even een paar dagen ziek geweest van deze wandeling, maar de herinnering blijft om Ben Cramer te citeren.
Radio 10 ben ik binnen een week vergeten en Radiohead en 'This Is My Truth Tell Me Yours' van Manic Street Preachers gaan de soundtrack vormen van de komende weken. De beslissing om niet naar Lublin te gaan, valt uiteindelijk pas een jaar later als ik alweer terug ben in Nederland. En Mossley zal ik niet eerder dan in oktober voorgoed verlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten