De prehistorie: 12-16

Een verzameling bestaat uit meerdere objecten. Als je een verzameling begint, heb je dus ook al een aantal objecten? In mijn geval ga ik uit van zaterdag 17 juni 1989 als startdatum van mijn platencollectie. Toen de dag een aanvang nam, had ik al dertig van deze schijfjes en een paar uur later stond de teller op 33. Gek genoeg had ik een paar weken eerder met de nummer 28 al een flinke investering gedaan en was het voor die 17e juni al de bedoeling om zoveel mogelijk singles van The Moody Blues te verzamelen. Hoe dan ook: Deze datum geldt sindsdien als startdatum en dat is bijna een kwart eeuw geleden en dus tel ik af naar het begin. Iedere maand een aantal van die eerste dertig singles en vandaag komen we bij een vijftal 'gouwe ouwen'. Ik weet niet meer te herinneren of ze nu een stuiver, een dubbeltje of misschien een kwartje (vijf voor een gulden) waren, maar zes jaar later zou ik groots boodschappen hebben gedaan. Vandaag de plaatjes 12 tot en met 16, gekocht op een zaterdag in mei 1987.

Geen flauw idee wat een jongen van twaalf tegenwoordig op zijn verjaardag krijgt. Ondanks het feit dat ik na de zomervakantie naar de middelbare school mag, kan ik me nog dagen lang vermaken met Lego (iets wat voortduurt tot 1992 en soms heb ik van die momenten dat ik weer een hele dag zou kunnen spelen met de bouwsteentjes...), dus dat heeft ongetwijfeld op mijn verlanglijstje gestaan. Het is ook de tijd van de Citroën-modelauto's, de verzameling die naadloos overloopt in de singles. 1987. Drie jaar later heeft mijn neef een oude Commodoor 64 en dat kan best eens de eerste computer zijn geweest die ik in mijn leven heb gezien. Ik vind het niks... Een telefoon zegt 'tring' en hangt bij ons thuis aan de muur in de gang. Als 'heit' tijdens hartje winter zakelijke telefoongesprekken moet voeren, heeft hij een sjaal om. Muziek komt uit de radio, van cassette of van de grammofoonplaat. Broer Jelte koopt, als ik me niet vergis, pas in 1988 de eerste cd-speler. Ikzelf ben in 1987 even 'thuisloos' met de muziek. Madness associeer ik met mijn jongere jaren en bovendien is deze band tijdelijk gestopt. Een directe opvolger is er niet, hoewel ik een jaar later op school zal vertellen dat de Pet Shop Boys mijn favoriete band is. Dan is er natuurlijk nog wel The Moody Blues, maar dat is niet 'hip' voor een twaalfjarige en dat besef ik maar al te goed. Mijn ouders zijn op 15 maart 1987 vijfentwintig jaar getrouwd en rond dezelfde datum kondigt mijn zus haar huwelijk op 2 juli aan. Op de zaterdagmiddag van de betreffende rommelmarkt ga ik met mijn ouders kleren uit zoeken voor het huwelijksfeest.

Tante Klaasje, ook al niet meer onder ons, heeft op zaterdag bijna een programma aan het bezoeken van rommel- en vlomarkten in de wijde regio. In de daaropvolgende jaren leert ze me tevens een paar adresjes kennen die ik anders onmogelijk had gevonden. In 1987 zit ze tevens in de buurtvereniging en op haar initiatief wordt de eerste rommelmarkt/braderie gehouden in Jutrijp. De tweede is in 1989 en vormt de start van mijn verzameling. In 1993 ben ik zelf aanwezig als verkoper en in 1995 word ik de trotse eigenaar van een brommer, ook al is dat maar van korte duur. Tante staat zelf uiteraard ook met een standje en ik koop de volgende vijf singles bij haar. Geen flauw idee of de singles van haar kinderen zijn geweest of dat ze ze ergens op de kop heeft getikt.

12. Mexico I Can't Say Goodbye-Bolland & Bolland
Hoe staat een 12-jarig jongetje tegenover een bak singles? Welnu, twee van de vijf ken ik echt. Eén van de vijf kan ik zelfs neuriën. Twee zijn wilde gokken. En Bolland & Bolland? Die ken ik 'In The Army Now'. Nog voordat Status Quo ermee in de hitparade komt, zendt de Avro gedurende een zomer oude Toppop-beelden uit. Daartussen zit ook de gebroeders Bolland met, zo gezegd, 'In The Army Now'. Ik vind het tegenwoordig duidelijk een van hun mindere nummers en zwaai Status Quo alle lof toe voor het 'maken' van het liedje, maar toch is de indruk die ik mee krijg vanuit Toppop genoeg om me aan deze single van Bolland & Bolland te wagen. En... het bevalt erg goed! De nostalgie naar deze vroege vorm van platen verzamelen weegt eveneens mee, maar ik draai het plaatje zo nu en dan met plezier. En, laten we eerlijk zijn, er zijn wel lulliger platen verschenen in die maffe jaren zeventig.

13. Hollanders-Alexander Curly
Gek eigenlijk. Als je nu een liedje uit 2007 hoort, klinkt die net als iets dat nu in de hitparade staat. Als ik deze van Alexander Curly koop, is die eveneens zes jaar oud, maar klinkt eerder als twintig. Eigenlijk wil ik helemaal niet te veel woorden vuil maken aan deze plaat, maar moest nog wel even vermelden dat het de 'voetbalversie' is. De geschiedkundige hitversie staat op de b-kant. Ik ben deze 'oranje' Alexander Curly dermate vaak tegengekomen dat ik me afvraag: Werd deze destijds tegelijk met de 'normale' versie verkocht of is hier sprake van een geflopte latere versie? Wie het antwoord weet, mag een briefkaart sturen. Natuurlijk! We houden het wel 1987...

14. Do You Wanna Touch Me-Gary Glitter
Met twee oudere broers en een zus steek ik reeds op jonge leeftijd al veel op. In positieve zin uiteraard, want ik kom uit een nette familie en puberale kletskoek wordt op afstand van de kleine koter gehouden. Wat leer ik zoal? Nou... een beetje Engels bijvoorbeeld. Er wordt me nog wel eens uitgelegd waar een liedje over gaat of wat een bandnaam betekent. Zo vertelt mijn zus mij eens dat 'Gary' in feite de Engelse Gerrit is. Dat herinner ik me als ik Gary Glitter uit de bak haal. Niet alleen het 'Gary', maar ook het 'Glitter' en de foto van die gekke man in zijn zilveren kostuum: Alles wekt mijn nieuwsgierigheid en die moet mee naar mijn kamer. Ik vrees dat Gary Glitter hetzelfde had gedacht als hij mij in 1987 had gevonden...? Gary Glitter is in de vroege jaren zeventig een tieneridool. De Justin Bieber van de vorige eeuw. Met dien verschil dat Glitter nietszeggende stampmuziek maakte en zijn mening er niet toe deed. Bieber moest daarentegen leren zijn mond te houden. Het klinkt zeker eng als je man's reputatie in ogenschouw neemt, maar tussen mijn twaalfde en zestiende ga ik even door een Gary Glitter-fase. Ik lust alles van de man en dan hou ik het bij de muziek. Precies de leeftijd van de jeugd die van 1972 tot en met 1974 zijn muziek in de hitparade houdt.

15. Spirits In The Night-Manfred Mann's Earth Band
Bijna vier jaar geleden deed ik een kleine serie over deze 'prehistorische' singles en toen heb ik al een berichtje gewijd aan 'Spirits In The Night' en toen ook het fotohoesje geplaatst, dus nu was Gary Glitter aan de beurt. Toch heb ik deze nummer 15 vanwege mijn fascinatie voor het hoesje gekocht. Ik heb het dan over de Duitse fotohoes. Deze toont Manfred Mann's Earth Band tijdens een concert. De lichtshow geeft een kleurrijke glans aan de foto. We zien heel veel haar, zowel op het hoofd als aan de kin. Manfred is de man(n) achter een grote stellage van synthesizers. Zien we daar een Moog? Chris Thompson aan de microfoon met gitaar. Zesentwintig jaar later moet ik concluderen dat heel veel van deze hoesjes hetzelfde eruit zien, maar op een twaalfjarige maakt dit de indruk van een verboden vrucht. Geen slechte keuze geweest, want niet alleen is 'Spirits In The Night' een wereldnummer, ook ontdek ik even later de andere muziek van Earth Band.

16. De Wolf-Peter & Zijn Rockets
Op maandag, we hebben het dan over 2014, hebben we RadioNL aan staan op het werk. Niet ideaal als start van de week, maar het is niet anders. Vanmiddag werd 'Kom Van Dat Dak Af' van Peter & Zijn Rockets gedraaid (de 1971-uitvoering). ,,Leeft-ie eigenlijk nog?", vraagt iemand aan tafel. Jazeker! 'Alive and kicking', maar hij mag een beetje rustig aan doen tegenwoordig. Koelewijn overlapt verschillende generaties. Iedereen die opgegroeid is in de jaren vijftig, zestig, zeventig of tachtig is wel bekend met één van de vier hit-versies van 'Kom Van Dat Dak Af'. Voor mij is dat in de eerste plaats de live-versie uit 1981, de opvolger van 'Klap Maar In Je Handen'. Deze associatie maakt dat ik 'De Wolf' in mei 1987 meeneem van de rommelmarkt. Het is toch een beduidend minder interessant nummer van Koelewijn, maar niettemin draai ik de plaat in die eerste jaren bijna stuk.

Volgende maand maak ik de oversteek naar 1988 en behandel ik de nummers 17 tot en met 21 en maken we kennis met mijn eerste eigen grammofoon!