Vandaag krijgen jullie een dubbel bericht, niet alleen omdat het de datum van Valentijnsdag is (we hebben het feest er reeds 35 minuten op zitten als ik dit schrijf), maar vooral omdat jullie het gisteren zonder mij hebben moeten stellen. Eerst 'gewoon' een Raddraaier die na het doen van een beetje huiswerk beduidend minder gewoon is en straks een artieste die ik afgelopen nacht in Floorfillers introduceerde. Hoewel? Het moet voor de Engelsen nogal vreemd hebben geklonken. Ik had nog nóóit van de artiest gehoord, maar ze blijkt in Engeland toch al een bekendheid te zijn. In Nederland nog niet echt en dus verdient ze haar plekje hier. Eerst gaan we maar eens terug naar de zomer van 1993 als ik voor het eerst (en waarschijnlijk ook voor het laatst) de Raddraaier van vanavond op de radio hoor. Over vergeten hits gesproken... Okay, hij heeft in Nederland niet heel veel gedaan, in Amerika was het een vette top vijf-hit. Bij het kijken naar de eerste foto leer ik meteen iets: Hamilton, Joe Frank & Reynolds zijn zo blank als vla. Altijd gedacht dat het een zwarte groep was... 'Don't Pull Your Love' (1971) is vandaag het onderwerp in Raddraaien.
Die ene keer op de radio maakt toch ontzettend veel indruk op mij. Spontaan zet ik mijn voelsprieten uit naar het plaatje en op vrijdag 3 juli 1993 is het raak. In IJlst is een braderie en ik ga daar 's middags naar toe en vind bij een handelaar een gigantische bak singles. Enig nadeel is dat de plaatjes geen hoezen hebben en een paar zijn nauwelijks te draaien, maar verder is het juist het repertoire waar ik dan zo in geïnteresseerd ben: De minimale hits uit de vroege jaren zeventig. Van bijna een halve eeuw Top 40 is 1971 een erg interessant jaar. Het jaar heeft slechts een handjevol singles die maanden achtereen staan genoteerd. Verder is onderin de Top 40 veel actie. Singles die binnen een maand naar de rand van de top twintig racen en weer terug. De partij op de braderie in IJlst geeft daar een mooie dwarsdoorsnede van: Ruby Nash (eigenlijk Jack Jersey), Moan (pre-Long Tall Ernie & The Shakers), Peppermint Circus, maar ook Hamilton, Joe Frank & Reynolds. Ook die laatste is geen hoogvlieger geweest hier. Een week alarmschijf en toen vier weken in de lijst met 23 als toppositie.
Tot vanavond ga ik ervan uit dat Hamilton, Joe Frank & Reynolds een zwarte band is. Ik kan 'Don't Pull Your Love' wel plaatsen in de ietwat gladde soulpop-hoek van Johnny Johnson & The Bandwagon om maar iets te noemen. Ik heb nooit de moeite genomen om de b-kant te draaien, maar 'Funk-In-Wagnal' wijst in eerste instantie eveneens op funk. Toch hebben de drie muzikanten hun wortels in de surfmuziek. Kan het nóg blanker? Het verhaal van het trio begint in 1965 als de gebroeders Judd en Dan Hamilton samen een bewerking opnemen van een reclame voor de aspirines van het merk Alka-Seltzer. De broers noemen zich The T-Bones en hebben in het verleden voor The Ventures gewerkt. Zodoende kennen ze ook Joe Saraceno die hun single 'No Matter What Shape (Your Stomach's In)' produceert. Om de single te promoten worden de Hamilton's gevraagd een 'live'-groep samen te stellen. Ze nemen daarop bassist George Dee, toetsenist/saxofonist Richard Torres en drummer Gene Pello aan. Het kwintet gaat toeren zodra 'No Matter What Shape' in januari 1966 in de hitparade komt. Omdat de groep is geformeerd rondom een 'novelty-hit' is de motivatie bij de andere muzikanten laag en verlaten Dee en Torres al snel de band. Tommy Reynolds en Joe Frank Carollo zijn de vervangers en beleven nog net de piek van 'No Matter What Shape' op de hitparade in maart 1966. The T-Bones maakt tournees door Amerika en Japan en mag nog een paar platen opnemen, maar als het derde album eind 1967 een flop is, valt de groep uit elkaar. Tommy Reynolds wandelt even over naar de band Shango waarvan hij gedurende 1969 de leadzanger is. Toch voegt hij zich in 1970 bij Dan Hamilton en Joe Frank Carollo en is Hamilton, Joe Frank & Reynolds een feit.
De groep krijgt een contract bij Dunhill en maakt hiervoor drie albums en een handvol singles, toch is aanvankelijk in Amerika alleen 'Don't Pull Your Love' een significant succes op de hitparade. Het bereikt een vierde plek op de Billboard. In 1971 laat het trio het volgen met de dames 'Annabella' en 'Daisy Mae', maar beide halen net niet de Amerikaanse Top 40. Reynolds houdt het in 1972 voor gezien en wordt nooit officieel vervangen. Op de overige platen wordt zijn rol (Reynolds is multi-instrumentalist) door verschillende gastmuzikanten opgevangen, toch blijft de naam hetzelfde. In 1973 loopt het contract met Dunhill af en krijgt de groep een contract bij Playboy Records, de muzikale tak van het internationale Playboy-concern. Voorwaarde is wel dat ze de naam Hamilton, Joe Frank & Reynolds aanhouden. In 1975 scoort de groep zowaar een Amerikaanse nummer 1-hit met 'Fallin' In Love', dat het ook redelijk doet in Engeland. De opvolger 'Winners And Losers' blijft in Amerika aan de rand van de top 20 steken en de groep krijgt van Playboy de toestemming om voor haar tweede album de naam te wijzigen in Hamilton, Joe Frank & Dennison. Die laatste is Alan Dennison, sinds 1973 lid van de groep. Dat album flopt genadeloos en in 1980 komt een einde aan de groep.
Dan Hamilton overlijdt op 23 december 1994 na een ernstige ziekte, hij is nog maar 48 jaar. Een paar jaar later is de groep nog eens het onderwerp van een grap in een aflevering van de komische science fiction-poppenserie Mystery Science Theater 3000. Er is, volgens de spelers in de serie, niet uit de naam op te maken uit hoeveel leden de band bestaat. Het zou een kwartet kunnen zijn (Hamilton, Joe, Frank & Reynolds), een duo (Hamilton Joe Frank & Reynolds), een trio (Hamilton Joe, Frank & Reynolds) of... een kwintet (Hamilton, Joe, Frank, Ann, Reynolds). Ik heb bij deze geleerd dat Hamilton, Joe Frank & Reynolds een blank trio is en dat is weer iets wat ik niet had geweten als Raddraaien niet had bestaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten