Dagplate: zondag

Volgende week is het vier jaar geleden dat ik mijn eerste bericht publiceerde op Soul-xotica en om dit heuglijke feit te vieren presenteer ik jullie deze week iedere dag een Dagplate: Een plaatje met de betreffende dag in de titel. Dat is inmiddels ook al een traditie die ik eveneens in 2011, 2012 en 2013 heb gedaan. Anders dan die jaren doe ik geen Schijf van 5 over een bepaalde dag. Met name maandag, woensdag en donderdag worden steeds schaarser en als het even kan wil ik de traditie nog wel een tijdje voortzetten. Vorig jaar publiceerde ik op zondag een Schijf van 5 zondagen, maar de Dagplate kende ik toen nog niet. Onvoorstelbaar, want ik kan me inmiddels geen leven indenken zonder deze prachtplaat. De artieste heb ik al eens behandeld omdat haar 'Kiss My Love Goodbye' Week Spot is geweest (bericht: 2 juni 2013), toen heb ik haar handel en wandel al uit de doeken gedaan. Dan wil ik nu eens gebruik maken van de gelegenheid om mijn band met de zondag uit te leggen. Intussen serveer ik jullie 'I Want Sunday Back Again' van Bettye Swann (1975) als denkbeeldige aardappelen, kotelet, iets van groenvoer en een overheerlijke roomsaus om vooral de klasse van Bettye te benadrukken. Eet smakelijk!

We zijn Nederlands Hervormd opgevoed, niet heel streng in de leer, maar geregeld kerkbezoek op de zondagochtend is de normaalste zaak van de wereld. Heit vroeg ons op zaterdagavond aan tafel wie er mee ging naar de kerk. Dan bleef het angstvallig stil, dus dan wees hij maar een paar van ons aan en daar werd niet tegen geprotesteerd. Dan brak de zondagmorgen aan en deze was duidelijk anders dan doordeweekse ochtenden. Maandag tot en met zaterdag speelt de radio al als we wakker worden, maar op zondagmorgen is het stil. De radio komt hooguit even aan voor het weerbericht en zelfs dat klinkt anders. Geen reclame voor en na het nieuws en de toon van de presentatoren is een stuk rustiger dan bijvoorbeeld Jack Spijkerman op de dinsdagmorgen. Tot onze vijftiende is het kerkbezoek een 'verplichting', alleen voelt dat dan niet zo. Tot die leeftijd hebben we maar te gaan en is het maar zelden dat we thuis mogen blijven. Uitslapen is er niet bij, je staat op met heit en mem, ontbijt met hen en blijft alleen achter terwijl zij naar de kerk zijn. In de eerste jaren van het voortgezet onderwijs word ik al iets vrijer gelaten en ik kan me herinneren dat de VPRO toen op zondagmorgen met jeugdprogramma's begon. Ik weet niet of ik ze mócht kijken, maar als ik zeker was dat mijn ouders de kerk binnenstapten, knipte ik de televisie aan. In 1992 begint het 'nachtvissen'. 'Wa't 's nachts fisket, moat deis de netten droechje', een prachtig Fries spreekwoord. Vertaald: 'Wie 's nachts vist, moet overdag de netten drogen'. Dat is eveneens bij mij van toepassing. Laat thuis betekent tot laat uitslapen. In het begin nog tot koffietijd, maar op een gegeven moment is het al een kwartier voor middageten. In 1996 en begin 1997 begin ik zelf weer de kerk op te zoeken en dan herhaalt zich het ritueel van vroeger. Zondagmorgen is en blijft een speciaal moment.

Wat me het meeste opvalt bij zondagmorgen is dat de muziek anders klinkt. Neem gewoon een platgedraaide jaren zestig-klassieker. Voorbeeldje: 'I'm A Believer' van The Monkees. Heeft niks met de kerkgang te maken... Doordeweeks is het behang, maar op zondagmorgen ontwikkelt zo'n plaatje zich tot een symfonie in mijn oren. Het is opeens ook erg belangrijk om te overwegen welke muziek ik wel of niet wil horen op zondagmorgen. Als ik het na 2002 wel weer heb beleefd in de kerk, wordt zondagmorgen steeds meer dat gedeelte van de week dat we steevast missen. De zaterdagavonden worden langer en we worden vaak midden op de middag wakker. In het uiterste begin, bijna vijf jaar geleden, dat ik was gestopt met drinken, begin ik die zondagochtenden weer te koesteren, maar als ik eind 2009 wederom wordt gegrepen door (nacht-)radio sla ik de zondagmorgen alweer snel over. Het gevoel is echter altijd gebleven en als ik een zondagmorgen bewust meemaak, dan geniet ik dubbel van de, zorgvuldig uitgekozen, muziek. Voorlopig is Radlett tot dusver de laatste zondagmorgen geweest, want ook vandaag bleek ik te laks om voor twee uur mijn bed uit te komen.

Toch heeft Bettye Swann meer met zondagavond te maken dan met zondagmorgen. Eind juni begin ik met The Vinyl Countdown, een show die ik langzaam ontwikkel tot 'mijn speeltuin'. Inmiddels draai ik alles, echt alles, waar ik op dat moment zin in heb. De eerste weken zit ik wat dat betreft in een ontdekkingsfase, aftasten wat wel of niet kan. Als ik dan maandagochtend wakker word en mezelf van koffie en broodjes voorzie, is Bettye Swann de eerste die op de draaitafel komt. 'I Want Sunday Back Again' is dan met name de fijne herinnering aan The Vinyl Countdown van de vorige avond. Toch ben ik niet helemaal content met de show op zondagavond, immers: Ik mag graag uit fietsen op zondagmiddag en word nu gedwongen om vroeg thuis te komen. Als Wolfman mij in november aanbiedt om The Vinyl Countdown naar de zaterdag te verhuizen, ben ik de laatste die gaat protesteren. Nu is de zondag weer vrij om te fietsen, alleen merk ik dat gedurende de week erg moe word en dat op zondag eruit moet slapen om weer een week te kunnen. De ambitieuze fietsplannen zijn voorlopig nog even niet aan de orde.