Omdat ik zaterdag een bericht heb gemist, trakteer ik jullie vandaag op een dubbele Raddraaier. De eerste is uit de jaren tachtig en de tweede uit het decennium daarvoor. Twee singles die het beste uit twee werelden van het Raddraaien prachtig bijeen brengen. De volgende is weer zo eentje waarbij ik heerlijk in het verleden van een band mag wroeten en ongetwijfeld nieuwe feitjes en weetjes op doe. Bij de eerste is het lekker herinneringen ophalen. Beschrijven wat de artiest in kwestie met mij heeft gedaan. Ik schat dat een ieder van rond mijn leeftijd (ik ben van bouwjaar 1975) wel een associatie heeft met Madonna. In de jaren tachtig van de vorige eeuw kon je simpelweg niet om deze dame heen! Ook al zat je nog zo dik in de heavy metal, ergens kwam Madonna wel op je pad. Of je het leuk vond of helemaal niet. Waarschijnlijk zijn er dan ook wel meer zoals mij die in dat decennium niet zoveel van dat gekke wijf moesten hebben, maar die het in de loop der tijd toch zijn gaan waarderen. Bij mij is de liefde voor het oude werk van Madonna zo'n tien jaar geleden ontstaan. En heb ik nog een specifieke herinnering aan een eerdere plaat. De Raddraaier van vandaag is 'Open Your Heart' uit 1986, de vierde single van het album 'True Blue'.
Als elfjarige ben ik in 1986 muzikaal een beetje 'thuisloos'. Madness heeft een jaar ervoor een punt erachter gezet, hoewel ze in 1988 weer terug komen en daarna nooit meer zijn weggeweest, en ik heb wel net 'Nights In White Satin' leren kennen middels Veronica's Top 100 Aller Tijden, maar om The Moody Blues nu mijn favoriete band te noemen? Nee, ook al hebben ze in de zomer een aardige single. 'Your Wildest Dreams' is een maandag lang Avro's RTV-Tip. Ik besef aardig snel dat het niet 'cool' is om The Moody Blues tot je favoriete band te rekenen. Madonna dan? Mijn broer is bijna zes jaar ouder dan mij en koopt van zakgeld en bijbaantje de singles uit de Top 40. Hij heeft de kamer behangen met Madonna-posters. Als elfjarige houden mijn hormonen zich nog gedeisd en dus is dat evenmin een reden om Madonna leuk te vinden. In de eerste jaren van de middelbare school is Madonna de favoriet van de meisjes die even eerder nog pony-posters aan de muur hadden hangen. Zelf dompel ik mezelf in 1988, aangemoedigd door mijn muziekdocent, onder in The Moody Blues en wat andere symfonische rock. Om toch een beetje 'hip' te klinken, noem ik dan Pet Shop Boys tot favoriet. Hoongelach in de klas, maar het is een keuze waar ik 25 jaar later nog steeds trots op ben!
Vanaf 1992 ben ik muziekrecensent en zit temidden van de obscure bands in Het Bolwerk. Madonna doet het in die jaren even rustig aan in de muziek en als ze wat uitbrengt, dan is het meteen die draak van een 'Don't Cry For Me Argentina'. Zelfs de cover-versie van Mike Flowers Pops was niet leuk! Nee, het zou waarschijnlijk nooit iets worden met Madonna en mij. In januari begon ik ambitieus aan een verhaal over de maanden in York, maar verder dan het eerste deel ben ik niet gekomen. De reden? Ja, pijnlijk. Ik dacht dat ik na vijftien jaar wel klaar was voor een verhaal hierover, maar de ervaring is te heftig om over te schrijven, kom ik na al die jaren achter. Dat ene bericht stuurde er al een beetje op aan, maar ik ben even ontzettend dakloos geweest in York. Het 'buitenleven' heeft al-met-al maar een week geduurd, maar ik kan er nog steeds niet echt over schrijven. Het is februari 1998 en Madonna heeft een nieuwe plaat uit: 'Ray Of Light'. Deze ligt in de etalage van Track Records aan High Ousegate in York. Ik sta er graag om de tijd even te doden en de blik van Madonna op de desbetreffende hoes doet me iets... Het brengt me even thuis... Jutrijp in de jaren tachtig. Kort daarop hoor ik de eerste single van het album, 'Frozen', qua titel en 'koelheid' van het nummer helemaal raak. Het vriest dat het kraakt. Sindsdien heb ik enige moeite met het nummer, het brengt me terug naar dat moment, in de vrieskou van York in een jas met gaten en een warme wollen deken om me heen gedrapeerd.
Ik ben weer helemaal op mijn pootjes terecht gekomen als 'Beautiful Stranger' in de zomer van 1999 de Engelse hitparade aanvoert. Nog steeds een fantastisch nummer! Rond 2002 is het eerst 'Suddenly Last Summer' van The Motels die me doet beseffen dat niet alles uit de jaren tachtig per definitie 'slecht' is. Ik begin die jaren stukje bij beetje te herwaarderen en dan is daar plotseling ook Madonna. In de jaren 2003-2005 koop ik bijna al haar jaren tachtig-singles en ze smaken naar meer. In De Singel in Zwolle wisten ze niet wat ze met DJ Soul-X aan moesten. 'Verwacht het onverwachte', was andermaal een mooi credo. Ik had ontzettend 'fijn' staan draaien toen ik opeens 'Material Girl' van Madonna erin liet kletsen. Dat is me door menigeen niet in dank afgenomen...
En nu... 27 jaar nadat 'Open Your Heart' in de vaderlandse hitparade stond... ben ik dol op Madonna. Haar nieuwe werk, voor zover dat verschijnt of dat ik daar van afweet, boeit me niet echt, maar die jaren tachtig-singles. Ja, hoe je het wendt of keert, het blijft een stukje van mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten