Kijk eens aan! Weer een nieuwe rubriek op Soul-xotica? Tja, Lee Dorsey staat alweer twee maanden eenzaam op de Beeldenroute, maar een beeld houwen kost tijd en dus kan die nog wel even wachten op een buurman of -vrouw. Ik ben op Soul-xotica wel vaker een, 'regelmatig terugkerende', rubriek gestart die angstvallig bij één bericht is gebleven. We zullen zien hoe het met deze rubriek vergaat, maar verwacht geen voer voor maanden of jaren. Als dit bericht is gepubliceerd, heb ik al een goede daad verricht. Het idee is ontstaan toen ik een paar weken geleden bezig was met de voorbereidingen van Subspace. Opeens luisterde ik weer naar liedjes die in de jaren 2008 tot eind 2011 bijna dagelijks voorbij kwamen, maar die ik sindsdien ook niet meer had gehoord. En een enkeling, die ik hier wil gaan behandelen, is een plaat waarvan ik spontaan weer stil val. Een artieste die, ondanks het vele beluisteren, nog nimmer is voorbijgekomen op Soul-xotica. Daarom zet ik vandaag Scout Niblett in de schijnwerpers middels deze hagelnieuwe rubriek.
Het is vlak voor de kerst in 2007 als ik me op de wc's van de Dyka sta te verkleden. De werkkleding in de rugzak en 'de pronk' aan. Ik heb me dan al enige tijd voorgenomen die avond naar Zwolle te gaan. Doel: Veel muziek kopen. Ik koop op dat moment ook nog veel cd's. Daartussen zitten ook genoeg artiesten die ik anders zou 'vergeten' die hier hun plekje dan wel verdienen. Cd's die synoniem staan aan het wandelen naar en vanaf de Dyka. Waarbij ik spontaan de geur van pvc in de neus krijg. Het gevoel van de met zweet doordrenkte sokken, met dank aan de weinig isolerende werkschoenen. Toen dacht ik écht dat ik zo wel grijs en oud kon worden: Het geestdodende werk in de fabriek. Nauwelijks waarneembare fijnstof in de lucht, het enige waaraan je het kon merken waren de radio's. Die hadden een levensduur van zes maanden in de fabriekshal... Maar goed, terug naar het uitstapje naar Zwolle. De eerste stop is Plato. Stom als het is, maar ik weiger op dit moment te herinneren welke cd's ik er heb gekocht. Zeker krijg ik bij het afrekenen ervan een bonus-cd, een kadootje van Plato met hun persoonlijke aanbevelingen. Op de mini-cd staat onder andere 'High As An Amsterdam Tourist' van Voicst, maar ook 'Kiss' van Scout Niblett. Een duet en ik ga er lange tijd vanuit dat de man Scout Niblett moet zijn. Er wordt namelijk geen duet-partner genoemd op de Plato-uitgave. Het is een paar maanden later dat ik in gesprek ben met een boeker die, zo blijkt achteraf, ook Scout Niblett in zijn portefeuille heeft. Ik vraag hem of hij de naam van de zangeres weet. Hij schatert het uit. ,,Man, dat ís Scout Niblett! Die man is Bonny 'Prince' Billy".
Het is dan inderdaad al een paar maanden later en ik krijg maar geen hoogte van 'Kiss'. Enerzijds heeft het iets vertederends, dan is er bezieling en opeens slaat de sfeer om naar bijna angstaanjagend. Het duurt pas tot de zomer van 2008, de fietstocht waar ik eerder deze maand aan memoreerde, totdat de vonk echt over slaat. Volgens mij met de laatste onweersbui op de vakantie, na die zinderend hete donderdag (de warmste dag van 2008, als ik me niet vergis) in Waasmunster. Sinds die voorgaande zondag kan het onweer me geen zier meer schelen en zo lig ik prinsheerlijk in de opening van de tent naar het noodweer te kijken. Koptelefoon op tien en dan 'Kiss' van Scout Niblett en Bonnie 'Prince' Billy. Dat maakt het plaatje compleet en sindsdien ben ik verslingerd aan het nummer. Het heeft Subspace nét niet gehaald, maar het had niet alles gescheeld. Dan opnieuw vooral wegens de opbouw: Het dunne lijntje tussen tederheid en absolute hysterie. Het blijkt tekenend voor het werk van Niblett.
Ze heet eigenlijk Emma Louise Niblett en viert vandaag over een maand haar veertigste verjaardag. Ze wordt geboren in Rugeley, een speldenkop-plaatsje in het Engelse Staffordshire. Als kind leert ze viool en piano spelen en door met name het laatste instrument begint ze op jonge leeftijd met liedjes maken. Later zal ze de gitaar oppikken. In 2000 neemt ze een demo op die naar meer smaakt en een jaar later neemt ze in Schotland haar debuutalbum op: 'Sweet Heart Fever'. Scout bespeelt de meeste instrumenten zelf, alleen maakt ze gebruik van Kristian Goddard als drummer. De volgende plaat is een 10"-LP die slechts aan een zijde bespeelbaar is. Daarop horen we alleen Niblett. Hoewel het niet de meest getalenteerde drummer is, voegen de noodzakelijke tikken zonder opsmuk toe aan het aparte geluid van Niblett. Ze haalt haar inspiratie bij het echtpaar Kurt Cobain en Courtney Love en dan met name het album 'Pretty On The Inside' van Hole. Ook alweer zo'n treffend voorbeeld van tederheid die in anarchie omslaat.
'Kiss' staat op Scout's vierde album 'This Fool Can Die Now'. Opnieuw geproduceerd door de legendarische Steve Albini en waaraan Will Oldham (beter bekend als Bonnie 'Prince' Billy) zijn medewerking verleend in vier liedjes. In mei van dit jaar is 'It's Up To Emma' verschenen, haar zesde album. Deze plaat markeert tevens haar debuut als producer, ze lijkt nu helemaal niemand meer nodig te hebben. Legendarisch zijn de optredens van Scout Niblett. Vaak tooit ze zich met een pruik en een paar neptanden en verandert het aantrekkelijke meisje in het lelijke eendje. Het publiek fungeert als voyeur terwijl de excentrieke zangeres haar ziel bloot legt op het podium. Ik had er bijna eentje mee gemaakt, maar helaas... Staat sinds een paar weken weer op de 'nog-te-doen'-lijst. In 2003 heeft ze haar geboorteland verruild voor Amerika en woont sinds 2005 in Portland, Oregon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten