Als jongeman heb ik de jaren zestig dikwijls geromantiseerd. Ik heb lange tijd het verlangen gehad dat ik, pak hem beet, twintig jaar ouder was en dus de eind jaren zestig bewust had meegemaakt. Dat ging zo door totdat ik in Mossley even met mezelf in de knoop kwam te liggen en daarbij hulp kreeg van een psychologe. Jacqui, fantastische vrouw, leerde me om een 'brisk walk along the canal' te nemen als ik stoom moest afblazen. Nu hebben we nabij Nijeveen wel de Drentse Hoofdvaart, maar om die nu af te lopen? Zou een hele vakantie worden! Nee, het Huddersfield Canal tussen Mossley en Greenfield was wel te doen. Even flink de sokken erin over het zandpad naast het kanaal, waar ik eens na 'after hours' in Tollemache Arms tot mijn middel in heb gezeten, en ik zou me als herboren voelen. Klopt! Maar nu stap ik dan op de fiets, maar dat lag in Mossley wat moeilijk. Daar fietsen betekende al veel lopen... Jacqui was van de leeftijd dat ze de late jaren zestig heel bewust had meegemaakt. En de eerste die niet met een romantisch verhaal op de proppen kwam!
Ze vertelde me iets van haar komaf, ver weg van 'Swinging London'. De armoede thuis. Vader die voor een hongerloontje in de mijnen werkte. En... van de angst voor de atoombom. Die had in 1968 of vlak daarna elk moment kunnen vallen. Opeens zag ik in dat mijn jeugd waarschijnlijk niet anders was geweest als ik twintig jaar ouder was geweest. Ook begreep ik opeens de verhalen van haar generatiegenoten die met verhalen over muziek, festivals en drugs op de proppen kwamen. Eén grote vlucht van de werkelijkheid. Sindsdien heb ik de jaren zestig niet meer geidealiseerd, maar er zijn echter een paar momenten die ik graag had meegemaakt. Bijvoorbeeld... december 1966. De eerste keer 'Hey Joe' van The Jimi Hendrix Experience op de radio horen. Zou het nummer me toen iets hebben gedaan of vond ik het maar een bak herrie. Als ik het vergelijk met menig 'revolutionair' nummer uit de jaren negentig, dan is dat laatste het geval. Neem nu The Prodigy of Atari Teenage Riot. Bands die heel groot waren in de 'underground', maar ik moest er niks van hebben. Nu vind ik het, met terugwerkende kracht, opeens fantastisch om naar die muziek te luisteren.
Een standbeeld voor Jimi Hendrix? Nee, hij zal hem vast al hebben, maar van mij krijgt hij hem niet. De invloed van Jimi wordt nogal overschat, als je het mij vraagt. Hij was één van de eersten die 'slordig' gitaar speelde en daarbij 'feedback' als instrument ging gebruiken, maar verder vind ik zijn invloed niet reiken. Een goede gitarist? Ja, maar daar zijn er meer van. Een standbeeld voor 'Hey Joe' zou mijns inziens wel op zijn plaats zijn. Een nummer dat iedere gitarist kan spelen, of die nu in de folk, de blues of de deathmetal zit. Met Marianne heb ik jaren geleden eens geprobeerd een quizronde rondom 'Hey Joe' van de grond te krijgen. Keuze zát! Als een zanger-gitarist tijdens een concert even een 'blackout' heeft of door zijn eigen repertoire heen zit, kan 'Hey Joe' er altijd even tussendoor.
Over het nummer zélf is ook heel wat gekonkel, want wie heeft het nou geschreven. Nee, lieve mensen, niet Jimi Hendrix, maar dat wisten we al. Tim Rose zegt dat het een traditionele song is, terwijl Dino Valenti (later van Quicksilver Messenger Services) 'claimt' dat hij er mee te maken heeft. Dat laatste zou ergens kunnen kloppen, er gaat het gerucht dat eigenlijke songschrijver William 'Billy' Roberts het nummer zou hebben geschonken aan Valenti, terwijl die laatste in de gevangenis zat. De Schotse folkzanger Len Partridge bemoeit zich er dan ook nog mee en beweert dat hij het samen met Roberts heeft geschreven in een koffiehuis in Edinburgh. Dat zou al in 1956 zijn geweest. Roberts' vroegste opname van 'Hey Joe' is van 1961. Hij heeft 'Hey Joe' gebaseerd op een aantal liedjes. Zijn vriendin Niela Miller heeft in 1955 een hit met 'Baby Please Don't Go To Town' en de akkoordenschema's van beide composities komen sterk overeen. Er is in 1953 al een country-lied met de titel 'Hey Joe' en ook een vraag-en-antwoord-stijl. Als laatste is er nog een traditional genaamd 'Little Sadie'. Die drie liedjes samen vormen min of meer 'Hey Joe'.
The Leaves, een garage-achtig folkrockbandje uit Amerika, heeft in 1965 als eerste een hit met een beat-versie van 'Hey Joe'. Een jaar later wordt het gevolgd door The Love. Arthur Lee voorziet het nummer van de gitaarstijl, die door Hendrix moeiteloos gekopieerd wordt. Hendrix is de eerste die een dik belegde boterham overhoudt aan het nummer en zijn versie is ook de basis voor menig cover. Als Hendrix 'I See The Rain' van The Marmalade als zijn favoriete plaat van 1967 noemt, neemt de Schotse groep als bedankje hun versie op van 'Hey Joe', welke op de b-kant van 'Lovin' Things' terecht komt. Van de directe Hendrix-covers vind ik dat wellicht de leukste versie met Willy Deville's uitvoering uit 1992 op een directe tweede plek. En Hendrix' versie. Ja, een beetje uitgekauwd, maar ik heb van die dagen dat ik er even ontzettend veel zin in heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten