Subspace- een terugblik

Hoewel ik de journalistiek al lang geleden vaarwel heb gezegd en geen ambities heb om daarin verder te gaan, anders dan het publiceren van een dergelijk weblog, heb ik toch nog een paar dingen over gehouden aan dat vak. Wijze lessen van Ton Van Dijk, voormalig Nieuwe Revu-redacteur en docent van de cursus Journalistiek Schrijven. Een man wiens' ervaring terug gaat tot de jaren zestig. Een onderzoeksjournalist van de oude stempel. Hij was in 1980 'undercover' in de Amsterdamse kraakbeweging en wist dus als eerste van de voorgenomen acties bij de kroning van Beatrix. Dat we 'Hair' van Zen eveneens aan hem hebben te danken, weet ik in 1996 nog niet. Een ander aspect van de journalistiek dat ik van hem leer, is om een 'jengelkind' te zijn dat almaar 'hoezo?' en 'waarom?' blijft vragen totdat de kern is benoemd. Francisco Van Jolen schreef jaren geleden eens over de 'napraterij' in de media en daar staat dit haaks op. In plaats van gedegen onderzoek voor publicatie van een artikel roept iemand wat en vervolgens roept iedere journalist hetzelfde. De nieuws- en leergierigheid om te weten hoe iets nu werkelijk in elkaar steekt, dat is gebleven. Met een diepe, maar neutrale interesse, ben ik me zo jaren geleden gaan verdiepen in de pedofilie. Een andere keer... Afgelopen winter las ik een berichtje van een sm-sessie met dodelijke afloop en de afschuw en afkeer van het fenomeen in de media. Ik was er klaar voor, ik móest me erin gaan verdiepen!

Net zoals bij de pedofilie geldt bij de beoefening van sm eigenlijk hetzelfde: Je hoeft niet heel diep te graven om bij de onderwerpen te komen. Er rust een taboe op, maar het ligt, bij wijze van spreken, voor het oprapen. Ik kwam al snel een hele uitgebreide, en zeer goed doordachte, handleiding tegen. Gisteravond was er iemand die me toe riep dat het géén spel was. Fout, het IS een spel. Net zoals ieder spel zijn er regels, waar de spelers zich aan dienen te houden. De regels moeten ook bekend zijn bij de spelers. Als dat het geval is en de regels gerespecteerd worden, is het gewoon een spel. Een beetje buitenissig en ik moet bekennen dat ik het welkom in de wereld van sado-masochisme wel verhelderend heb gevonden, maar ik, evenals de pedofilie eerder, sterk betwijfel of het ooit een rol in mijn leven zal gaan spelen. Eén van de eerste termen die ik leer, is 'subspace'. Niemand die het precies weet te verklaren, zelfs degene die het hebben beleefd zijn niet erg mondig. Hoewel ik iemand heb 'gesproken' die met een hele mooie definitie kwam. 'Subspace' is, als het ware, de extase in een sm-sessie. Het punt waarop de onderdanige in een eigen wereld wegzakt en niet meer bij volledig bewustzijn is. Pijn wordt verlangen en daarna warmte. De term én de beschrijvingen doen me al snel verder denken. Een radio-show. Genoeg titels die je kan ombuigen naar aspecten van zo'n sessie. Lelijke muziek laten volgen op oorstrelende klanken en andersom. Ik was nog maar net bij Wolfman begonnen en realiseerde me wel dat dit niet direct voor de hand zou liggen. Ik moest geduld hebben.

Vorige week werd ik gevraagd voor deze dinsdagavond. Slechts eenmalig twee uren, omdat volgende week een nieuw programma op dat tijdstip zit. Omdat ik met 'Floor Fillers' al was begonnen om met mp3's te werken, dacht ik ineens aan de sd-kaart van de Nokia. Een blik in de lijst en toen...? Tijd voor 'Subspace'! Ik zit inmiddels zo goed gebakken bij Wolfman Radio dat dit beetje avantgarde me de kop niet gaat kosten. Ik besloot om het meteen heel erg publiek te maken en de eerste reacties waren wel aardig. Ik heb sinds zondag geschaafd aan de speellijst en maandagavond was die helemaal klaar!

Ik opende de show met 'Midnight Confessions' van The Grassroots, gewoon lekkere jaren zestig-popmuziek. Niks aan de hand. Toen ik lacherig het publiek verwelkomde met 'or should I say, servants' voelde ik al een spanning in de chat. Is Wolfman Radio hier wel klaar voor? The Models, Nina Kinert, The Yardbirds en Dido laten zich goed smaken. Dan volgt er een lap tekst waarin ik 'de sessie' begin. ,,Ik ben geen dokter, maar ik denk dat je gek bent", is een eerste reactie vanuit de chat. Even verderop zorgt 'Imaginary Skin' van Spires That In The Sunset Rise voor enige opschudding. Er haken ook al wat chatters af, maar dat kan ook met het tijdstip hebben te maken. Tijdens Lydia Lunch merkt iemand op dat 'wat als Wolfman nu na een paar pimpels zat te luisteren'. Even zie ik in dat ik mijn glazen aan het in gooien ben, maar... wat dan nog? Dan sluiten we de radio-carriére ook in stijl af!!! Ik ga door en het is bijna 1 uur, halverwege de show, en nog niet één positieve reactie. Slayer zorgt voor verdeling in de chatroom en volgens mij kan Simone White erna nog wel 'begrepen' worden. Dan laat de techniek me in de steek. De chatroom valt weg en ik kan met de laptop helemaal nergens meer naar toe. Ik besluit gewoon mijn programma af te maken, maar krijg nu geen feedback. Ik moet bijna huilen als 'After The Game' van Nora Keyes klaar is. Dat was het dan... Einde Wolfman Radio...

Inmiddels heb ik Facebook geopend om het stokje door te geven en zie ik in mijn ooghoek een reactie van een luisteraar. Wat??? Blijkbaar is, toen ik de chatroom kwijt raakte, de stemming omgeslagen. 'Uitmuntende geïnspireerde radio', schrijft de collega die mij anderhalf uur ervoor een 'gek' had genoemd. 'Verfrissend en nieuw', schrijft weer iemand anders. 'Je geeft een aparte invulling aan verwacht-het-onverwachte', van iemand die anders nogal bot kan overkomen. De radiomaakster na mij noemt me in haar uitzending. ,,Als jullie niet naar Subspace hebben geluisterd, dan hebben jullie iets heel bijzonders gemist. Het was eenmalig, maar wie weet, doet hij het ooit nog eens". Ik kan mijn oren niet geloven! 'Subspace' is voor beide partijen een bijzondere ervaring geweest en het maken ervan had soms ook iets weg van een sm-sessie...