Wie komende zaterdagmiddag Wolfman Radio inschakelt voor Do The 45 zal het wel een beetje gaan merken. Mijn collectie soul-platen maakt momenteel een fase door. Nadat ik jaren lang constant op zoek ben geweest naar Northern Soul-stampers van de bovenste plank, daar is nu opeens ruimte voor subtiliteit. Midtempo-nummers uit de midden jaren zeventig tot regelrechte 'deepies', zoals de Week Spot van deze week. Het lijkt alsof, na maanden van uptempo stampwerk, mijn ware liefde voor muziek ook binnen de soul begint op te borrelen. In 'andere' muziek ben ik ook voortdurend op zoek geweest naar die kleine 'magische' momenten en ik heb het gevoel dat ik met de aanschaf van enkele platen ditzelfde in de soul aan het doen ben. Eerst al Pat Stallworth, toen een vrij tamme en melodieuze Jackson Sisters en nu de kers op de cake: 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor (1973). Een liedje van het kaliber Pat Stallworth, waarbij ik ditmaal minder bedenktijd had en snel moest ingrijpen. Ik heb geen spijt gehad!
Het is zo recent als donderdag 25 juli. Of moet ik zeggen, de start van vrijdag 26 juli, want het is al na twaalven. Terwijl Nederland op Facebook aan het indutten is, word ik nog even bezig gehouden door wat Engelsen met wisselende diensten en dan komt vanzelf de tijd dat de Amerikanen terug komen van hun dagbesteding en achter de computer kruipen. Het moet rond acht uur zijn geweest in San Francisco toen iemand uit de platenverzamelaars-groep op Facebook besloot een paar annonces te plaatsen. Waar mogelijk met een Youtube-clipje, want de handelaar in kwestie doet geregeld in spul dat 'under the radar' is. Ofwel: Spul dat nog ontdekt moet worden door de massa. Het is niet echt zijn advertentie die me meteen aanspreekt, maar de begeleidende tekst onderaan de Youtube-clip maakt me nieuwsgierig. Zo klik ik erop en dan gebeurt er iets...
Een eigenaardige plaat. Beschreven als Modern Soul, maar niet zo gehaaid als menig andere plaat uit dat genre. Nee, het is hooguit een jaren zestig-opname die met behulp van jaren zeventig-studiotechniek is opgepoetst. Hij is zelfs verre van glad. De vocale acrobatiek van Gloria Ann Taylor is niet bepaald 'muziek voor miljoenen', maar ik kan me voorstellen dat de fijnproevers in de soul hiervan smullen. Als het plaatje is afgelopen, zet ik hem meteen weer op en daarna nog een keer. De vraagprijs is niet verkeerd, dat heb ik er zelfs wel voor over, alleen... wat zullen de verzendkosten doen? Die kunnen zo'n plaat ineens net iets té duur maken en zo zeker ben ik er niet van. Ik doe immers in de 'stormers', wat moet je dan met zo'n 'deepie'? En zo zet ik hem voor de vierde maal op en deel hem 'en passant' even in 'mijn' soul-groep. Daar komen de eerste 'likes' en commentaren binnen van een paar late Engelsen.
Een merkwaardige nacht, want die vrijdag vieren we met de familie de 75e verjaardag van onze moeder. Ik heb met mijn neefje afgesproken dat die mij om negen uur komt ophalen en ik ben zó bang dat ik van de deurbel wakker ga worden. Ik blijf rondhangen en beluister Gloria Ann Taylor nog een paar keer. Dan zet ik het uit mijn hoofd. De vraagprijs is het maximum wat ik zou moeten betalen voor zo'n plaat. De verzendkosten maken het net even te duur. Ach, zo flauw ben ik ook niet, de 'kale' vraagprijs was 30 dollar, iets meer dan 20 euro. Het maximum voor een 'deepie' in mijn bakken? Ik probeer iets te slapen, maar enerzijds de zenuwen om me te verslapen en anderzijds Gloria Ann Taylor. Ik loop resoluut naar beneden, klik de computer aan en leg, na nog eenmaal te hebben beluisterd, contact met de verkoper in San Francisco. Vrijdag 26 juli om half zes 's ochtends is de transactie voltooid! Schade? Inclusief verzendkosten 45 dollar, zo'n 35 euro. Dus even duur als Lillian Dupree zonder de verzendkosten. En daarmee één van de duurste platen in mijn collectie. Overigens is de 'kale' boekprijs als vijfenveertig dollar. Maar... je krijgt er iets voor terug!
Een verzameling magische momenten en een, mijns inziens, zeer sterke vocale performance. Even later leer ik dat Gloria Ann Taylor niemand minder is dan... Gloria Taylor! En daar heb ik een single van, onderdeel van de 'Action Speaks Louder Than Words'-box. Dat kantje bevat beide delen van 'Grounded', een 'stormer' op Silver Fox uit 1969. Uit dezelfde tijd stamt 'You Got To Pay The Price', dat ook populair is in Northern Soul-kringen. In de begin jaren zeventig gebruikt ze haar volledige meisjesnaam en maakt ze even later een 12"-EP dat de boeken zal ingaan als de duurste in dat formaat. De bewuste plaat doet moeiteloos 2000 dollar of meer. Op die plaat staan meer parels als 'World That's Not Real', maar ze komen niet in de buurt van onze Week Spot. Wat een kippevel-plaat! Maar... je moet ervan houden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten