Zolang ik bij Wolfman zit, sluit ik instrumentaal af. Waarom? Omdat je instrumentaaltjes nog fraai kan 'afkappen' als de tijd erop zit. In het geval van de van tevoren opgenomen programma's deed ik dat met een fraaie fade-out van vijf seconden, maar sinds ik 'live' ben... Die laatste minuut is dermate druk en spannend, ik moet immers de sleutel op het juiste moment overdragen en aftellen voor de collega, dat ik tegenwoordig vergeet om te 'faden' en dit heeft als gevolg dat het net zo abrupt eindigt als wanneer ik een vocaal stuk in de finale zou hebben. Dat ik tegenwoordig geregeld afsluit met 'Classical Gas' van Mason Williams komt omdat deze vooraan in de rij staat in een van mijn koffers, maar het voelt iedere keer weer onwennig aan. 'Classical Gas' is namelijk geen afsluiter, maar het ideale begin. En dat bewijst die vandaag eens te meer. De eerste plaat uit de vijfde serie Raddraaien is 'Classical Gas' van Mason Williams (1968).
Ik heb mijn journalistieke carriére enigszins te danken aan meneer Hania, mijn leraar Nederlands op het KMBO. Hij was degene die me het zetje gaf om met een schrijfsel naar het Sneeker Nieuwsblad te stappen. De rest is bekend? Hania groeide op in de jaren zestig en praatte graag over zijn muziek-hobby uit die tijd. Hij hield zelf een top-hoeveel-lijstje bij van favoriete platen uit de Top 40. De langst genoteerde nummer 1 in die lijst was, volgens hem, 'Classical Gas' van Mason Williams. Ik kende de titel enkel uit het Hitdossier en wist tot zijn grote verbazing de datum van binnenkomst, de hoogste notering en het aantal weken in de Top 40 te noemen. Dat was het moment dat hij mij ging 'overhoren' uit het Hitdossier. Ja, het KMBO was zelfstandig werken en Nederlands was het enige vak waarbij ik een voorsprong had opgebouwd en dus was hier blijkbaar tijd voor. Dat ik met de rest van de administratieve vakken nog niet eens was begonnen, kon hij ook niet weten...
In september 1995 onderneem ik, op een vrije dag, een succesvolle lift-actie. De eerste op deze woensdag leidt me naar Spannenburg, de tweede naar Vollenhove en de derde naar Zwolle. Daar stap ik voor het eerst de zaak van Diskid binnen en koop er twee singles: 'Get It On' van Chase en 'Behind A Painted Smile' van The Isley Brothers. Ook hou ik 'Classical Gas' van Mason Williams in mijn handen, maar besluit die te laten liggen. De eerstvolgende keer dat ik hem tegenkom, is in Mossley. Het is mei 1999 als ik ontdek dat in Woodlands Mill een heus marktgebouw schuil gaat. Woodlands Mill is de laatste katoenmolen in Mossley die de schoorsteen nog fier overeind heeft. Via een kennis van de Tollemache Arms, die er een verf- en behangwinkel heeft, kom ik er op een zondagochtend terecht. Hij heeft me verteld van een legerdump die wellicht ook mijn maat kisten heeft. Helaas, dat is niet het geval. De man heeft nog wel enkele platen. Ik koop er mijn eerste 'Led Zeppelin III' en nog wat elpees. De singles is aanvankelijk niet veel soeps, ik koop Mason Williams in een aardig partijtje beschadigde singles. Later zou hij nog enkele jukebox-persingen krijgen en zou ik drie dagen plezier hebben van 'Lithium' van Nirvana. De plaat was van een tafeltje gevallen en kwam net onder mijn maat 48-kisten. Krak!
Die Mason Williams is altijd bij me gebleven, maar het ding was direct al niet te draaien. Het was een jaren zeventig-heruitgave op de Engelse Warner Bros. Ik leer even later dat de plaat oorspronkelijk een nummer 1-hit is geweest in Engeland, maar ben hem in die tijd niet in de originele uitdossing tegen gekomen. Sinds vorig jaar oktober beschik ik over een beter exemplaar met bovenstaande Duitse fotohoes. Gekocht/geruild/gekregen van/met Peter. Alleen... waar is zijn eigen exemplaar gebleven? Ik heb singlehoesjes.nl binnenstebuiten gekeerd en in iedere rubriek gekeken, maar geen Mason Williams... Dit hoesje heb ik dus van 45cat geplukt.
Williams viert zijn dertigste verjaardag als 'Classical Gas' in Nederland de Top 40 binnen komt. In hetzelfde jaar heeft hij ook in Nederland een nummer 1-hit, maar dan als schrijver. Samen met Nancy Ames (van mijn Blauwe Bak-favoriet 'I Don't Want To Talk About It') schrijft hij 'Cinderella Rockefella'. De arrangeur van 'Classical Gas' is Mike Post. Een man die eeuwige roem in de Northern Soul heeft dankzij het, in mijn ogen, matige 'Afternoons Of The Rhino'. 'Classical Gas' is een veel betere compositie, maar ja, het is een hit geweest en dan 'mag' het niet van de traditionalisten. Post is in 1984 wekelijks op de Nederlandse kwelbuis omdat hij het thema van 'The A-Team' voor zijn rekening heeft genomen. Mason Williams woont tegenwoordig in Eugene, Oregon en is nog sporadisch actief als componist en komiek. Daarnaast zet hij zich in voor een betere wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten