Schijf van 5: zilver

Dat had ik zaterdag goed ingeschat. Ik heb gisteren overdag héérlijk gefietst en was na de show té moe en ongeïnspireerd om een stukje te schrijven. Qua fietsen was het niet echt 'kilometerknallen', zo'n 70 kilometer in de 'relax-modus'. Het was een uitgestippelde ANWB-route, De Weldadigheid, en cirkelde tussen Steenwijk, Vledder en Appelscha. The Vinyl Countdown ging in dezelfde modus, buiten de eerste plaat en een paar beloftes om wist ik niet welke kant het op ging. En toen kwam de veiling. Ik had om zeven uur mijn maximumbod verhoogd tot een abnormaal bedrag en werd in de laatste drie seconden overboden. Eigenlijk ben ik wel blij, want het was me iets té gortig. Ter compensatie heb ik nieuwe naalden gekocht en ben ik in blijde verwachting van één van de allermooiste soulplaten die ik ken. Daarover later meer. Vandaag haal ik de Schijf van 5 in, vandaag vijf zilveren platen.

Ik liep nog te twijfelen vanavond. Ik meende dat we een 'rode' Schijf zouden hebben en had verrekt weinig inspiratie voor deze Schijf. Tot mijn grote opluchting bleek het om zilver te gaan. Ik heb even stevig na gedacht, maar kon niet tot hele spannende en exotische nummers komen. De zilveren plaatjes uit deze Schijf zijn allen Top 40-hits geweest. Met de nummer vijf neem ik het doorgaans niet zo nauw, het is immers 'maar' de hekkensluiter. En dat geldt ook voor de zilveren nummer vijf, een lekker irritant deuntje, maar toch ook wel weer smakelijk op zijn tijd. De nummer vijf is van Diesel en heet 'Down In The Silvermine' (1979). Dan gaan we nu een duik nemen in dezelfde mijn om de echte parels op te duiken.

Wat te denken van BZN? Nee, buiten 'Don't Say Goodbye' heeft die groep naar mijn mening na 1975 weinig goeds meer gedaan. Die jaren ervoor zijn erg interessant. Charmante popsingles als 'Maybe Someday' en 'Waiting For You' met kort daarna woeste hardrock. Ja, dat woord is lachwekkend als je BZN enkel van Anny Schilder en Carola Smit kent, maar BZN was 'mean business' in de vroege jaren zeventig. 'Mother Can You See Me' uit eind 1969 is baanbrekend, ongehoord voor die tijd! 'Bad Bad Woman' (1971) is een Quo-achtige boogie die ik nog steeds graag hoor, maar 'I Can't See' uit 1972 is de grote verloren parel. In 1974 rockt BZN nog altijd en brengt ons dan 'Sweet Silver Annie' en deze staat vandaag op vier. Na het vertrek van zanger Jack Veerman in 1976, wilde BZN het tienjarig jubileum vieren met een duet met een zangeres. De rest is geschiedenis...

BZN kon zich best meten met buitenlandse collega's. Leg 'Sweet Silver Annie' maar eens naast het werk van Hawkwind, om een voorbeeld te noemen. Toch kan ik het niet over mijn hart halen om de Volendammers boven Hawkwind te zetten, dat gaat me te ver. En dus mag Hawkwind op drie met 'Silver Machine' (1973).

Platenmaatschappij Vee-Jay sloot in 1963 een contract af voor de distributie van Beatles-platen in de VS, maar toch was het contract binnen een jaar oud papier. Omdat Vee-Jay ook The Four Seasons onder de vleugels had, brachten ze beide bijeen op een elpee: Een gevecht tussen twee groepen. The Four Seasons was minstens zo succesvol in Amerika en kon op dat punt wedijveren met de jongens uit Liverpool. Waar het verhaal van The Beatles in acht jaar is verteld, daar doet The Four Seasons het in meer dan vijftien jaar, maar wel met evenveel hoogtepunten. Het maakt geen 'Sergeant Pepper', maar de albums uit de late jaren zestig zijn niet te versmaden. De comeback in 1975 luidt een periode in met méér creativiteit. Neem nu bijvoorbeeld zo'n 'Silver Star', maar dan het liefste wel in de album-versie met de langere brug. Hij had bijna op 1 gestaan, maar ja... daar staat ook niet zomaar eentje!

Een plaatje waar ik altijd goede schik van krijg. Ik moet bekennen dat ik hem al een tijdje niet meer heb gedraaid, kan de single trouwens ook niet vinden. Ik weet dat het in 2008 nog even een 'revival' heeft gehad bij mij. En omdat dit een ruige, destructieve, periode is geweest, vrees ik voor het welzijn van de plaat. Zo heel nu en dan vervang ik nog wel eens zo'n 'slachtoffer'. Neem bijvoorbeeld Tom Clay die de kiwi's niet heeft overleefd, ik heb vanochtend een 'new old stock'-exemplaar gekocht via Ebay. Overigens had ik deze van Jeff Beck ook alleen als de Engelse Rak-maxisingle uit 1972 en moest hem nog eens mét fotohoes hebben. Wellicht een geheugensteuntje als ik deze op 1 zet? De winnaar van deze Schijf is 'Hi Ho Silverlining' van Jeff Beck (1967)

Het is alweer een tijdje geleden dat we een meisje te gast hadden in de Schijf van 5. Ik had aanvankelijk gedacht aan Maggie en varianten als Margareth, Margio en Margie. Maar nee, ik heb al keuze genoeg aan Maggie's alleen en dus presenteer ik jullie volgende week vijfmaal Maggie.