De Upbeat Rare And Northern Soul-groep op Facebook begon knus, maar groeide na twee maanden als kool. Het woord ging snel in de ronde. Eindelijk een soul-groep waar niet één iemand het voor het zeggen heeft en waar verder wordt gekeken dan de geheide krakers. Ik had zelf al langere tijd behoefte naar een 'vrijere' groep, maar wist niet dat de behoefte zó groot was. Okay, in de loop der maanden zijn er ook mensen weggelopen die blijkbaar niet tegen de 'stuurloosheid' bestand waren, maar de harde kern zweert bij de groep ondanks dat ze nog steeds lid zijn van andere groepen. Wanneer Maggie precies in beeld is gekomen, moest ik als moderator wel kunnen nagaan. Feit is dat ze met een hele 'bups' binnenkwam. Het is pas sinds het begin van dit jaar dat ik regelmatig contact heb met haar. Ik denk dat als ze vijftien kilometer bij me vandaan zou wonen, dat ik er eens in de twee weken een bakkie ging halen. Hoewel ze immer Mr. Google bedankt, komt ze tijdens de thema-sessies op de dinsdagavond met de meest waanzinnige titels op de proppen. Zonder Maggie had ik bijvoorbeeld nóóit van 'Movin' Too Slow' van The Exciters gehoord. Ik heb haar vorige week laten weten dat 'ze' in de Schijf kwam en gevraagd of ze een favoriete 'Maggie' had. Haar antwoord: 'Zoals je weet, heb ik geen specifieke favorieten. Ik weet zeker dat je er wat moois van gaat maken!'. Ahum, nou daar gaan we dan...
In de groep heb ik het ook wel eens geprobeerd, maar moest die eer aan iemand anders geven die met een hele funky 'Maggie' uit de jaren negentig kwam. Ik ben de uitvoerenden vergeten, bovendien was het alleen maar leuk omdat het een 'Maggie' was die in de groep thuis hoorde. Zelf had ik menigmaal getwijfeld bij Redbone, ook nu, maar dat kan ik Maggie niet aandoen. Een fijn nummer, als je van Redbone houdt, maar de tekst behandelt een dame van lichte zeden en zoiets draag je niet op aan een dame. Hoewel ik ooit wel 'American Woman' op verzoek moest draaien van iemand voor zijn Amerikaanse vriendin. En ja, mama was boos! Nee, dan kies ik voor de hekkensluiter voor deze Schijf een lekkere ongedwongen 'Maggie', muzikaal het vervolg op 'In The Summertime'. De opvolger van Mungo Jerry uit 1970 staat vandaag op vijf.
Wat erg opvallend onder de muzikale 'Maggies' is, is dat ze niet gebouwd zijn voor een levenslange relatie. Maggies hebben regelmatig de neiging om er tussen uit te knijpen. Soms om over te lopen naar een andere relatie, soms omdat ze even in de lucht willen vliegen en soms ook definitief het leven te verlaten. Op vier vinden we zo'n melancholieke 'Maggie', een prachtig nummer van de Schots-Australische singer-songwriter Colin Hay. Zijn 'Maggie' uit 2001 mag(gie) op nummer vier.
De Maggie uit onze groep is een Schotse, maar woont alweer jaren in het Engelse. Het zou dus erg passend zijn geweest om Rod Stewart in deze Schijf te zetten, maar ja... ik ben niet zo'n grote fan van Rod The Mod en ik denk dat ik Maggie met de volgende plaat ook erg gelukkig zou maken. Het duo Simtec & Wylie treedt sinds 1969 samen op, ze worden vaak de Sam & Dave van de funk genoemd. In 1971 hebben ze hun grootste Amerikaanse hit met 'Gettin' Over The Hump', een plaat die essentieel is voor de funk-dj. Hetzelfde jaar verschijnt een elpee met dezelfde titel en hierop staat onder andere hun versie van de Rod Stewart-hit. Het is één van de minder interessante nummers van de elpee, maar voor zo'n Schijf een exotisch alternatief voor Rod Stewart en dus zet ik 'Maggie May' van Simtec & Wylie op nummer drie.
Op de tweede trap staat eveneens een exoot, maar dan uit eigen land. Ferdy Lancee mag dan niet erg rijk zijn geworden van zijn muziek, hij wist wel heel goed waarmee hij bezig was. Neem nu deze plaat uit 1976. Een tijd waarin een wederopstanding van The Beatles nog steeds werd geloofd. Waar plaatjes als 'You Are My Love' van Liverpool Express of 'Calling Occupants' van Klaatu de gemoederen bezig hielden. In deze tijd schrijft Lancee wellicht het beste Merseybeat-nummer van eigen bodem. Nee, er hoefde niet aan getwijfeld te worden, dit was niet The Beatles of John Lennon. Toch had dit plaatje, mijns inziens, meer verdiend dan de schamele tipparade-notering. Ik prijs 'Maggie's Gone' van Ferdy Lancee (1976) hierbij maar weer van harte aan.
Een paar jaar geleden zat The Honeybus in het NPS-programma 'Single Luck'. Nu is de groep niet een pure eendagsvlieg, althans niet voor Nederland. Hier werd 'Girl Of Independent Means' nog een top 20-hit, maar die is (enigszins terecht) vergeten. Nee, 'I Can't Let Maggie Go' is de enige reden om The Honeybus te herinneren, hoewel ze vóór 'Maggie' ook een paar leuke quasi-psychedelische singles hebben gemaakt. Ik vergeet altijd hoe die 'fluit' ook alweer heet. Was het een piccolo? In ieder geval: De bespeler van dat instrument kwam zelf uit de klassieke muziek en de gastrol op deze single was zijn enige bintenis met popmuziek. Tóch blies de man hoog van de toren: 'I Can't Let Maggie Go' was het allerbeste wat de popmuziek in vijftig jaar had voortgebracht. Beter dan alles van The Beatles? ,,Ja", luidde zijn antwoord. ,,Beter dan alles van The Beatles". Nou, dat vind ik ook weer een beetje overdreven, maar het is zeer zeker de mooiste 'Maggie' die is gemaakt. Op 1 in deze Schijf: 'I Can't Let Maggie Go' van The Honeybus (1968).
Okay, deze Schijf had ik nog echt gepland, maar ik zat nu zo te denken... Als ik nu vanaf volgende week hier eens de Week Spot-overzichten neer zet en na mijn vakantie weer met een frisse ronde Schijven begin? Lijkt me zelf heel aantrekkelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten