Na Lee Dorsey hebben we geen standbeeld meer opgezet, maar het Raddraaien is een bemoeizuchtig rubriekje en stelt vandaag een kandidate voor: Eartha Kitt. Een vrouw met een imposant levensverhaal, een uitgesproken mening, die evenveel geliefd als gehaat is. In de jaren vijftig bovendien een attractie omdat ze zeven talen machtig was en al deze talen vloeiend kon zingen. Ze heeft dan wel sinds 1960 haar voetstap vereeuwigd op de Hollywood Walk Of Fame, nauwelijks tien jaar later waren er mensen die deze tegel maar wat te graag uit de straat wilden trekken! Ze was zelf erg bewust van haar positie als gewaardeerd entertainer en bracht gedurende haar leven drie autobiografieën op de markt. De eerste, 'Thursday Child' (1956), meen ik in 2000 voor een gedeelte te hebben gelezen, het behoort toe aan de boeken die ik in 2002 ben kwijtgeraakt. Wat ik ervan gelezen heb, heeft mijn standpunt ten opzichte van Eartha Kitt doen keren. Ik kende haar voor die tijd nauwelijks anders als van de New York disco-stamper 'Where Is My Man'. De Raddraaier is maar liefst 26 jaar ouder: 'Just An Old Fashioned Girl' uit 1957.
Eartha May Kitt wordt op 17 januari 1927 geboren. Haar moeder is slachtoffer van verkrachting en de geboorte van Kitt is het gevolg. Ze wordt in eerste instantie groot gebracht door een negervrouw, Anna Mae Riley. Als kind weet Eartha niet beter als dat het haar moeder is, ondanks het feit dat ze een veel blankere huid heeft dan Anna Mae. Als Eartha acht is, krijgt Anna Mae een relatie met een zwarte man, die Eartha als 'halfblanke' niet accepteert. Dit is de eerste uitsluiting die ze op haar blaadje krijgt. Eartha wordt van South Carolina overgebracht naar New York City. Daar wordt ze verder groot gebracht door de vrouw die haar biologische moeder blijkt te zijn. Mamie Kitt is half-Cherokee, half-negerin en haar vader zou Duitse wortelen hebben. Dat verklaart natuurlijk alles over haar huidskleur. Ze zal haar biologische vader echter nooit ontmoeten, latere onderzoeken doen blijken dat het een stokarme katoen-boer is geweest.
Als zestienjarige treedt ze toe tot de Katherine Dunham Company en zal vijf jaar bij dit gezelschap verblijven. Haar zangstem maakt haar tot een opvallend talent. Al gauw sleept ze een platencontract in de wacht en staan enkele van haar platen hoog op de hitparade. Buiten de kerst-novelty 'Santa Baby' (1953) laat Kitt meteen al haar veelzijdigheid horen in de talen. 'C'est Si Bon' is vloeiend Frans, 'Katibim' is Turks en vooral later in haar loopbaan zullen de Engelse liedjes van een Frans tintje worden voorzien. De Raddraaier stamt uit 1958 en is een Engelse uitgave: 'Just An Old Fashioned Girl' op de ene kant en op de andere mijn favoriet 'If I Can't Take It With Me When I Go'. Maar Kitt heeft meer noten op haar zang (...) en begint in 1950 al een carriére als actrice. Dat begint met de rol van Helen Of Troy in 'Dr. Faustus', een toneelstuk van de hand van Orson Welles. Er wordt jaren later gesuggereerd dat de twee een liefdesverhouding hebben gehad, maar Kitt ontkent dat in alle (zeven?) talen. 'New Faces Of 1952', een revue, wordt in 1954 verfilmd als 'New Faces' en introduceert Kitt's liedjes 'Monotonous' and 'Bal Petit Bal'. In 1957 werkt ze opnieuw nauw samen met Welles, zo nauw dat de geruchten de wereld worden ingebracht. Hoewel ze continu bezig blijft, kent een deel van haar publiek haar als Catwoman. Ze vervangt Julie Newmar in 1967 in dat karakter in de televisieserie Batman. Een jaar later doet ze anders van zich spreken en dat moet haar loopbaan bezuren.
Kitt is uitgenodigd voor de lunch ter ere van de aantreding van Lyndon B. Johnson als president van Amerika. Lady Bird Johnson vraagt Kitt vervolgens om haar mening voor wat betreft de Vietnam-oorlog. Haar antwoord zet kwaad bloed: ,,We sturen onze beste mensen naar Vietnam om ze te laten afslachten. Geen wonder dat de jeugd aan de drugs gaat". Als ze daar verder op in vragen, geeft Kitt dit antwoord: ,,Er zijn niet voor niets hippies en protesten op Sunset Boulevard. Ze keren hun rug tegen iets. Amerikaanse moeders hebben maar één vooruitzicht als ze bevallen van een zoon: Hun kind zal naar een oorlog worden gestuurd". Lady Bird Johnson barst in tranen uit en de natie is geshockeerd. Kitt steekt uiteindelijk de Atlantische Oceaan over en vindt in Europa een gewillig publiek. Ze doet naast optredens ook 'voice-over'-werk, onder andere voor de televisie-commercial die de elpee 'Aja' van Steely Dan moet promoten. In 1983 is ze echter helemaal terug als de disco-hit 'Where Is My Man' verschijnt. De plaat is in Engeland een bescheiden succes, weet in Amerika iets meer te doen en ook in Nederland komt het in de top 20. Met de opvolger 'I Love Men' maakt ze zich alleen maar populairder in de homo-cultuur, eentje waar ze zich erg mee verbonden voelt: ,,We zijn allemaal uitgespuugd en aan de kant gezet. Ik weet wat de homo's voelen, ook al ben ik zelf een overtuigd heteroseksueel".
Van pensionering wil Kitt niets weten, ze is inmiddels al dik in de zeventig en nog steeds even beweeglijk als vijftig jaar ervoor. Ze overlijdt op Eerste Kerstdag 2008 ten gevolge van kanker. Ze heeft dan de respectabele leeftijd van 81 jaar bereikt. En het standbeeld dat ze nog te goed had, heeft ze hierbij gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten