Raddraaien: B.B. King

Terwijl een deel van Nederland vakantie viert, zal ik nog zeker vijf weken moeten hout hakken. Om toch een beetje een vakantiegevoel te krijgen en bovendien dit hemelse weer te vieren, ben ik vandaag gelopen naar mijn werk en ook weer terug. Op de terugweg zelfs nog een bochtje om: Al-met-al zo'n twaalf kilometer. Genieten! Bij thuiskomst ligt er een briefje van PostNL op de map, ik mag morgenmiddag een pakketje afhalen waarvoor getekend moet worden. En in dat pakketje zit... de kersverse Week Spot en waarschijnlijk één van de allermooiste singles uit mijn totale collectie. Morgen meer daarover. Vandaag mag ik Raddraaien uit de Blauwe Bak en dat is nog een hele rekenopdracht. De verantwoordelijke kapper heeft zijn nering op nummer 175. Ik kom uit in de reserve-Blauwe Bak. Een plaat die je niet in iedere Northern Soul-verzameling zal tegenkomen, maar 'rootsy' en zeldzaam genoeg om een eervolle plek te gunnen. De Raddraaier van vandaag is: 'The Thrill Is Gone' van B.B. King uit 1970 in het tamelijk unieke Nederlandse fotohoesje.

'Old rockers never die, they just fade away'. B.B. King is een geval apart. Geen rocker, maar een bluesgigant, maar iemand die er evenmin zin in heeft deze incarnatie te verlaten. Hij doet het echter sinds 20 jaar wel iets rustiger aan. Hij doet nog maar een derde van de optredens die hij normaal deed. Dat zijn er dan nog steeds een stuk of honderd per jaar! En B.B. King is een krasse knar, alles wijst erop dat hij zijn 88e verjaardag in september op zijn boerenfluitjes haalt!

Om je leven in dienst van de blues te stellen, moet je een zekere achtergrond hebben. Riley B. King scoort op alle fronten. Hij wordt op 16 september 1925 geboren in een kleine hut op een katoenplantage nabij Berclair, Mississippi. Zijn vader, Albert King, neemt in 1930 de benen en laat Nora Ella Farr met de kleine Riley achter. Farr trouwt al snel met een andere man, maar ze is nauwelijks in staat om voor Riley te zorgen. Ze brengt hem onder bij zijn grootmoeder, Elnora Farr, in Kilmichael, Mississippi. King zingt in het lokale gospelkoor en krijgt op zijn twaalfde zijn eerste gitaar. Daar bestaan twee versies van. In de ene betaalt King vijftien dollar voor het instrument, in de tweede krijgt hij de gitaar van Bukka White. White's moeder en King's oma waren zussen. Als zestienjarige trekt King weg van Kilmichael om als trekker-chauffeur aan de slag te gaan. In zijn vrije tijd speelt hij gitaar bij de gospelgroep The Famous St. John's Quartet. In 1946 volgt King Bukka White in de voetsporen naar Memphis, Tennessee. King woont tien maanden bij White in, maar vindt zichzelf té onprofessioneel voor de muziekscene aldaar. Na twee jaar in Arkansas te hebben gewoond, keert King terug en kan kort daarop als discjockey aan de gang bij WDIA. Daar ontmoet King T-Bone Walker en besluit dat hij een electrische gitaar moet hebben.

In 1949 neemt King zijn eerste single op, maar dat is geen succes. Dan tekent hij bij RPM en neemt zijn carriére een vlucht. King laat zijn instrument, dat hij Lucille noemt, zingen en beïnvloedt daarmee een nieuwe generatie gitaristen. ,,Als ik zing, speel ik in mijn gedachten. Als ik stop met zingen, neemt Lucille die rol over", verklaart de man het zelf. Iedere zichzelf respecterende gitarist noemt B.B. King als zijn of haar grote voorbeeld. King wordt daarmee bestempeld als 'The Godfather Of The Blues'. King verdient die titel niet met achterover leunen: In deze jaren doet hij meer dan driehonderd optredens per jaar. Zijn doorbraak naar het grote publiek is 'The Thrill Is Gone'. Het is tot dan toe bijna ongezien dat een blues-artiest het zover schopt in de reguliere hitparade. Middels concertreeksen met The Rolling Stones wordt B.B. King rond 1970 een huishoudnaam in de rockmuziek. 'The Thrill Is Gone' wordt geen hit in Nederland, maar heeft blijkbaar wel een 'release' gekregen. Ik kocht de single in 2011 bij Het Goed in Emmeloord voor de spotprijs van twee euro.

Hoewel T-Bone Walker King op het pad van de electrische blues heeft gezet, is het niemand minder dan The Voice waarvoor King bijna door de knieën gaat. Er is een tijd geweest dat King Frank Sinatra's album 'The Wee Small Hours' draaide, voordat hij naar bed ging. ,,Sinatra heeft het pad geplaveid voor vele zwarte muzikanten", meent King. Een compliment dat je niet vaak hoort met betrekking van Frank Sinatra. Toch mag King eind jaren zestig ook optreden in de gevestigde clubs in Las Vegas, waarmee hij zeer dicht in de buurt van zijn grote idool komt.