Paniek om niks! Ik schreef een paar weken geleden dat ik bij het 1250e bericht waarschijnlijk met vakantie was. Niet waar... kort daarna breekt de vakantie wel aan, maar op 16 augustus ben ik nog in Nijeveen. Anders zou vandaag een feestje zijn geweest? Bericht 1234... Toch nog even over de vakantie, dat gaat waarschijnlijk tussen de 20e en de 27e augustus worden, de berichten 'haal' ik in, ook al kunnen dat 'kattebellen' worden, ik wil aan het einde van het jaar gewoon op 365 uit komen! Geen uitgebreide fietsavonturen zoals in 2010, hoewel ik nog wel speel met een plannetje van circa 400 kilometer. Het 'onderweg zijn met fiets en bagage' is toch wel een wezenlijk onderdeel geworden van mijn vakantiegevoel en bij dat plan hoef ik niet te overdrijven. Op deze laatste juli ga ik andermaal Raddraaien, volgende week ben ik dan toe aan de vijfde serie. Vandaag staat een plaatje centraal waarbij ik altijd en overal een enorme glimlach op mijn gezicht van krijg. Vierentwintig uur geleden hoorde ik hem nog bij een Wolfman-collega in het programma en daar was het niet anders: 'Georgy Girl' van The Seekers (1966).
Ergens bij horen... Ik heb in de jaren in De Buze punkers in gothics zien transformeren om als gabber te eindigen. Dat alles in een tijdsbestek van een jaar! Maar ook nu, bij Wolfman, zie ik hetzelfde bij volwassenen. Het is o zo belangrijk voor sommige mensen om als Mod te worden beoordeeld, ook al moeten ze zich verontschuldigen voor dingen die schijnbaar niet gebruikelijk zijn voor een Mod. Ik vind het allemaal maar onzin. Wees wie je bent en laat anderen je maar in een hokje duwen! Voordeel daarvan is dat je moeiteloos met iedere groep door een deur kan. Hetzelfde is van toepassing op The Seekers. Hoewel The Seekers enorm veel heeft betekend voor de folk, wordt de groep té pop bevonden door menig folk-liefhebber. In de pop neemt de groep ook een aparte plek in, daar vinden ze de groep teveel folk om rock te zijn. Het resultaat: Een gulden middenweg. En dat heeft de groep geen windeieren gelegd!
The Seekers komt in 1962 bijeen uit verschillende groepen uit even verschillende genres. Geen van de groepen heeft een folk-insteek, maar dat is bij The Seekers wel het uitgangspunt. Aanvankelijk bestaat de groep uit Athol Guy (staande bas), Keith Potger (twaalfsnarige gitaar), Bruce Woodley (gitaar) en leadzanger Ken Ray. De laatste houdt het al vroeg voor gezien, hij heeft al een ruime carriére in de Australische popmuziek achter de kiezen, en stapt in het huwelijksbootje. Toch is Ray in 1964 te zien op het debuutalbum van The Seekers. Potger werkt overdag bij de Australian Broadcasting Commission en krijgt van hen geen toestemming om te poseren voor een 'commerciële groep'. Ray neemt dus even zijn plaats in, maar niet veel later wordt The Seekers professioneel en kan Potger naar hartelust poseren. Judith Durham is in 1963 de vervanger van Ray, eerst op losvaste basis. Durham komt uit de jazz en is zangeres bij Frank Traynor's Jazz Preachers. Zij treedt op met The Seekers als ze geen verplichtingen heeft naar Traynor. Die vervangt haar in 1965 door een vaste zangeres en dan treedt Durham officieel toe tot The Seekers. Doordat Durham al een elpee heeft opgenomen met de Jazz Preachers, loodst ze The Seekers naar het W&G-label. De groep neemt een versie op van 'Waltzing Mathilda', de eerste single in 1963. In 1964 maakt de groep haar debuutalbum voor World Records. Australië is te beperkt voor de groep en zo steekt het de grote plas over naar Engeland.
Ergens komt The Seekers in het voorprogramma van Dusty Springfield en vindt de kennismaking met Dusty's broer Tom plaats. Tom is naast schrijver ook producer en het eerste product uit de samenwerking is 'I'll Never Find Another You'. Hoewel de groep nog geen contract heeft getekend met EMI, zorgt Springfield dat de plaat via die firma uitkomt. Met behulp van Radio Caroline schiet de plaat de Engelse hitparade in. Dan heeft de groep een eerste wapenfeit: Ze staan zowel in Engeland als Amerika en Australië in de top vijf. Het leuke is dat er doorgaans weinig bekend is over verkoopcijfers, behalve bij The Seekers. 'I'll Never Find Another You' is de op één na best verkochte plaat in Engeland in 1965 en verkoopt wereldwijd 1.75 miljoen exemplaren. 'What Have They Done To The Rain' verzuipt een beetje in de overdaad van zijn voorganger, maar met 'A World Of Our Own' zijn de volkeren weer bereid tot massale aanschaf van de plaat. Een vroege uitvoering van 'Morningtown Ride' doet het in Australië erg goed, maar breekt in Engeland pas in 1967 door als de groep een nieuwe versie heeft opgenomen. Dan schrijft Tom Springfield een Engelse tekst op een Russische melodie en die plaat zal menig record verpletteren: 'The Carnival Is Over'. Op het toppunt van het Engelse succes worden er dagelijks 93.000 exemplaren verkocht van de single!
Rond dezelfde tijd ontmoet de groep Paul Simon die het solo in Engeland probeert. 'One Day, Someday' is een liedje uit die tijd en The Seekers is de eerste groep die een grote hit heeft met een Paul Simon-compositie. Een paar maanden later zal Tom Wilson 'The Sound Of Silence' re-mixen en de rest is historie. Woodley schrijft ook enkele nummers met Simon, 'Red Rubber Ball' is een grote Amerikaanse hit voor The Cyrkle. In december 1966 verschijnt 'Georgy Girl' op single, titelnummer uit de gelijknamige film. Het is in Amerika het grootste succes voor The Seekers, daar eindigt het op twee. Hoewel het verhaal nog anderhalf jaar duurt en louter uit hoogtepunten bestaat, waaronder de verkiezing tot 'Australiërs van het jaar 1968', kondigt Durham halverwege 1968 aan dat ze op de solo-toer wil. In juli 1968 houdt de groep haar afscheidsconcert voor de camera's van de BBC. Een paar maanden later stoot 'Greatest Hits' van The Seekers het 'witte album' van The Beatles van de top en houdt 'Beggar's Banquet' van The Rolling Stones van de felbegeerde toppositie. Het album staat maar liefst twee-en-een-half-jaar in de albumlijst. The Seekers komt nog een aantal malen bijeen, met Louisa Wisseling in plaats van Durham heeft de groep nog wat succes in de tweede helft van de jaren zeventig. Even daarvoor heeft Potger vooral in Engeland succes gehad met The New Seekers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten